Wprowadzenie

Zespół zatoki stępu (STS) odnosi się do bólu zlokalizowanego w bocznej zatoce stępu, często związanego z niestabilnością tylnej części stopy. Jednak jego definicja pozostaje niejasna, a jego dokładna przyczyna jest nadal niejasna. Po raz pierwszy opisany jako boczny ból stopy po urazie, zespół sinus tarsi zaobserwowano u sportowców (np. tancerzy, koszykarzy i siatkarzy) oraz osób z płaskostopiem lub otyłością. Pomimo licznych doniesień, nie ma jasnego konsensusu co do jego etiologii, patomechaniki lub standardowych kryteriów diagnostycznych.

Leczenie zespołu sinus tarsi może się znacznie różnić - od leczenia zachowawczego, takiego jak zastrzyki z kortykosteroidów, po opcje chirurgiczne, takie jak odnerwienie, oczyszczenie rany lub stabilizacja podskokowa. Jednak ze względu na swój słabo zdefiniowany charakter, zespół zatoki stępu pozostaje kontrowersyjnym schorzeniem bez ujednoliconego algorytmu leczenia.

Niniejszy przegląd ma na celu wyjaśnienie anatomii zatoki stępu, biomechaniki stawu skokowo-piętowego, potencjalnych przyczyn i diagnoz różnicowych, aktualnej oceny i strategii leczenia zespołu zatoki stępu.

Metody

Ten narracyjny przegląd, przeprowadzony we wrześniu 2022 roku, obejmował wyprostowane przeszukiwanie medycznych baz danych. Ponieważ badanie zostało zaprojektowane jako krytyczny, a nie systematyczny przegląd, nie zastosowano wytycznych PRISMA. Cel wykraczał poza identyfikację literatury specyficznej dla zespołu sinus tarsi; obejmował również tematy pokrewne. Uzyskano artykuły pełnotekstowe, a listy referencyjne zostały przeanalizowane pod kątem dodatkowych istotnych badań i rozdziałów książek. Zebrana literatura została podsumowana i poddana krytycznej analizie, koncentrując się na anatomii, biomechanice, etiologii, ocenie klinicznej, diagnozie i leczeniu zespołu sinus tarsi. Autorzy zawarli również przegląd anatomiczny i podzielili się swoim doświadczeniem klinicznym poprzez ilustracyjne przypadki.

Wyniki

Anatomia

Przedziały anatomiczne.

Przedni przedział (zielony) obejmuje fasetę przednią (AF), środkową (MF) i nadgarstek boczny (CT). Łączy się z kością skokową, wspierając ruchomość śródstopia podczas chodu. 

Przedział środkowy (fioletowy) tworzy kanał / zatokę stępu (stożkowy tunel zawierający więzadła, nerwy i naczynia). Przedział ten jest częstym miejscem występowania bólu w zespole zatoki stępu.

Przedział tylny (czerwony) zawiera fasetę tylną (PF), gdzie wypukła powierzchnia kości piętowej styka się z wklęsłą powierzchnią kości skokowej.

Kanał stępu i zatoka stępu zawierają sieć więzadeł, naczyń krwionośnych, nerwów i tkanek miękkich. Region ten otrzymuje dopływ krwi poprzez zespolenia między gałęziami tętnicy stępu bocznej i tętnicy kanału stępu, która pochodzi z tętnicy piszczelowej tylnej i zapewnia główny dopływ krwi do trzonu kości skokowej. Obszar ten jest unerwiony przez gałęzie nerwu piszczelowego, strzałkowego głębokiego i strzałkowego powierzchownego. Struktury więzadłowe w tym regionie, w szczególności międzykostne więzadło skokowo-strzałkowe, odgrywają kluczową rolę w utrzymaniu stabilności stawu skokowo-piętowego.

