Slump Test Sizer Neurodynamische Differentiële Diagnose

Ga naar

Vind deze wiki op het Fysiotutors platform Lid worden

Leer

Slump Test Sizer Neurodynamische Differentiële Diagnose

In dit bericht leert u hoe u verschillende opbouwingen van de Slump Test kunt gebruiken om onderscheid te maken tussen primaire discus-gerelateerde aandoeningen en verschillende secundaire discus-gerelateerde aandoeningen.

De Slump test is een zeer provocatieve dural test die de dura maximaal belast. Als u een ernstige discusprolaps of -extrusie met radiculaire pijn vermoedt, is het niet aan te raden deze uit te voeren, omdat overmatige lumbale flexie de discus extra belast en de symptomen meestal al voldoende kunnen worden uitgelokt met een rechte beenheffingstest volgens Lasegue of door uw patiënt eenvoudigweg te vragen een voorwaartse flexie van de romp uit te voeren in staande positie met rechte knieën.

Bij minder ernstige protrusies, epidurale verklevingen en zenuwwortelcompressie, of intermitterende neurogene claudicatio, kan men aan de hand van verschillende opbouw van de slump de verschillende aandoeningen onderscheiden.

Laten we eens kijken hoe die verschillende opbouwen eruit kunnen zien. Voor beide initiaties is de uitgangspositie een rechte rug, de knieën gebogen tot 90° en de benen hangend van de tafel.

Distale initiatie

Voor de distale initiatie moet u eerst de enkel passief dorsiflexen om het ischias zenuwweefsel distaal van het popliteale ankerpunt distaal voor te spannen.
Dan ga je passief de knie strekken, terwijl je de strekking fixeert met je eigen knie. Deze knieverlenging zal de dura distaal en lateraal verplaatsen ten opzichte van de omringende container.
Dan trekt de patiënt zijn kin in, buigt de nek naar voren en trekt de romp in. Deze positie creëert maximale spanning op de dura.
Laat ten slotte de dorsiflexie los, waardoor de durale structuren naar hun uitgangspositie kunnen terugkeren.

Proximale Initiatie

De Slump met proximale initiatie wordt andersom uitgevoerd. Eerst wordt de nek van de patiënt in volledige flexie en romphelling geplaatst om voorspanning van de plexus sacralis in craniale richting te creëren.
Dorsiflex vervolgens de enkel van de patiënt passief en strek de knie. Deze positie legt maximale spanning op het hele neurale systeem van craniaal tot caudaal. De lumbosacrale ruggengraat kan echter niet distaal bewegen, omdat hij in craniale richting is voorgespannen.
Tenslotte mag de patiënt zijn nek en hoofd in extensie bewegen, terwijl hij in de ingezakte positie blijft. Deze beweging heeft op haar beurt de voorspanning van de dura in craniale richting vrijgemaakt en laat deze weer distaal bewegen. Slump sizer tabel Laten we nu kijken hoe we de uitkomsten moeten interpreteren. In het geval van een primaire discusgerelateerde aandoening zoals een protrusie, zal de pijn toenemen naarmate de dura meer onder spanning komt te staan, ongeacht de richting. We zullen dus matige pijn hebben in de distale initiatie tijdens de enkel dorsiflexie en knie extensie, maximale pijn bij de toegevoegde chin tuck en nek flexie en pijn zal afnemen bij nek en hoofd extensie. In de proximale initiatie zal een lichte pijn ontstaan bij flexie van hoofd, nek en romp, de pijn zal maximaal zijn bij toegevoegde dorsiflexie en rechte beenheffing, en de pijn zal afnemen wanneer hoofd en nek weer worden gestrekt. In het geval van verklevingen van de durale huls zal de pijn worden uitgelokt wanneer de dura distaal wordt verplaatst, omdat fibrotische verklevingen de beweeglijkheid van de durale huls in distale richting belemmeren. Dus we zullen matige pijn hebben bij de distale initiatie met dorsiflexie + knie-extensie, verminderde pijn als we de kin tuck, nekflexie en romp slump toevoegen, als de dural sleeve weer craniaal wordt verplaatst en geen pijn meer als de dorsiflexie wordt losgelaten. In de proximale initiatie zullen we geen pijn hebben tijdens de kinbuiging, hoofd- en rompflexie, en zelfs dorsiflexie en knie-extensie, omdat de dura proximaal is opgespannen. Alleen als de nek en het hoofd gestrekt zijn, neemt de pijn toe, omdat de dura distaal beweegt.

Tenslotte zal bij zenuwwortelcompressie of intermitterende neurogene claudicatio helemaal geen pijn worden uitgelokt tijdens de Slump, omdat lumbale flexie het gebied van het intervertebrale foramen zal vergroten, waar de zenuwwortel bekneld raakt tijdens extensie.