Εισαγωγή & Επιδημιολογία

Η κλείδα χρησιμεύει στη στήριξη και την κινητικότητα του άνω άκρου. Χρησιμεύει ως μεταβατικό σημείο μεταξύ της ωμικής ζώνης και του κορμού του σώματος, συνδέοντας το άνω άκρο με τον αξονικό σκελετό. Επιπλέον, χρησιμεύει για την προστασία των υποκλείδιων αγγείων και του βραχιόνιου πλέγματος(Balcik et al. 2013).
Μεταξύ της οστέινης άρθρωσης παρεμβάλλεται ένας ινώδης ενδοαρθρικός δίσκος ποικίλου μεγέθους και σχήματος, ο οποίος λειτουργεί για να διορθώνει τις οστικές ασυμφωνίες μεταξύ της κοίλης ακρωμιαίας επιφάνειας και της κυρτής άπω κλείδας. Ο εκφυλισμός του δίσκου μπορεί να αρχίσει ήδη από τη δεύτερη δεκαετία της ζωής, με αποτέλεσμα συχνά να υπάρχει μόνο ένα ινοκαρυγώδες υπόλειμμα μέχρι την πρώιμη ενηλικίωση(Menge et al. 2014).
Αν και οι τραυματισμοί αποτελούν κοινή αιτία πρόκλησης του πόνου στην ΑΚΓ, η αρθρίτιδα είναι συνήθως η κύρια αιτία του πόνου και αναπτύσσεται ως συνέπεια της συνεχούς καταπόνησης της άρθρωσης, συχνά σε άτομα που εκτελούν επαναλαμβανόμενες δραστηριότητες ανύψωσης πάνω από το κεφάλι(Buss et al. 2003).

Κατά τη διάρκεια της διαδικασίας εξέτασης, είναι σημαντικό να αποκλείσετε το ενδεχόμενο κατάγματος της κλείδας ή σοβαρού διαχωρισμού της άρθρωσης AC. Τα κατάγματα της κλείδας αντιπροσωπεύουν το 2,6-5% όλων των καταγμάτων και ο μηχανισμός τραυματισμού τους είναι παρόμοιος με εκείνον του τραυματισμού της ΑΚ(Melenevsky et al. 2011).

Οι διαχωρισμοί της ακρωμιοκλειδικής άρθρωσης διαβαθμίζονται ανάλογα με τη σοβαρότητα με βάση την ταξινόμηση Rockwood:
I: AC σύνδεσμος τεντωμένος
II: Μερική ρήξη των συνδέσμων AC
III: Πλήρης ρήξη των συνδέσμων AC και των στεφανιαίων συνδέσμων (CC)
IV: Η κλείδα μετατοπίζεται οπίσθια πάνω από το ακρώμιο
V: Η κλείδα μετατοπίστηκε ακριβώς κάτω από το δέρμα
VI: Κλείδα κάτω από το κορακοειδές (πολύ σπάνια!)

Υπάρχει συναίνεση στη βιβλιογραφία ότι ο βαθμός I-III (σύμφωνα με την ταξινόμηση Rockwood) αντιμετωπίζεται συντηρητικά και οι βαθμοί IV-VI χειρουργικά(Reid et al. 2012).
Ο μηχανισμός τραυματισμού αναφέρεται ότι είναι είτε πτώση στο σημείο του ώμου είτε στο τεντωμένο χέρι.

Επιδημιολογία

Van der Windt et al. (1995) διαπίστωσαν επιπολασμό 1 έτους 4% για το ακρωμιοκλειδικό σύνδρομο σε μια ολλανδική κοόρτη 349 ασθενών με ενοχλήσεις στον ώμο (περιορισμός της οριζόντιας προσαγωγής, πόνος στην περιοχή της ΑΚ άρθρωσης και/ή του C4 δερματόμετρου).
Οι Östör et al. (2005) αξιολόγησαν 131 ασθενείς με πόνο στον ώμο σε μια αγγλική ομάδα για περίοδο ενός έτους και διαπίστωσαν επικράτηση 24% για παθολογία της ΑΚ άρθρωσης.
Οι διαφορές μεταξύ αυτών των ευρημάτων θα μπορούσαν να εξηγηθούν λόγω των διαφορετικών διαγνωστικών κριτηρίων που χρησιμοποιήθηκαν, τα οποία ήταν πιο αυστηρά στη μελέτη των Van der Windt et al. (1995).
Έτσι, θα μπορούσε κανείς να υποθέσει ότι η μελέτη των Östör et al. (2005) περιλαμβάνει ένα υψηλό ποσοστό ψευδώς θετικών αποτελεσμάτων, καθώς ταξινόμησαν την παθολογία της άρθρωσης AC μόνο με βάση την επώδυνη οριζόντια προσαγωγή.

Για διαστρέμματα της άρθρωσης AC οι Hibberd et al. (2016) διαπίστωσαν ποσοστό επίπτωσης 1,72 περιπτώσεις ανά 10.000 αθλητές-έκθεση.  Η πλειονότητα των διαστρεμμάτων αναφέρθηκε στο ποδόσφαιρο (50,4%), ακολουθούμενη από το χόκεϊ επί πάγου (34,6%), την πάλη και κατά τη διάρκεια αγώνων (66,0%). Η αναλογία ανδρών προς γυναίκες ήταν 4,67, ενώ τα περισσότερα διαστρέμματα προκλήθηκαν από την επαφή με τον παίκτη (54,7%) και ακολούθησε η επαφή με την επιφάνεια (29,0%).
Το ποσοστό υποτροπής έφτασε το 9,7%, ενώ το 1% όλων των διαστρεμμάτων απαιτούσε χειρουργική επέμβαση.

Πρέπει να γνωρίζετε ότι η διαγνωστική απεικόνιση της άρθρωσης AC μπορεί να είναι παραπλανητική. Jordan et al. (2002) διαπίστωσαν ότι η μόνη στατιστικά σημαντική συσχέτιση ήταν μεταξύ του υψηλού σήματος στην άπω κλείδα και των κλινικά διαπιστωμένων εκφυλιστικών αλλαγών. Επιπλέον, αναφέρουν ότι υπήρχε ασθενέστερη σχέση μεταξύ του υγρού στην άρθρωση και της κλινικής εξέτασης και μεταξύ των αυξανόμενων εκφυλιστικών αλλαγών και της αύξησης της ηλικίας. Κατά τα άλλα, δεν βρέθηκε καμία ουσιαστική σχέση μεταξύ οποιασδήποτε από τις άλλες ανωμαλίες της μαγνητικής τομογραφίας και της κλινικής εικόνας.
Επιπλέον, οι Girish et al. (2011) εξέτασαν 51 ασυμπτωματικούς ώμους σε άνδρες (μέση ηλικία 56 ετών, εύρος 40-70 ετών) και διαπίστωσαν επικράτηση της οστεοαρθρίτιδας της ΑΚ άρθρωσης στο 65% όλων των περιπτώσεων.