Zatoka stępu i kanał zawierają trzy podstawowe struktury stabilizujące: więzadło szyjne (CL), więzadło międzykostne skokowo-strzałkowe (ITCL) i trzy korzenie prostownika szyjnego dolnego (IER). Działają one w połączeniu z dodatkowymi stabilizatorami bocznymi, w tym więzadłem piętowo-strzałkowym (CFL), więzadłem skokowo-strzałkowym przednim (ATC) i więzadłem rozwidlonym (składającym się z elementów piętowo-łódkowatych i piętowo-kostnych). Od strony przyśrodkowej stabilność zapewnia kompleks więzadła pobocznego przyśrodkowego (obejmujący część piszczelowo-stawową, piszczelowo-skokową i piszczelowo-skokową więzadła naramiennego), więzadła piszczelowo-skokowe przednie i tylne oraz kompleks więzadła pobocznego sprężynowego (obejmujący więzadło nadprzyśrodkowe, więzadło skośne podeszwowe przyśrodkowe i więzadło podeszwowe dolne). Tylne powierzchnie stawowe kości skokowej i piętowej są znacznie większe niż powierzchnie środkowe i przednie, a te układy są oddzielone więzadłem międzykostnym skokowo-piętowym. Ta kompleksowa sieć więzadłowa wspólnie zapewnia prawidłową stabilność i funkcjonowanie stawu skokowo-piętowego podczas aktywności związanych z obciążeniem, gdzie większa tylna faseta przenosi większość obciążeń osiowych, podczas gdy mniejsze przednie i środkowe fasety ułatwiają niezbędną mobilizację stawów.

Biomechanics

Struktura i ruch stawów

• Staw podskokowy (skokowo-piętowy) jest stawem w kształcie siodła z wypukłą orientacją ku górze. w kształcie siodłaStaw o kształcie wypukły do góry W przypadku stawu skokowo-piętowego jest to staw wypukły do góry, funkcjonujący jak "zawias ścięty".
• Umożliwia trójpłaszczyznowy ruch: inwersję/supinację (25-30°) i ewersję/pronację (5-10°), w połączeniu ze zgięciem grzbietowym/łokciowym stawu skokowego podczas chodu.

Implikacje dla chodu

• Koślawość tyłostopia: "Odblokowuje" śródstopie podczas uderzenia piętą, umożliwiając absorpcję wstrząsów.
• Szpotawość tylnej części stopy: "Blokuje" śródstopie w późnej pozycji, tworząc sztywną dźwignię do odepchnięcia.

Etiologia

Zaproponowano kilka przyczyn zespołu zatoki stępu. Początkowo opisany przez Browna w 1960 roku jako przepuklina błony maziowej, ucisk tkanki miękkiej pozostaje powszechnie akceptowaną teorią. Inne możliwe etiologie obejmują urazy więzadeł, krwawienie z zatok, zapalenie stawu skokowo-piętowego lub zapalenie błony maziowej oraz przewlekłe zapalenie włóknisto-tłuszczowe. Uderzenie boczne może również wynikać z dysfunkcji ścięgna piszczelowego tylnego, koślawości tylnej części stopy lub zmian anatomicznych, takich jak dodatkowa faseta przednio-boczna.

Niestabilność stawów skokowo-piętowych i skokowo-strzałkowych jest często związana z zespołem zatoki szczękowej i może być klasyfikowana jako mechaniczna (spowodowana uszkodzeniem lub zerwaniem więzadeł) lub funkcjonalna (związana z deficytami propriocepcji, prawdopodobnie z powodu częściowego uszkodzenia nerwów). Kluczowe więzadła zaangażowane w niestabilność podskokową obejmują więzadło piętowo-strzałkowe (CFL) i międzykostne więzadło skokowo-strzałkowe (ITCL). Zespół zatoki szczękowej może wynikać z jednego lub obu typów niestabilności, opisanych łącznie jako "zespół niestabilności podskokowej", który obejmuje albo upośledzoną kontrolę nerwowo-mięśniową, albo niewydolność więzadłową.

Sugeruje się również mechanizmy naczyniowe: uraz może indukować zmiany zwłóknieniowe w strukturach żylnych zatoki stępu, upośledzając drenaż żylny i zwiększając ciśnienie śródgałkowe.

