Procedura modyfikacji objawów barku (SSMP)

Napisaliśmy dość obszerną serię na temat nadwyrężenia barku w oparciu o algorytm Coolsa z 2008 roku. Dzięki zastosowaniu kilku testów klinicznych powinieneś być w stanie zidentyfikować podstawowy mechanizm patologiczny bólu barku, którego doświadcza twój pacjent. 

Zwykle problem z testami prowokacji bólu polega na tym, że ich specyficzność jest niska. Innymi słowy, praktycznie niemożliwe jest odizolowanie pojedynczego ścięgna mankietu rotatorów od innych struktur, takich jak unerwione kaletki w przestrzeni podbarkowej, i postawienie diagnozy na podstawie wyników. 

Procedura modyfikacji objawów barku opracowana przez Jeremy'ego Lewisa (2009) analizuje impingement barku w sposób, który można opisać jako mechaniczny ból barku. 

Po przeprowadzeniu ogólnego procesu oceny, co oznacza: zebranie wywiadu, ROM, testy siły i testy neurologiczne, klinicysta i pacjent zidentyfikują ruch lub pozycje wywołujące ból

Od tego momentu rozpoczyna się czteroetapowy proces. Wykonywany jest bolesny ruch, a klinicysta stosuje algorytm następujących procedur i ocenia modyfikację objawów, innymi słowy: redukcję bólu. 

Meakins i in. (2018) ocenili SSMP pod kątem jego wiarygodności międzyosobowej i stwierdzili umiarkowaną wiarygodność międzyosobową na poziomie k = 0,47.

Powiedzmy, że zgięcie barku jest bolesne. 

Jeden z etapów SSMP jest ukierunkowany na kifozę piersiową. Jeśli Twój pacjent wykazuje zwiększoną kifozę piersiową, można zastosować techniki aktywnego wydłużania odcinka T kręgosłupa, takie jak "palec na mostku", lub zastosować techniki pasywne, takie jak taping lub terapia manualna, a następnie ponownie ocenić bolesny ruch pod kątem zmiany bólu. Jeśli manewry klatki piersiowej zmniejszą ból o 100%, ocena jest zakończona i rozpocznie się leczenie ukierunkowane na kręgosłup piersiowy.

Jeśli modyfikacja klatki piersiowej nie złagodziła objawów w 100%, pozycja łopatki jest zmieniana za pomocą technik manualnych dla prostych ruchów lub tapingu dla złożonych ruchów. Może się to odbywać w kilku płaszczyznach, na przykład uniesienia lub wysunięcia, lub kombinacji ruchów. 

Różni się to od testu wspomagania łopatki, w którym wspomagasz ruch łopatki. W modyfikacji łopatki, umieszczasz łopatkę w nowej pozycji wyjściowej, pozwalając jej poruszać się z tej pozycji bez pomocy.

Jeśli widoczne jest kołysanie, stosuje się ręczną stabilizację lub techniki taśmowania. Bolesny ruch jest następnie ponownie oceniany.

Trzeci etap dotyczy pozycjonowania głowy kości ramiennej w dole ramiennym. Na przykład: za pomocą temblaka neoprenowego lub ręcznego ucisku przykładana jest siła AP lub PA, a bolesny ruch jest ponownie oceniany.

Co więcej, bolesny ruch jest wykonywany przy jednoczesnym napinaniu otaczających mięśni, na przykład rotatorów zewnętrznych lub depresorów głowy kości ramiennej.

21 NAJBARDZIEJ PRZYDATNYCH TESTÓW ORTOPEDYCZNYCH W PRAKTYCE KLINICZNEJ

• • Nazwa*
• • Email*

Δ

Istnieje kilka testów ortopedycznych, które są używane w SSMP lub związane z tym postem, które mogą Cię zainteresować:

• Wyjaśnienie nadwyrężenia barku 
• Test wspomagania szkaplerza
• Test retrakcji szkaplerza
• Test dyskinezy szkaplerza
• Ćwiczenia wzmacniające łopatki

Lewis, J. S. (2009). Tendinopatia stożka rotatorów/zespół ciasnoty podbarkowej: czy nadszedł czas na nową metodę oceny? Brytyjskie czasopismo medycyny sportowej, 43(4), 259-264.

Cools, A. M., Cambier, D., & Witvrouw, E. E. (2008). Badanie przesiewowe barku sportowca pod kątem objawów udaru: algorytm rozumowania klinicznego do wczesnego wykrywania patologii barku. British Journal of Sports Medicine, 42(8), 628-635.

Meakins, A., May, S. i Littlewood, C. (2018). Wiarygodność Procedury Modyfikacji Objawów Barku i powiązanie zmian wewnątrz sesji i między sesjami z wynikami funkcjonalnymi. BMJ open sport & exercise medicine, 4(1), e000342.