Straight Leg Raise Test (SLR) voor lumbaal radiculair syndroom

De rechte beenheftest is een van de meest bekende orthopedische onderzoekstests die worden gebruikt bij de beoordeling van het lumbaal radiculair syndroom. Wat een positieve test is, varieert aanzienlijk in de literatuur; sommige auteurs vergelijken de hoek van passieve heupflexie tussen het aangedane en het niet-aangedane lidmaat, en anderen beschrijven de reproductie van de bekende beenpijn van de patiënt als een positief resultaat. Tot op heden bestaat er geen consensus over normatieve waarden voor heupflexie bij de test. Het resultaat rapporteren als reproductie van de bekende beenpijn van de patiënt, een kenmerkend teken van lumbale radiculaire pijn, is vanuit pathoanatomisch oogpunt logischer, aangezien de test erop gericht is de nervus ischiadicus aan te spannen om dergelijke symptomen op te wekken.

Een Cochrane review van van der Windt et al in 2010 en een systematische review van Scaia et al in 2012 melden een algemeen hogere sensitiviteit dan specificiteit voor de test in vergelijking met chirurgische bevindingen van een lumbale discushernia met negatieve likelihood ratio's tot 0,27. Vrijwel alle primaire studies hebben een soort vertekening en "de weergave van pijn" was in veel van de studies ook niet afgestemd op de huidige symptomen van de patiënt. Er kan dus worden gezegd dat de test geen diagnostische waarde heeft om lumbale radiculaire pijn als gevolg van een lumbale discushernia te bevestigen, maar ten minste een matige klinische waarde kan hebben om de aanwezigheid ervan uit te sluiten.

Om de test uit te voeren, ligt de patiënt in rugligging plat op de bank. Als u aan de aangedane zijde staat, pakt u het been van de patiënt zo vast dat de knie tijdens de test volledig gestrekt is. Til vervolgens het been langzaam op om heupflexie teweeg te brengen terwijl u de knie volledig gestrekt houdt en observeer zorgvuldig de reactie van de patiënt.

Ook hier wordt de test als positief beschouwd als de bekende pijnscheuten in het been van de patiënt worden gereproduceerd. Aangezien het doel van de test is spanning te zetten op de ischiaszenuw, kunnen stapsgewijze wijzigingen worden gebruikt om de weergave van de symptomen te evalueren. Bijvoorbeeld de toevoeging van dorsiflexie van de enkel op een punt van ongemak om de symptomen te versterken of de patiënt te vragen de nek te buigen om de symptoomrespons te verhogen.

Kortom, een speciale test is slechts zo goed als uw klinische redenering en de resultaten moeten worden beoordeeld binnen het gehele klinische beeld.

Andere gebruikelijke tests voor lumbaal radiculair syndroom zijn:

• Crossed Straight Leg Raise Test (meer specifiek)
• Buigtest met voorovergebogen knie (L2-L4)
• Boogpees test
• Slump Test

21 VAN DE NUTTIGSTE ORTHOPEDISCHE TESTS IN DE KLINISCHE PRAKTIJK

• • Naam*
• • E-mail*

Δ

Referenties

Van Der Windt DA, Simons E, Riphagen II, Ammendolia C, Verhagen AP, Laslett M, Devillé W, Deyo RA, Bouter LM, de Vet HC, Aertgeerts B. Fysiek onderzoek naar lumbale radiculopathie ten gevolge van discusherniatie bij patiënten met lage rugpijn. Cochrane database van systematische reviews. 2010(2).

Scaia V, Baxter D, Cook C. The pain provocation-based straight leg raise test for diagnosis of lumbar disc herniation, lumbar radiculopathy, and/or sciatica: a systematic review of clinical utility. Journal of back and musculoskeletal rehabilitation. 2012 Jan 1;25(4):215-23.