Wprowadzenie

Ćwiczenia aerobowe o wysokiej intensywności są sprawdzonym sposobem na poprawę niepełnosprawności, chociaż dowody dotyczą treningu na ergometrze rowerowym. Prawie każde badanie dotyczące ćwiczeń aerobowych u pacjentów z bólem krzyża (LBP) obejmuje formę treningu aerobowego, w której ciężar ciała jest podtrzymywany (na przykład na rowerze) lub częściowo wyeliminowany, jak w środowisku wodnym. Nieumyślnie mogło to spowodować, że pracownicy służby zdrowia unikali treningu z obciążeniem ciała u osób z LBP i mogli podsycać stygmatyzację, że bieganie jest niebezpieczne dla osób dotkniętych chorobą. Niedawno dowiedzieliśmy się, że biegacze rekreacyjni, w porównaniu z populacją ogólną, mają niższe wskaźniki LBP (Maselli i in. 2020) i zdrowsze tkanki kręgosłupa (Belavý i in. 2017), ale niestety tylko kilka randomizowanych badań porównało interwencje biegowe w leczeniu LBP. Obecne badanie miało na celu zbadanie, czy bieganie w celu zwalczania przewlekłego LBP jest realną opcją.

Metody

Aby zbadać skuteczność biegania w zwalczaniu przewlekłego LBP, to dwuramienne równoległe randomizowane badanie kontrolowane (RCT) zostało skonfigurowane w celu porównania grupy otrzymującej progresywny program treningu interwałowego bieg-walk z grupą kontrolną z listy oczekujących. Badanie RCT zostało oznaczone jako ASTEROID, skrót od "Assessing safety and treatment efficacy of running on intervertebral discs". W związku z tym, oprócz oceny skuteczności, obecne badanie może również zbadać bezpieczeństwo biegania z LBP.

Osoby w wieku od 18 do 45 lat, które cierpiały na przewlekły (trwający co najmniej 3 miesiące) niespecyficzny LBP, kwalifikowały się do badania, jeśli nie uprawiały biegania lub sportów opartych na bieganiu w ciągu ostatnich 3 miesięcy i nie doznały urazu kończyny dolnej.

Uczestnicy grupy interwencyjnej zostali poinstruowani, aby przez 12 tygodni wykonywać trzy cotygodniowe 30-minutowe sesje treningowe, zalecone przez fizjologa ćwiczeń. Sesje te były dostosowane do indywidualnych potrzeb, w oparciu o wstępną ocenę sprawności, w której czas, w jakim uczestnicy mogli biegać przez 2 minuty na bieżni, został wykorzystany do określenia poziomu początkowego programu. Każdy uczestnik zaczynał na poziomie 1, 2 lub 3, gdzie zalecano odpowiednio 15-, 30- i 45-sekundowe interwały biegowe.

Sesje szkoleniowe nie były nadzorowane, ale wspierane i prowadzone przez klinicystów i dostarczały treści edukacyjnych. Krótkie 10-15-minutowe rozmowy wideo były zaplanowane co tydzień (w tygodniach 1-4) i co dwa tygodnie (tygodnie 6-12), aby śledzić uczestników w ich podróży. Uczestnicy mieli również możliwość kontaktowania się z klinicystami za pośrednictwem telefonu lub wiadomości tekstowych poza przewidzianymi rozmowami wideo. Dane treningowe zostały zarejestrowane w aplikacji Runkeeper.

Tabela 1 pokazuje, w jaki sposób ustalono odstępy między marszami. Na przykład uczestnik rozpoczynający na poziomie 1 musiał wykonać od 6 do 10 powtórzeń składających się z 15-sekundowych interwałów biegu i 120-sekundowych interwałów marszu. Przejście na kolejny poziom było dozwolone, gdy dana osoba była w stanie z powodzeniem wykonać górną liczbę powtórzeń podczas co najmniej 2 sesji w ciągu tygodnia. Dozwolony był tylko jeden awans na poziom tygodniowo. Podczas interwałów biegowych uczestnicy zostali poinstruowani, aby biegać z wolną do umiarkowanej prędkością 10 km/h. Interwały marszu odbywały się z wybraną przez Ciebie prędkością.

