Posterolaterale rotatietest | Posterolaterale instabiliteit

Posterolaterale roterende instabiliteit, afgekort PLRI, is het meest voorkomende patroon van ellebooginstabiliteit.

PLRI ontstaat gewoonlijk als gevolg van een val op de uitgestrekte arm, waarbij een axiale belasting, een valguskracht en een externe rotatiebeweging (koppel) over de onderarm ten opzichte van het opperarmbeen ontstaan. Hierdoor subluxeren de radiuskop en proximale ellepijp posterolateraal weg van de humerus op een roterende manier, waardoor het laterale collaterale ligamentcomplex in stadium 1 loskomt of scheurt. In een ernstiger stadium 2 verloopt de weefseldisruptie anterior en posterior rond de elleboog naar de mediale zijde en in stadium 3 betreft het letsel het mediale collaterale ligament of zelfs de gemeenschappelijke flexor-pronator oorsprong.

Hoewel Camp et al. (2017) beschrijven de posterolaterale lade test als de primaire onderzoeksmethode en de meest betrouwbare en gevoelige test voor posterolaterale rotatoire instabiliteit, betrouwbaarheids- en nauwkeurigheidsstudies ontbreken. Daarom geven wij deze test een twijfelachtige klinische waarde.

Om de test uit te voeren legt u de patiënt in rugligging met de armen boven het hoofd en de onderzoeker staat aan het hoofd van de tafel. De hand en de pols van de patiënt worden gefixeerd tussen de bovenarm en het lichaam van de onderzoeker, waarbij de onderarm in neutrale rotatie blijft. Voor de linker elleboog fixeert u de humerus op het meest distale deel met uw linkerhand, met de duim op het achterste oppervlak over de tricepspees. Pak de onderarm met de rechterhand vast met de wijs- en middelvinger langs het voorste aspect van de proximale radius en de duim op de onderhuidse rand van de ellepijp.

De patiënt moet ontspannen zijn voor deze manoeuvre, en daarom is een goede uitleg van de manoeuvre aan de patiënt cruciaal. Om de ontspanning te bevorderen kunnen eerst verschillende willekeurige pijnvrije bewegingen worden gemaakt die de elleboog minimaal belasten. Wanneer de patiënt ontspannen is, oefent u met de vingertoppen van de rechterhand een posterolaterale roterende kracht uit op de proximale radius terwijl u met de andere hand de humerus stilhoudt. De subluxatie is gewoonlijk maximaal tussen 20 en 40 graden flexie, maar de test wordt herhaald bij verschillende hoeken van 0 tot 90 graden om de plaats van maximale instabiliteit te bepalen.

Deze test is positief door een zichtbare posterieure subluxatie van de radiuskop en dimpling van de huid tussen de radiuskop en het capitellum. Een kletterend geluid kan een bevestigende bevinding zijn die wijst op de reductie van de caput radialis na subluxatie.

Als de patiënt zich voldoende kan ontspannen, kan tijdens de test een lichte valguskracht worden uitgeoefend om de mate van subluxatie te versterken. . Een positieve test bij een grotere flexiehoek van ongeveer 80-90 graden wijst op een duidelijke laxiteit van het posterolaterale kapsel en niet alleen van het LCL.

21 VAN DE NUTTIGSTE ORTHOPEDISCHE TESTS IN DE KLINISCHE PRAKTIJK

• • Naam*
• • E-mail*

Δ

Andere gebruikelijke orthopedische tests voor PLRI zijn:

• Elleboog draai-zwaai test
• Tabletop Relocation Test
• Prone Push-up Test
• Sta op test

Camp, C. L., Smith, J., & O'Driscoll, S. W. (2017). Posterolaterale roterende instabiliteit van de elleboog: deel I. Mechanisme van het letsel en de posterolaterale roterende schuiflade test. Arthroscopie Technieken, 6(2), e401-e405.