Patellofemorale pijn (PFP) wordt van oudsher op een zeer biomedische manier benaderd. Er wordt immers gekeken naar pijn die voortkomt uit een gewricht en of de belasting van dat gewricht wordt beïnvloed door de biomechanica. Waarom zouden we ons dan bezighouden met psychosociale overwegingen en wat weten we hierover op het gebied van de PFP?
Patellofemorale pijn (PFP) wordt van oudsher op een zeer biomedische manier benaderd. Er wordt immers gekeken naar pijn die voortkomt uit een gewricht en of de belasting van dat gewricht wordt beïnvloed door de biomechanica. Waarom zouden we ons dan bezighouden met psychosociale overwegingen en wat weten we hierover op het gebied van de PFP?
Toen in de jaren '80 het onderzoek rond PFP begon, ging de meeste aandacht uit naar de VMO. Een overvloed aan onderzoek leidde tot onovertuigende resultaten over de anatomie, de functie en het vuren van de VMO. In de jaren 1990 en 2000 kwam de nadruk te liggen op proximale structuren en de rol van bekken- en femorale positie en controle. Daarnaast zijn er publicaties verschenen over de rol van de voet, de spierlengte, de activering van de romp, en meer recent de looptechniek. Er is onderzoek gedaan naar externe factoren, zoals belasting, schoeisel, trapbelasting, enz. Allemaal nuttig, allemaal informatief, maar allemaal erg, erg biomedisch.
De stilte rond psychosociale overwegingen voor patellofemorale pijn was oorverdovend
De stilte rond psychosociale overwegingen was oorverdovend. De onderzoekscultuur was opgebouwd rond 3D-camerasystemen, krachtplaten en EMG en het was erg moeilijk om de invloedrijke personen te overtuigen om kwalitatieve onderzoeksgebieden te omarmen die de verkenning van psychosociale onderwerpen omvatten. Mijn crepitusonderzoek werd afgewezen voor publicatie op grond van "onvoldoende belangstelling voor het lezerspubliek" en ook mijn presentatie op de Patellofemoral Research Retreat werd afgewezen, terwijl daarnaast mijn anatomisch onderzoek naar de architectuur van de vmo gelukkig wel tot beide werd toegelaten. Hoe ver waren deze besluitvormers destijds afgedwaald. Je kunt niet argumenteren met de 1,1 miljoen views die de Fysiotutors hebben gekregen op hun video over crepitus en hun werk!!!
Ik ben blij te kunnen zeggen dat er de laatste 10 jaar een ommekeer is gekomen. Ben Smith heeft fantastisch werk verricht over de doorleefde ervaring van patiënten met PFP, waarbij hij de nadruk heeft gelegd op de aanzienlijke nadelige gevolgen voor het leven van de patiënten. Parallel daarmee heeft mijn werk en dat van anderen de negatieve overtuigingen rond crepitus aangetoond en hoe patiënten hun gedrag veranderen op basis van deze overtuigingen.
Kinesiofobie is een fascinerend gebied dat in opkomst is en wij kunnen uit de literatuur opmaken dat een veranderde slechte beweging vaak meer door kinesiofobie dan door zwakte wordt aangedreven. En voor degenen onder jullie die van getallen houden is niet alles verloren. Er zijn nu enkele supergevalideerde uitkomstmaten die worden gebruikt om catastrofering, kinesiofobie, en angstvermijding te meten.
Ik ben ook blij met het recente werk uit het VK over depressie en angst bij de PFP-populatie. En ja, ter verduidelijking, veel hoger dan een leeftijdsgenoot.
Waar nu heen? Het is allemaal goed en wel om angst, depressie, kinesiofobie, enz. bij deze populatie te kunnen vaststellen. Het is allemaal goed en wel om te kijken naar kracht en beweging in deze populatie. Ik zou nu graag meer zien over de rol van psychologische interventies, vaak rond opvoeding om te kijken naar de betrokkenheid van de lichamelijke behandelingen.
Update uw kennis over patellofemorale pijn door inzicht te krijgen in het laatste onderzoek met kniedeskundige Claire Robertson
Laten we eerlijk zijn, je kunt de mooiste testapparatuur hebben, en de meest uitgebreide oefeningen, maar als de patiënt er niet aan meedoet vanwege zijn overtuigingen, zijn angst-vermijding, zijn bezorgdheid, of wat je ook hebt vastgesteld, is het een verspilling van ieders tijd.
We moeten het psychosociale bewustzijn bij patellofemorale pijn vergroten en zoeken naar een gemengde aanpak en ik hoop dat u in mijn onderwijs zult zien dat dit precies is waar ik naar streef.