Uczestnicy w grupie kontrolnej zostali poproszeni o radzenie sobie z LBP jak zwykle i unikanie biegania, ale inne rodzaje ćwiczeń były dozwolone. W badaniu tym zastosowano tak zwaną kontrolę listy oczekujących, co oznacza, że gdy uczestnicy losowo przydzieleni do grupy kontrolnej ukończyli 12 tygodni, zaoferowano im ten sam program treningowy, co grupie interwencyjnej.

Pierwszorzędowym wynikiem był poziom bólu i niepełnosprawności, które mierzono na początku badania, po 6 i 12 tygodniach, ale nie określono konkretnego punktu czasowego jako pierwszorzędowego punktu końcowego.

• Natężenie bólu mierzono za pomocą 100-punktowej wizualnej skali analogowej (VAS) w ciągu ostatniego tygodnia. Minimalna klinicznie istotna różnica (MCID) wynosi 20 punktów
• Niepełnosprawność była mierzona za pomocą wskaźnika niepełnosprawności Oswestry'ego (ODI). Wynik waha się od 0-100 punktów, przy czym obniżenie o 10 punktów jest istotne klinicznie (MCID).

Wyniki

Do badania RCT włączono łącznie 40 uczestników, których podzielono równo na grupę interwencyjną i kontrolną. Na początku badania uczestnicy mieli 32,8 lat i średnie nasilenie LBP wynosiło 39,7 punktów, a niepełnosprawność 22 punkty.

Zaobserwowano znaczące różnice między grupami w zakresie zmiany aktualnego poziomu natężenia bólu po 12 tygodniach oraz średniego natężenia bólu po 6 i 12 tygodniach, ale nie w zakresie najgorszego poziomu natężenia bólu w grupie interwencyjnej. Niepełnosprawność uległa znacznej poprawie po 12 tygodniach w grupie interwencyjnej.

Pytania i przemyślenia

Chociaż wyniki te wydają się obiecujące, musimy przyznać, że różnice zaobserwowane w grupie interwencyjnej nie są wystarczające, aby były istotne klinicznie, ponieważ nie przekroczyły one MCID. Nie możemy powiedzieć, że skoro MCID nie zostały przekroczone, bieganie jest skuteczną terapią w porównaniu z kontrolą listy oczekujących w przewlekłym LBP, ale obecne badanie potwierdza bezpieczeństwo interwencji. Odnotowano tylko dziewięć drobnych zdarzeń niepożądanych, z czego tylko jedno dotyczyło nasilenia dolegliwości bólowych kręgosłupa.

Poprawa w obrębie grupy jest obiecująca, a dalsze badania mogą opierać się na tym RCT w celu ulepszenia obecnych interwencji biegowo-spacerowych. Czy nadzorowane interwencje polegające na bieganiu w celu zwalczania przewlekłego LBP mogą być lepsze? Ponadto inne intensywności, objętości i wskaźniki progresji mogą potencjalnie prowadzić do większej (klinicznie istotnej?) poprawy. Ciąg dalszy nastąpi!

Musimy podkreślić pewne potencjalnie ważne różnice na początku badania między grupami interwencyjnymi i kontrolnymi. Obserwując aktualną, średnią i najgorszą intensywność bólu VAS, pojawiły się stosunkowo duże różnice między grupami. Na początku zarejestrowano zwyczajowe poziomy aktywności fizycznej uczestników i tutaj również istniały duże różnice między osobami w obu grupach. Wszystkie inne zmienne wyjściowe były porównywalne na początku RCT. Osoby przydzielone losowo do grupy kontrolnej zgłaszały wyższy poziom bólu wyjściowego we wszystkich trzech podkategoriach. Można przypuszczać, że regresja do średniej byłaby bardziej obecna w tej grupie ze względu na wysokie wyniki wyjściowe. Jednak to grupa interwencyjna wykazała znaczne zmniejszenie bólu w porównaniu z grupą kontrolną.