Dodatkowo, dysfunkcje nocyceptywne i proprioceptywne są związane z zespołem zatoki stępu. Zatoka stępu jest bogato unerwiona, głównie przez gałęzie głębokiego nerwu strzałkowego i nerwu strzałkowego, i zawiera dużą gęstość mechanoreceptorów (wolne zakończenia nerwowe, zakończenia Ruffiniego, ciałka Paciniana i zakończenia podobne do Golgiego). Wskazuje to, że zatoka stępu pełni funkcję zarówno mechanizmu, jak i organu czuciowego, przyczyniając się do propriocepcji stopy i kostki oraz prawdopodobnie odgrywając centralną rolę w patofizjologii zespołu zatoki stępu.

Historia choroby i badanie fizykalne

Wyniki subiektywne (wywiad z pacjentem i objawy).

Kompleksowy wywiad jest niezbędny ze względu na różnorodną etiologię bólu zatoki szczękowej. Kluczowe punkty obejmują:

• Charakterystyka bólu: lokalizacja (zwykle nad zatoką stępu), czas trwania, czynniki nasilające (np. aktywność sportowa) i czas.
• Ograniczenia funkcjonalne: trudności z uprawianiem sportu, chodzeniem po nierównych powierzchniach lub wykonywaniem dynamicznych ruchów.
• Historia niestabilności: częste dolegliwości obejmują uczucie "ustępowania" lub "przewracania się", nawracający obrzęk i niestabilność.
• Urazy i wcześniejsze interwencje: wszelkie wcześniejsze urazy stopy/stawu skokowego, operacje lub leczenie.
• Choroby towarzyszące: klinicyści powinni wykluczyć diagnozy różnicowe, takie jak infekcja, zapalenie stawów lub dna moczanowa.

Warto zauważyć, że wszyscy pacjenci z STS zazwyczaj zgłaszają zlokalizowaną tkliwość w okolicy zatoki stępu.

Obiektywne wyniki (badanie kliniczne i testy)

Szczegółowe badanie fizykalne powinno obejmować:

• Kontrola: Ocena pod kątem obrzęku, zaczerwienienia lub ciepła w tylnej części stopy.
• Ustawienie tylnej części stopy i chód: Obserwacja pod kątem deformacji lub nieprawidłowych wzorców chodu; ocena aktywności mięśni strzałkowych.
• Stan układu nerwowo-naczyniowego: Przeprowadzenie dokładnej oceny nerwowo-naczyniowej stopy.
• Badanie palpacyjne: Tkliwość w zatoce stępu, szczególnie podczas dynamicznego wywinięcia tylnej części stopy, może wskazywać na uderzenie.

 Testowanie stabilności:

• ATFL (więzadło skokowo-strzałkowe przednie): Test szuflady przedniej w zgięciu podeszwowym 20°.
• CFL (Calcaneofibular Ligament): Szuflada przednia w neutralnym zgięciu grzbietowym z obciążeniem varus.
• Staw skokowo-piętowy: Szuflada przednia w zgięciu grzbietowym 90° i obciążeniu szpotawym ze stabilizacją stawu skokowego w celu oceny hiperlaksji.
• Śródstopie: Ocena pod kątem nadmiernej inwersji/odwrócenia w celu wykluczenia niestabilności śródstopia.
• Testowanie siły: Ocena funkcji mięśni strzałkowych, które przyczyniają się do dynamicznej stabilizacji stawu. 

Specjalne wskaźniki kliniczne:

• Dynamiczny test uderzeniowy (zaproponowany przez starszego autora): Ból wywoływany podczas wywinięcia tylnej części stopy z jednoczesną palpacją zatoki stępu sugeruje uderzenie.
• Zastrzyk diagnostyczny/terapeutyczny: Zmniejszenie bólu po miejscowym znieczuleniu lub wstrzyknięciu kortykosteroidu do zatoki szczękowej silnie wspiera diagnozę zespołu zatoki szczękowej.

Uzupełniające badania kliniczne i obrazowanie - implikacje dla fizjoterapeutów

Standardowe radiogramy

Zdjęcia rentgenowskie AP i boczne z obciążeniem są przydatne do wykrywania deformacji strukturalnych, takich jak ustawienie płasko-koślawe, które mogą przyczyniać się do zmienionej biomechaniki i objawów zespołu zatoki szczękowej.

