Inleiding & Epidemiologie

Het sleutelbeen ondersteunt en beweegt de bovenste extremiteit. Het dient als overgang tussen de schoudergordel en de romp van het lichaam, en verbindt de bovenste extremiteit met het axiale skelet. Bovendien dient het om de subclavische vaten en de plexus brachialis te beschermen(Balcik et al. 2013).
Een fibrocartilagineuze intra-articulaire schijf van variabele grootte en vorm wordt tussen de benige gewrichten geplaatst, die de benige incongruenties tussen het concave acromiale oppervlak en het convexe distale sleutelbeen corrigeert. Schijfdegeneratie kan al in het tweede decennium van het leven beginnen en resulteert vaak in weinig meer dan een vezelig kartelachtig overblijfsel op de vroege volwassen leeftijd(Menge et al. 2014).
Hoewel blessures een veel voorkomende oorzaak van ACJ-pijn zijn, is artritis meestal de hoofdoorzaak van pijn en ontwikkelt zich als gevolg van voortdurende belasting van het gewricht, vaak bij mensen die herhaaldelijk boven het hoofd tillen (Buss et al. 2003).

Tijdens het onderzoek is het belangrijk om een breuk van het sleutelbeen of een ernstige scheiding van het AC-gewricht uit te sluiten. Claviculafracturen maken 2,6-5% van alle fracturen uit en hun letselmechanisme is vergelijkbaar met dat van een AC-letsel(Melenevsky et al. 2011).

Acromioclaviculaire gewrichtsscheidingen worden ingedeeld naar ernst op basis van de Rockwood-classificatie:
I: AC ligament uitgerekt
II: Gedeeltelijke breuk van de AC-banden
III: Volledige breuk AC ligamenten en coracoclaviculaire (CC) ligamenten
IV: Clavicula posterior verplaatst over het acromion
V: Clavicula verplaatst net onder de huid
VI: Clavicula onder coracoid (zeer zeldzaam!)

In de literatuur bestaat consensus dat graad I-III (volgens de Rockwood-classificatie) conservatief wordt behandeld en graad IV-VI operatief (Reid et al. 2012).
Het letsel wordt veroorzaakt door een val op de punt van de schouder of op de uitgestrekte arm.

Epidemiologie

Van der Windt et al. (1995) vonden een 1-jaars prevalentie van 4% voor het acromioclaviculair syndroom in een Nederlands cohort van 349 patiënten met schouderklachten (beperking van horizontale adductie, pijn in het gebied van het AC-gewricht, en/of C4 dermatoom).
Östör et al. (2005) evalueerden 131 patiënten met schouderpijn in een Engels cohort over een periode van één jaar en vonden een prevalentie van 24% voor AC gewrichtspathologie.
De verschillen tussen deze bevindingen kunnen worden verklaard door de verschillende diagnosecriteria die werden gebruikt, die strenger waren in de studie van Van der Windt et al. (1995).
Men zou dus kunnen aannemen dat de studie van Östör et al. (2005) bevat een hoog percentage fout-positieve resultaten, aangezien zij AC-gewrichtspathologie alleen op basis van pijnlijke horizontale adductie classificeerden.

Voor AC gewrichtsverstuikingen hebben Hibberd et al. (2016) vond een incidentie van 1,72 gevallen per 10.000 atletenblootstellingen.  De meeste verstuikingen werden gemeld bij voetbal (50,4%), gevolgd door ijshockey (34,6%), worstelen en tijdens wedstrijden (66,0%). De verhouding man/vrouw was 4,67. De meeste verstuikingen werden veroorzaakt door contact met de speler (54,7%), gevolgd door contact met het oppervlak (29,0%).
Het herhalingspercentage bedroeg 9,7% en 1% van alle verstuikingen moest worden geopereerd.

Diagnostische beeldvorming van het AC gewricht kan misleidend zijn. Jordan et al. (2002) hebben geconstateerd dat de enige statistisch significante correlatie bestond tussen het hoge signaal in het distale sleutelbeen en klinisch gevonden degeneratieve veranderingen. Voorts stellen zij dat er een zwakker verband bestaat tussen de vloeistof in het gewricht en het klinisch onderzoek en tussen toenemende degeneratieve veranderingen en het vorderen van de leeftijd. Verder werd er geen materiële relatie gevonden tussen de andere MRI-afwijkingen en het klinische beeld.
Bovendien hebben Girish et al. (2011) onderzochten 51 asymptomatische schouders bij mannen (gemiddelde leeftijd 56j, bereik 40-70j) en vonden een prevalentie van artrose van het AC-gewricht in 65% van alle gevallen.