De Quervain's Tenosynovitis | Diagnose & Behandeling
Inleiding
Bij de ziekte van De Quérvain of de Quérvain stenoserende tenosynovitis is er sprake van irritatie van de pezen van de abductor pollicis longus (APL) en extensor pollicis brevis (EPB) in het eerste dorsale compartiment van de hand wanneer zij door een gezwollen extensor retinaculum lopen (Adams et al. 2015).
Algemeen wordt aangenomen dat repetitieve overbelasting van pols en duim de oorzaak is van de ziekte. Hieronder vallen activiteiten met repetitieve ulnaire deviatie zoals hameren, langlaufen of tillen(Moore 1997, Adams et al. 2015).
Risicofactoren voor de aandoening zijn onder andere:
- Vrouwelijk geslacht
- Leeftijd 35 - 55
- Zwangerschap of postpartum en borstvoeding
- Artritische veranderingen van het eerste middenhandsbeentje
- Diabetes, reumatoïde artritis, jicht...
Epidemiologie
De prevalentie van de aandoening in de algemene bevolking wordt geschat op 5/1000 personen bij mannen en 13/1000 personen bij vrouwen. Het komt voornamelijk voor bij vrouwen tussen 35 en 55 jaar en meestal tijdens of na de zwangerschap. Dit laatste kan te maken hebben met een hogere expressie van de oestrogeenreceptor-β(Shen et al. 2015).
Voorts lijkt er een verband te bestaan tussen degeneratieve aandoeningen zoals artritis van het eerste middenhandsbeentje en de ziekte van Quérvains (Stahl et al. 2013, Andreu et al. 2011).
Klinische presentatie en onderzoek
Tekenen en symptomen
Het kenmerkende symptoom is pijn aan de radiale zijde van de pols. Dit wordt verergerd bij activiteiten met ulnaire deviatie (met een gesloten vuist). De functie van de duim is ook beperkt door de pijn. Voorts kan er zwelling zijn rond de processus styloideus radialis(Goel et al. 2015).
Examen
Gewoonlijk bieden de voorgeschiedenis en de fysieke presentatie van de aandoening voldoende diagnostische waarde. Er zijn twee diagnostische tests beschreven in de literatuur.
De Finkelstein-test is de belangrijkste test om de diagnose de Quervain's tenosynovitis te stellen, hoewel er geen waarden en validiteit bekend zijn. De klinische waarde van deze test is dus twijfelachtig.
Om de test uit te voeren hebben Dawson et al. (2010) bevelen een driefasenproces aan dat goed wordt verdragen en waarmee de diagnose van de Quervain's tenonitis nauwkeurig kan worden gesteld. Om de test uit te voeren, laat u de aangedane extremiteit van uw patiënt zo strekken dat de pols aan de rand van de behandeltafel blijft, de arm met het ulnaire aspect van de onderarm op de tafel ligt en het ulnaire aspect van de hand van de rand afhangt. De onderarm wordt in neutraal gehouden.
In de eerste stap wordt de pijn van de patiënt beoordeeld met een zwaartekrachtondersteunde zachte actieve ulnaire deviatie bij de pols. Deze versie is geschikt voor patiënten die zich in de acute fase presenteren. Deze test is positief als de patiënt een verergering van de pijn bij de punt van de processus styloideus rapporteert.
Indien versie één geen pijn opwekt, oefen dan voorzichtig een deviatiekracht uit op de hand die resulteert in een verhoogde passieve rek over het eerste dorsale compartiment. Ook deze test is positief als de patiënt verergerde pijn over de processus styloideus rapporteert.
Als de tweede stap nog steeds niet uitlokt, voeren wij de oorspronkelijke versie uit, zoals beschreven door Finkelstein et al. die geschikt is voor patiënten in het chronische stadium die waarschijnlijk geen substantiële pijn ervaren in de eerste twee stappen. In deze derde stap pak je de duim vast en buig je deze passief in de handpalm.
Een positief testresultaat wordt geregistreerd als de patiënt een verhoogde pijn ervaart boven de punt van de processus styloideus. Aangenomen wordt dat de test in deze fase minder vals-positieve resultaten oplevert omdat hij minder provocerend is dan de Eichhoff-test, die vaak wordt verward met de Finkelstein-test.
In de literatuur is er veel verwarring over de oorspronkelijke versie van de Finkelstein-test. Elliot et al. (1992) stellen dat in de afgelopen drie decennia een fout in de uitvoering van de test van Finklestein is geslopen in de Engelse literatuur in leerboeken en tijdschriften. Deze fout kan een vals positief resultaat opleveren en indien erop vertrouwd wordt, kan een verkeerde diagnose worden gesteld die tot een verkeerde operatie leidt. De fout die in de literatuur is geslopen is eigenlijk de test van Eichhoff. Omdat voor deze test nooit geldigheidsstudies zijn verricht, is het klinisch gebruik ervan twijfelachtig.
Om deze test uit te voeren laat u de patiënt zijn aangedane extremiteit uitstrekken en op de behandeltafel leggen, zodat de pols van de tafel hangt. Vraag hem dan een vuist te maken met de duim in de vuist, de onderarm op de tafel te stabiliseren en de pols voorzichtig naar de ulnaire zijde te bewegen.
Deze test is positief als uw patiënt pijn ervaart over de pezen van de extensor pollicis brevis en de abductor pollicis longus, die beide de mediale basis vormen van de anatomische snuifdoos.
Door zijn zeer provocerende karakter kan de test van Eichhoff veel fout-positieve resultaten opleveren. Daarom raden wij aan de originele versie van de Finkelstein-test te gebruiken.
BEKIJK TWEE 100% GRATIS WEBINARS OVER SCHOUDERPIJN EN ULNAIRE PIJN
Wat klanten over deze cursus zeggen