Chociaż widoki specjalistyczne (Broden, Harris-Beath, Saltzman) i radiogramy wysiłkowe mogą oferować dodatkowe szczegóły, są one rzadko stosowane w standardowej praktyce ze względu na ograniczoną dokładność diagnostyczną.

Zaawansowane obrazowanie

Ponieważ struktury stawu podskokowego są złożone i nie są dobrze widoczne na zwykłych filmach, obrazowanie przekrojowe jest często potrzebne, gdy objawy nie ustępują lub podejrzewa się patologię:

Tomografia komputerowa (zwłaszcza obciążeniowa, jeśli jest dostępna) służy do oceny nieprawidłowości kostnych, takich jak:

• • Koślawość tylnej części stopy
  • Uderzenie kostne
  • Koalicje stępu lub zmiany zwyrodnieniowe stawów

Może to pomóc w podjęciu decyzji dotyczących ortezy lub wskazać potrzebę skierowania na zabieg chirurgiczny.

MRI jest metodą obrazowania z wyboru w celu zbadania przyczyn tkanek miękkich zespołu sinus tarsi:

• Wykrywa urazy więzadeł (np. CFL, ITCL), zapalenie błony maziowej, blizny lub patologie ścięgien.
• Identyfikuje również zmiany w szpiku kostnym (siniaki, stłuczenia) spowodowane zmienionym obciążeniem.

Rezonans magnetyczny jest czuły, ale nie zawsze specyficzny, co podkreśla znaczenie korelacji klinicznej.

SPECT-CT może zidentyfikować zwiększoną aktywność kości (np. w zespołach udarowych), choć nadal jest rzadko stosowany w rutynowych warunkach.

Zastrzyki diagnostyczne

• Terapeutyczna próba wstrzyknięcia środka znieczulającego lub kortykosteroidu do zatoki stępu może pomóc w potwierdzeniu diagnozy, jeśli złagodzi objawy.
• Zastrzyki są zazwyczaj wykonywane pod kontrolą obrazowania i mogą być podstawą interdyscyplinarnego planowania leczenia.

Artroskopia

• Artroskopia stawu skokowego pozwala na bezpośrednią ocenę stawu i jest najdokładniejszą metodą potwierdzenia przyczyn wewnątrzstawowych (np. naderwania więzadeł, zwłóknienia stawów).
• Rezonans magnetyczny może przeoczyć niektóre urazy więzadeł, podkreślając wartość diagnostyczną artroskopii, gdy zawodzi leczenie zachowawcze.

Leczenie

Większość autorów zgadza się, że początkowe leczenie zespołu zatoki stępu powinno być nieoperacyjne. Powszechnie stosowane metody zachowawcze obejmują zastrzyki z kortykosteroidów lub miejscowych środków znieczulających do zatoki szczękowej, modyfikację aktywności i fizjoterapię. Taillard i wsp. stwierdzili, że około dwie trzecie pacjentów dobrze zareagowało na te niechirurgiczne interwencje.

Gdy leczenie zachowawcze nie przyniesie złagodzenia objawów, można rozważyć opcje chirurgiczne. Historycznie rzecz biorąc, otwarta dekompresja zatoki stępu - często obejmująca usunięcie struktur w bocznej części zatoki - wykazała skuteczność w zmniejszaniu objawów nawet w 90% przypadków , chociaż w starszych badaniach często brakuje szczegółowych informacji na temat dokładnie usuniętych struktur.

Inne metody chirurgiczne obejmują otwartą denerwację końcowych gałęzi nerwu strzałkowego głębokiego, co wiąże się z dobrymi wynikami, w tym złagodzeniem bólu i powrotem do normalnej aktywacji u większości pacjentów. Ostatnio, artroskopowa dekompresja zyskała popularność jako minimalnie inwazyjna alternatywa dla leczenia zespołu sinus tarsi. Technika ta jest opisywana jako prosta technicznie i ma tę zaletę, że umożliwia zarówno diagnozę, jak i leczenie podczas tego samego zabiegu. Wiąże się to również z szybszym powrotem do zdrowia i bezpiecznym profilem, co czyni ją coraz bardziej preferowaną opcją dla pacjentów z uporczywym bólem zatoki stępu.

