Onderzoek
Enkel/voet
14 april 2025
De hardloopbereidheid beoordelen - de weg naar minder blessures
Inleiding
Hardlopers en atleten op de atletiekbaan krijgen vaak te maken met blessures, meestal overbelastingsblessures in de onderste ledematen. Tot nu toe zijn er slechts gemengde resultaten naar voren gekomen van verschillende instrumenten voor bewegingsonderzoek, en een algemene opmerking is dat de generieke aanpak voor het beoordelen van de gereedheid voor hardlopen niet geldig is voor hardloopspecifieke sporten. Onlangs werd de Running Readiness Scale ontwikkeld door Harrison et al. 2021 en later aanbevolen in een klinisch commentaar voor looprevalidatie. Omdat de Running Readiness Scale speciaal is ontworpen voor hardlopers en veelbelovende resultaten heeft laten zien wat betreft de correlatie van de score met de kinematica van het hardlopen, wordt deze nu geëvalueerd op zijn vermogen om blessures te voorspellen.
Methoden
In deze prospectieve cohortstudie werden NCAA Division III cross country en track & field atleten in hardlopen, springen en polsstokhoogspringen geïncludeerd. Ze waren niet gewond en hadden geen symptomen. Alle gegevens met betrekking tot training voorafgaand aan het seizoen en eerdere sportgerelateerde blessures werden op baseline verzameld, samen met hun demografische variabelen om eventuele confounders te controleren. De hardloopbereidheid werd beoordeeld met behulp van de Running Readiness Scale.
De Running Readiness Scale bestaat uit 5 taken, die elk 1 minuut worden uitgevoerd met 30 seconden rust ertussen.
- Hinkelen met twee benen op het ritme van een metronoom die is ingesteld op 160 beats per minuut (bpm)
- Plank
- 6" step-ups*, op het ritme van een metronoom op 160 bpm
- Squats met één been*, volgens 80 bpm op de metronoom (omlaag op de ene tel, omhoog op de volgende tel)
- Muur zitten
* De step-ups en squats met één been werden 30 seconden op elk been uitgevoerd.
De taken van de Running Readiness Scale werden beoordeeld op hun uitvoering, volgens de criteria in de onderstaande tabel:
Voor elke succesvol uitgevoerde taak werd 1 punt toegekend, zodat de totaalscores op de Running Readiness Scale varieerden van 0-5.
De atleten werden gedurende hun seizoen gevolgd en elke sportblessure aan het onderste lidmaat waardoor de atleet niet kon deelnemen aan een training of wedstrijd werd geregistreerd, samen met het blessuremechanisme en gerelateerde variabelen.
Resultaten
In totaal werden 113 atleten ingeschreven in het cohortonderzoek, waarvan 63 mannen en 50 vrouwen. Bij aanvang rapporteerden ze gelijke kenmerken, behalve dat de mannen langer en zwaarder waren.
De meeste atleten haalden 4 van de 5 items op de Running Readiness Scale.
Tijdens het seizoen raakten 37 atleten geblesseerd aan de onderste ledematen. Er bleek een significant verschil te zijn tussen geblesseerde en niet-geblesseerde atleten wat betreft hun scores op de Running Readiness Scale. De scores van 'geblesseerde atleten' waren significant lager en dit verschil bleef bestaan nadat er was gecontroleerd voor mogelijke basislijnconfounders.
Er werd berekend dat atleten die 3 punten of minder scoorden op de Running Readiness Scale bijna 5 keer meer kans hadden (OR=4,8, 95%CI: 2,1 tot 11,3) om een blessure aan de onderste extremiteit op te lopen tijdens het seizoen in vergelijking met atleten met een score van 4 of 5. Kijken we naar de taken van de Running Readiness Scale afzonderlijk, dan waren het falen van de double-leg hop (OR=4,5, 95% CI 1,4 tot 14,7) en de wall sit (OR=25,9, 95%CI 1,4 tot 482) de belangrijkste voorspellers van het oplopen van een blessure.
Questions and thoughts
Double-leg wall sits zijn in andere onderzoeken vervangen door unilaterale wall sits en omdat het betrouwbaarheidsinterval erg groot was, kan dit een haalbare optie zijn om de Running Readiness Scale nog verder te verfijnen, omdat de unilaterale versie meer controle en evenwichtseisen toevoegt.