Pomimo tego, że interwencja nie była nadzorowana, a postępy mogły być dokonywane przez pacjenta po osiągnięciu określonego poziomu, uczestnicy poprawili swoje wyniki w biegu na odległość w ciągu tygodni, jak widać na wykresie. Uczestnicy wykazali się dobrym przestrzeganiem protokołu treningowego i nie zaobserwowano żadnych rezygnacji, ale jest to częściowo spowodowane procedurą selekcji, która prawdopodobnie rekrutuje osoby zmotywowane do udziału w programie treningu biegowego w celu poprawy ich LBP.

Porozmawiaj ze mną

Chociaż uzyskaliśmy kilka ważnych spostrzeżeń, nie dajmy się jeszcze ponieść emocjom. Musimy również przyznać, że obecne ustalenia nie powinny być przeceniane. Różnica poniżej 20 punktów w 100-punktowej skali VAS i redukcja poniżej 6 punktów w 100-punktowej skali wydają się nieistotne. Wydaje mi się, że obecne wyniki mają większe znaczenie dla zmiany sposobu myślenia o LBP i mam nadzieję, że będą promować przejście od nadmiernej ostrożności i ochrony kręgosłupa do pewnego stopniowego obciążania kręgosłupa. Bezpieczeństwo interwencji i brak rezygnacji wydają się wskazywać, że interwencja była dobrze tolerowana przez uczestników. Powinno to stanowić podstawę do dalszych badań w celu nadania znaczenia obserwowanemu zmniejszeniu bólu i niepełnosprawności. W międzyczasie możemy wziąć obecne badanie jako przykład, aby stopniowo zwiększać obciążenie u tych pacjentów i walczyć z postrzeganiem biegania jako niebezpiecznego u osób cierpiących na przewlekły LBP.

Analizy respondentów mogą ujawnić podzbiory uczestników, którzy mogą reagować inaczej, biorąc pod uwagę, że przedziały ufności wskazują, że niektórzy uczestnicy osiągnęli MCID. Jednakże, ponieważ uczestnicy mogli radzić sobie ze swoim LBP jak zwykle, nie można było kontrolować, czy inne zabiegi lub kombinacje zabiegów spowodowały poprawę. Do przemyślenia na przyszłe testy! Musimy również wziąć pod uwagę możliwość, że osoby dotknięte niższym poziomem intensywności bólu są potencjalnie bardziej chętne do udziału w próbach wysiłkowych, podczas gdy osoby z wyższym poziomem bólu i niepełnosprawności mogą być zniechęcone.

Przesłania na przyszłość

W obecnym badaniu zbadano skuteczność i bezpieczeństwo biegania w celu zwalczania przewlekłego LBP u dorosłych w wieku 18-45 lat. Pomimo braku klinicznie istotnych efektów, nienadzorowany protokół treningowy, który osiąga tak wyraźne zmniejszenie bólu i niepełnosprawności w obrębie grupy, może być interesujący do dalszego zbadania. Bezpieczeństwo zostało potwierdzone, a wysoki poziom przestrzegania wykazał wykonalność protokołów szkoleniowych. To razem może wskazywać, że istnieje potencjał dla interwencji biegania w celu zwalczania przewlekłego LBP. Do tej pory badanie to potwierdza jedynie, że przewlekły LBP nie pogarsza się u osób uczestniczących w takim programie biegowym. Przyszłe badania mogą zbadać inne sposoby realizacji interwencji.

Odniesienie

Neason C, Samanna CL, Tagliaferri SD, Belavý DL, Bowe SJ, Clarkson MJ, Craige EA, Gollan R, Main LC, Miller CT, Mitchell UH, Mundell NL, Scott D, Tait JL, Vincent GE, Owen PJ. Bieganie jest akceptowalne i skuteczne u dorosłych z niespecyficznym przewlekłym bólem krzyża: randomizowane badanie kontrolowane ASTEROID. Br J Sports Med. 2024 Oct 7:bjsports-2024-108245. doi: 10.1136/bjsports-2024-108245. Epub przed publikacją. PMID: 39375007.