Pytania i przemyślenia

Autorzy proponują ustrukturyzowany algorytm leczenia zespołu zatoki szczękowej, oferujący kompleksowy przegląd ścieżki opieki klinicznej. Podstawowe obrazowanie radiologiczne jest systematycznie zalecane, co podkreśla znaczenie współpracy interdyscyplinarnej, zwłaszcza że fizjoterapeuci mogą nie mieć uprawnień do zlecania zaawansowanych badań obrazowych. Można jednak argumentować, że wstępna sześciomiesięczna próba leczenia zachowawczego, dostosowana do wyników badania klinicznego, jest odpowiednia przed rozważeniem dalszych badań, ponieważ wczesne wyniki radiograficzne mogą nie mieć bezpośredniego wpływu na początkowe decyzje dotyczące leczenia zespołu zatoki szczękowej. Ścisła współpraca z radiologami i lekarzami pozostaje kluczowa, szczególnie jeśli progresja kliniczna u pacjenta nie przebiega zgodnie z oczekiwaniami.

Ocena stabilności stawu skokowo-piętowegoStabilność stawu skokowo-piętowego jest powszechnie oceniana poprzez zastosowanie przyśrodkowych i bocznych ślizgów kości piętowej nad nieruchomą kością skokową, a także poprzez dystrakcję stawu. Test pozytywny opisany przez Therman i wsp. polega na ułożeniu sportowca na plecach, z kostką w lekkim zgięciu grzbietowym, aby ustabilizować staw skokowo-piętowy. Egzaminator stosuje inwersję i rotację wewnętrzną kości piętowej podczas stabilizacji przodostopia, a następnie siłę inwersji na przodostopie. Pozytywny wynik testu jest wskazywany przez nadmierne przyśrodkowe przesunięcie kości piętowej i odtworzenie objawów niestabilności u sportowca.

Leczenie zachowawcze zespołu zatoki szczękowej

Termin zespół zatoki szczękowej obejmuje wiele różnych patologii. Dlatego klinicysta musi dokładnie zidentyfikować konkretną patologię, aby opracować strategię leczenia. Gdy fizjoterapeuta podejrzewa zespół zatoki szczękowej podczas oceny pacjenta, powinien najpierw ustalić, czy u pacjenta występują objawy deficytu propriocepcji lub problemy ze stabilnością.

Zespół zatoki stępu jest często związany z przewlekłą niestabilnością stawu skokowego (CAI), a badanie kliniczne powinno pomóc wyjaśnić, czy zespół zatoki stępu przyczynia się do objawów pacjenta. W przypadku podejrzenia stanu zapalnego lub zapalenia błony maziowej uzasadnione może być wykonanie dalszych badań obrazowych w celu potwierdzenia diagnozy. Niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ) zostały uwzględnione w przeglądzie narracyjnym z komentarzem klinicznym. opisowy przegląd z komentarzem klinicznym odpowiednie rozwiązanie w leczeniu stanów zapalnych.

Ponadto, ten sam przegląd dotyczący zachowawczego leczenia zespołu zatoki szczękowej sugeruje następujące interwencje: trening propriocepcji i równowagi, wzmocnienie mięśni, usztywnienie, taping i ortezy stóp. Wkładki ortopedyczne mogą ograniczać nadmierny ruch w stawie skokowo-piętowym. Zalecenia obejmują stosowanie obuwia ze sztywną podeszwą środkową z prostym kopytem i twardym zapiętkiem, chociaż są to ogólne zalecenia dotyczące obuwia sportowego, a nie wytyczne dotyczące leczenia zespołu zatoki szczękowej. Techniki tapingu mające na celu ograniczenie ruchu podskokowego i śródstopia, w szczególności nadmiernej pronacji, zostały opisane , ale dowody dotyczące ich szczególnej skuteczności w zespole zatoki szczękowej są nadal ograniczone. Aplikacja tapingu zastosowana w tym badaniu została przedstawiona poniżej.