De squat met één been was niet voorspellend voor letsel, maar dit is mogelijk omdat er geen minimumhoogte was gedefinieerd. Hierdoor konden deelnemers mogelijk hun eigen squatdiepte kiezen en door diepere bochten te vermijden, waren zwakkere deelnemers de onderzoeker waarschijnlijk te slim af. Diepere bewegingen naar een vooraf gedefinieerd minimum zouden ervoor gezorgd kunnen hebben dat meer deelnemers faalden op dit onderdeel.
Het gebruik van dichotome criteria (slagen of zakken) per test vereenvoudigde de analyses, maar zorgt ervoor dat je een lijn moet trekken voor een beweging die variabel kan zijn. Verder hebben we geen informatie over vanuit welke hoek de bewegingen werden waargenomen, wat ook variabiliteit in de resultaten kan hebben veroorzaakt. Aan de andere kant heeft het gebruik van de individuele taken uit de Running Readiness Scale al eerder aangetoond dat ze goede mogelijkheden bieden voor het beoordelen van bewegingen die relevant zijn voor het ontstaan van hardloopblessures.
Hoewel de gestandaardiseerde beoordeling een belangrijke kracht van dit onderzoek is, moeten we erkennen dat zelfs een gestandaardiseerde beoordeling onderhevig kan zijn aan interpretatie en observatie. Vooral omdat dit onderzoek een matige tot slechte interbeoordelaarsbetrouwbaarheid liet zien, kan dit hier het geval zijn. Visuele waarnemingen kunnen mogelijk worden verbeterd met behulp van bepaalde apps en goede training. Toch is het gebruik van een set criteria cruciaal om mee te beginnen. Ik stel voor dat slechts één beoordelaar vervolgatleten van een bepaald team beoordeelt om de kans op interbeoordelaarsverschillen te verkleinen.
Talk nerdy to me
Deze gegevens werden prospectief verzameld, waardoor meetfouten werden vermeden. De analyses werden gecontroleerd op de invloed van verstorende variabelen, maar de conclusies bleven overeind. We moeten in gedachten houden dat misschien niet elke atleet blessures heeft gemeld. Ik kan me voorstellen dat drukke seizoensschema's en het niet willen missen van selecties een nauwkeurige verslaggeving in de weg hebben gestaan. Het is ook mogelijk dat atleten symptomen ontwikkelden maar bleven trainen zonder letsel te melden. Omdat in dit model alleen blessures met tijdverlies werden geanalyseerd, moet de Running Readiness Scale meer worden gezien als een leidraad voor training en aanpassing, omdat niet-gerapporteerde blessures en blessures zonder tijdverlies de waargenomen effecten kunnen onderschatten, terwijl ze uiteindelijk een goede kans hebben om tot blessures met tijdverlies te leiden.
Grote betrouwbaarheidsintervallen, met name voor de muurzit, kunnen mogelijk worden veroorzaakt door het feit dat een gevarieerde onderzoekspopulatie werd geïncludeerd. In de toekomst kunnen meer homogene groepen atleten worden bestudeerd om te kijken of sommige tests relevanter zijn in verschillende sportspecialisaties.
Boodschappen die je mee moet nemen
Door 3 punten of minder te scoren op de Running Readiness Scale loopt een atleet risico op blessures tijdens het seizoen, ongeacht de trainingsstatus, eerdere blessures en andere factoren. De belangrijkste factoren die bijdroegen aan het risico waren het zakken voor de muurzit- en de tweebenige huppeltest. De interbeoordelaarsbetrouwbaarheid was matig tot laag, wat aangeeft dat idealiter één observator alle tests zou moeten uitvoeren en dat er voldoende training in het scoren van de individuele items zou moeten worden georganiseerd. Desalniettemin kan deze set criteria voor het beoordelen van de loopbereidheid helpen om de training vóór het seizoen aan te passen om het risico op blessures aan de onderste ledematen van een atletengroep te minimaliseren.
Referentie
DE DIFFERENTIËLE DIAGNOSE BIJ HARDLOOP GERELATEERDE HEUPPIJN OP EEN HOGER NIVEAU BRENGEN - GRATIS!
Loop niet het risico dat u potentiële rode vlaggen over het hoofd ziet of dat u lopers gaat behandelen op basis van een verkeerde diagnose! Deze webinar zal voorkomen dat u dezelfde fouten begaat als veel therapeuten!
