Meniscusscheur | Diagnose & Behandeling voor Fysio's
De meniscus is essentieel voor stabiliteit, schokdemping, krachtenverdeling, smering in de knie en proprioceptie. (Englund et al. 2009)
De mediale meniscus heeft de vorm van een C en is ongeveer 3 cm breed en 4-5 cm lang. De achterste hoorn van de meniscus is groter dan het voorste deel. De mediale hoorn zit meestal vast aan de tibia. De voorste hoorn zit los bij 3-14% van de bevolking. In het algemeen heeft de mediale meniscus een goede kapselaanhechting via de coronaire ligamenten.
De laterale meniscus heeft de vorm van een halve cirkel en heeft een groter tibiaal oppervlak dan de mediale meniscus. Het is ongeveer 3 cm breed en 3-4 cm lang en zit voor en achter aan de tibia vast. De ligamentaire aanhechting van de laterale meniscus is minder ontwikkeld, waardoor deze meer bewegingsvrijheid heeft dan de mediale meniscus.
Meniscusletsels worden meestal veroorzaakt door rotatie van een gebogen knie in extensie(Bansal et al. 2002).
Alle bewegingen die tot bandletsels in de knie kunnen leiden, kunnen ook meniscusletsels veroorzaken(Solomon et al. 2002). Daarom worden meniscusscheuren vaak samen met voorste kruisbandscheuren gezien. Bij acute letsels is de laterale meniscus vaker gescheurd dan zijn mediale tegenhanger(Smith et al. 2001). Anderzijds scheurt de mediale meniscus vaker bij patiënten met chronische ACL-insufficiënte knieën die een nieuw trauma oplopen(Murrel et al. 2001, Keene et al. 1993, Irvine et al. 1992).
Deze verschillende scenario's leiden ook tot een verschillende lokalisatie en type breuk: Bij een mediale meniscusscheur (bij een chronische ACL-scheur) worden vaker perifere scheuren in de dorsale hoorn gezien en bij een laterale meniscusscheur (bij een acute ACL-scheur) meer scheuren in de dorsale hoorn of het mid-laterale derde. (Shelbourne et al. 1991, Thompson et al. 1993, Smith et al. 2001).
De menisci kunnen beschadigd raken door acuut trauma of langdurige overbelasting. Gedeeltelijke of volledige scheuren in de mediale of laterale meniscus worden verder gecategoriseerd in:
- Verticale/longitudinale scheuren kunnen overgaan in Bucket Handle Tears
- Radiale/Transversale scheuren kunnen evolueren naar Parrot Beak Tears
- Horizontale scheuren kunnen overgaan in Flap scheuren
Epidemiologie
De incidentie van een meniscusletsel bij de huisarts wordt geschat op 2 op 1.000 patiënten per jaar met een man/vrouw-verhouding van 2,5:1 (Belo et al. 2010). In een prospectief cohortonderzoek in de eerstelijnszorg in Nederland werd bij 35% van de patiënten tussen 18 en 65 jaar met een acuut knieletsel een meniscusscheur vastgesteld. In dezelfde studie had 11% een gecombineerde ACL- en meniscusscheur, terwijl 9% een gecombineerde mediale collaterale ligamentscheur en meniscusscheur had (Kastelein et al. 2008).
Terwijl traumatische scheuren vaak voorkomen in de periferie van de menisci en worden gezien bij patiënten jonger dan 30 jaar, komen meer complexe en degeneratieve patronen meestal voor bij oudere volwassenen. (Poehling et al. 1990).
Er zij op gewezen dat meniscusafwijkingen die op MRI worden gezien, ook in de asymptomatische populatie zeer vaak voorkomen.
In een studie van Beattie et al. (2005) 43 van de 44 asymptomatische personen met een gemiddelde leeftijd van 41,1 jaar (leeftijdsbereik 20-68 jaar) vertoonden ten minste één meniscusafwijking.
27 personen (61,4%) hadden afwijkingen in ten minste drie van de vier regio's van de knie.
Het is belangrijk hieraan toe te voegen dat meniscusscheuren kunnen leiden tot knie-artrose (OA), maar knie-OA kan ook leiden tot een spontane meniscusscheur door afbraak en verzwakking van de meniscusstructuur(Englund et al. 2009). Hoewel de prevalentie van meniscusscheuren zeer hoog is bij asymptomatische personen, hebben Bhattacharyya et al. (2003) vonden een significant hogere frequentie van meniscusscheuren bij personen met symptomatische OA. Bovendien blijkt uit een studie van Hunter et al. (2006) vond een sterke vereniging tussen meniscus schade en kraakbeen verlies.
Klinisch beeld en onderzoek
Een meniscusletsel kan pijn en oedeem veroorzaken en een blokkerende knie bij buigen en strekken.
De kans op een meniscusletsel is groter als de patiënt ouder is dan 40 jaar en een rotatietrauma heeft opgelopen tijdens het dragen van gewicht in de knie, waardoor verdere activiteit onmogelijk is. Bovendien maakt een knallend gevoel tijdens een trauma een meniscusscheur waarschijnlijker(Wagemakers et al. 2008).
Verdere klinische tekenen en symptomen zijn(Décary et al. 2018, Wagemakers et al. 2008), :
- Geïsoleerde mediale of diffuse locatie van kniepijn
- Knieklacht met progressief begin bij degeneratieve meniscusscheuren
- Milde tot ernstige pijn bij het draaien op de knie tijdens activiteiten van het dagelijks leven of sporten
- Gewrichtszwelling 12-24 uur na trauma
- Tederheid van de gewrichtslijn
- Verminderde AROM
- Pijn in het eindbereik van de beweging
Lichamelijk onderzoek
Shrier et al. (2010) betogen dat het lichamelijk onderzoek voor meniscusscheuren anders is dan diagnostische tests, omdat meniscusscheuren heterogeen van aard zijn, bijvoorbeeld scheuren van posterior versus anterior. Daarom redeneren de auteurs dat men zich voor meniscusletsels niet moet baseren op gevoeligheids- en specificiteitswaarden, maar dat de keuze van fysieke tests veeleer gebaseerd moet zijn op de logica die ten grondslag ligt aan de manier waarop verschillende tests verschillende delen van de meniscus belasten.
Een andere veel voorkomende test om meniscusscheuren vast te stellen is de Appley Test:
Andere orthopedische tests om patellofemorale pijn te beoordelen zijn:
- Gewrichtslijn tederheid
- Springteken /Finochietto Test
- Thessalië test
- Ege's Test
- Duck Walk Test
- Bounce Home Test
DE ROL VAN DE VMO & QUADS IN PFP