Trening stabilności jako podstawowa interwencjaTrening stabilnościpozostaje kluczowy w leczeniu zespołu zatoki szczękowej, biorąc pod uwagę szeroki zakres możliwych etiologii, w tym przepuklinę błony maziowej, ucisk tkanki miękkiej, uraz więzadła, krwawienie z zatoki, zapalenie stawu skokowego lub zapalenie błony maziowej oraz przewlekłe zapalenie włóknisto-torbielowate. Rehabilitacja powinna być ukierunkowana na zaburzone struktury. Należy położyć nacisk na stabilność dynamiczną, aby zrekompensować deficyty stabilności biernej - co ciekawe, niedawny przegląd literatury zrewidował koncepcyjny model CAI, oferując kompleksowy przegląd wzajemnie powiązanych konsekwencji CAI na wyniki pacjentów. Trening proprioceptywny i poprawa reaktywnych czasów skurczu mięśni zaangażowanych w ruch podskokowy są kluczowymi celami.

Fazowe podejście do rehabilitacji

Narracyjny przegląd z komentarzem klinicznym badający postępowanie zachowawcze w zespole zatoki szczękowej sugeruje trójfazowy model rehabilitacji w leczeniu zachowawczym zespołu zatoki szczękowej:

Faza osiągnięcia: Rozpoczyna się od ćwiczeń w staniu na jednej nodze w celu promowania równowagi stawu skokowego i stabilności stawu podskokowego, początkowo z otwartymi oczami, a następnie progresja do zamkniętych oczu. Nacisk kładziony jest na zapobieganie nadmiernej pronacji i utrzymanie stabilnej pozycji stopy i tylnej części stopy.

Faza utrzymania: Dodaje perturbacje, aby rzucić wyzwanie mięśniom stabilizującym staw skokowy, zaczynając od kontralateralnych ruchów bioder w różnych płaszczyznach. Celem jest zwiększenie równowagi dynamicznej i uniknięcie kompensacji w biodrze lub tylnej części stopy.

Dodatkowe ćwiczenia równowagi i siły: Wykorzystuje testy równowagi w ruchu gwiaździstym, unoszenie pięty, oscylacje z taśmami terapeutycznymi i łapanie/rzucanie piłką w celu dalszego rozwijania koncentrycznej i ekscentrycznej kontroli stawu skokowego i podskokowego pod wpływem zewnętrznych perturbacji.

Faza podtrzymująca: Wprowadza aktywności o zamkniętym łańcuchu, takie jak wypady i wykroki, w celu budowania kontroli motorycznej i zapewnienia prawidłowego ustawienia stóp w kolanach przy jednoczesnym zminimalizowaniu nadmiernego ruchu w stawie skokowym.

Utrzymanie progresji: Postępy w podskokach, skokach i ćwiczeniach biegowych, w tym manewry obrotu i cięcia przy niskiej prędkości, zapewniające kontrolowane ustawienie stopy i nogi bez niestabilności tylnej części stopy.

Kryteria powrotu do gry: Na podstawie zdolności sportowca do wykonywania wielokierunkowych i szybkich ruchów bez objawów. Zaleca się stopniowy powrót do aktywności związanych ze sportem, aby zapobiec nawrotom zapalenia zatoki stępu.

Porozmawiaj ze mną

Omówiony przegląd krytyczny oferuje dogłębną syntezę anatomii, biomechaniki, etiologii, oceny klinicznej, diagnozy i leczenia zespołu sinus tarsi. Choć kompleksowe, jego konstrukcja ma pewne ograniczenia. Brak analiz statystycznych, prawdopodobnie z powodu ograniczonej ilości dostępnych danych, uniemożliwia raportowanie wielkości efektów, a narzędzia takie jak wykresy leśne (powszechne w przeglądach systematycznych), które zwiększają odtwarzalność danych, nie mogły zostać zastosowane.

Dodatkowo, projekt krytycznego przeglądu jest podatny na tendencyjność selekcji (wybory badań odzwierciedlające preferencje recenzentów), tendencyjność potwierdzania (faworyzowanie wyników potwierdzających osobiste doświadczenia) i tendencyjność publikacji (preferowanie pozytywnych lub dobrze znanych wyników).

Przegląd narracyjny z komentarzem klinicznym, do którego odniesiono się w dyskusji na temat postępowania zachowawczego w części dotyczącej pytań i przemyśleń, ma te same ograniczenia. Warto zauważyć, że ten drugi przegląd obejmuje jednego autora, co zwiększa podatność na stronniczość.

Pomimo tych ograniczeń, oba zasoby dostarczają cennej podstawowej wiedzy na temat zespołu zatoki szczękowej, pomagając klinicystom zrozumieć, zbadać i leczyć tę chorobę. Zachęcamy klinicystów do testowania proponowanych interwencji, rygorystycznego dokumentowania wyników pacjentów i przyczyniania się do opracowywania opartych na dowodach wzorców opieki nad pacjentami z zespołem zatoki szczękowej.

Wiadomości do domu

Zespół zatoki szczękowej jest złożonym, wieloczynnikowym schorzeniem.

• Sinus tarsi syndrome serves as an umbrella term encompassing diverse etiologies, including ligamentous injury, synovial impingement, subtalar instability, and chronic inflammation. Dokładna ocena kliniczna jest niezbędna do zidentyfikowania podstawowej patologii.

Diagnoza opiera się na ocenie klinicznej, ale korzyści płyną z interdyscyplinarnej współpracy

• Kluczowe narzędzia diagnostyczne obejmują zlokalizowaną tkliwość w badaniu palpacyjnym, dynamiczne testy udarowe i odpowiedź na zastrzyki diagnostyczne.
• Podczas gdy obrazowanie (MRI, CT) jest cenne dla wykluczenia przyczyn strukturalnych, wczesne wyniki radiograficzne mogą nie zmienić początkowego leczenia zachowawczego. Ścisła współpraca z radiologami ma kluczowe znaczenie w przypadkach opornych na leczenie.

Ponadto testy kliniczne, takie jak test test szuflady przednieji wymuszone objaw zgięcia grzbietowego. są istotnymi testami w diagnostyce różnicowej bólu kostki.

Zespół Sinus Tarsi może być mylony z innymi schorzeniami, a kluczową diagnozą różnicową, którą należy wziąć pod uwagę, jest uderzenie przedniej części stawu skokowego. Protokół oceny zaburzeń stopy i stawu skokowego Physiotutors dodatkowo wspiera dokładne różnicowanie i doskonali umiejętności badania klinicznego.

Postępowanie zachowawcze jest leczeniem pierwszego rzutu, ale wymaga zorganizowanej rehabilitacji

• Zaleca się 6-miesięczną próbę ukierunkowanego leczenia zespołu zatoki szczękowej (np. trening proprioceptywny, usztywnienie, NLPZ) przed przystąpieniem do zaawansowanej diagnostyki lub operacji.
• Rehabilitacja powinna przebiegać etapowo (Attain → Maintain → Sustain), kładąc nacisk na dynamiczną stabilność i progresję specyficzną dla sportu.

Ten film z serii PHYSIOTUTORS przedstawia różne pomysły na leczenie, od techniki mobilizacji po ćwiczenia stabilizacyjne i podskoki w przypadku skręcenia stawu skokowego.

Opcje chirurgiczne są zarezerwowane dla przypadków opornych na leczenie

• Artroskopowa dekompresja pojawiła się jako minimalnie inwazyjna i skuteczna opcja, oferująca zarówno korzyści diagnostyczne, jak i terapeutyczne.

Luki w dowodach uporczywe

• Istnieją ograniczone badania wysokiej jakości dotyczące specyficznego leczenia zespołu zatoki szczękowej (np. taping, wkładki ortopedyczne). Klinicyści powinni dokumentować wyniki, aby wnieść swój wkład do bazy dowodów.
• Przyszłe badania powinny koncentrować się na standaryzowanych kryteriach diagnostycznych i dostosowanych algorytmach leczenia.

Odniesienie

Willegger M, Bouchard M, Schwarz GM, Hirtler L, Veljkovic A. The Evolution of Sinus Tarsi Zespół-What Is the Underlying Patology?-A Critical Review. J Clin Med. 2023 Oct 31;12(21):6878. doi: 10.3390/jcm12216878. PMID: 37959343; PMCID: PMC10650822.