Badania
Ćwiczenia
21 października 2024 r.
Rehabilitacja kardiologiczna w ostrym zespole wieńcowym
Wprowadzenie
Rehabilitacja kardiologiczna mająca na celu poprawę wydolności funkcjonalnej ma kluczowe znaczenie dla korzystnego wpływu na rozwój kliniczny ostrego zespołu wieńcowego, który jest związany z nagłym, zmniejszonym przepływem krwi do serca. Przy 17,9 mln przypadków ostrego zespołu wieńcowego odnotowanych w 2019 r. jest to jedna z głównych przyczyn zgonów na świecie. Przyjęcie wieloczynnikowych interwencji jest zalecane przez Światową Organizację Zdrowia (WHO). Zalecanym podejściem jest łączenie treningu aerobowego w celu poprawy wyników sercowo-naczyniowych i krążeniowo-oddechowych z treningiem oporowym w celu poprawy wyników siłowych. Od niedawna trening nerwowo-mięśniowy, obejmujący trening sportowy i podstawowy, w tym opór, równowagę, siłę rdzenia, stabilność dynamiczną, zwinność i plyometrię, wykazał korzystny wpływ na wyniki krążeniowo-oddechowe w szerokiej populacji, w tym sportowców, młodych ludzi i dorosłych osób z chorobami przewlekłymi. Ta metoda treningu nie była jednak oceniana u pacjentów z chorobami układu krążenia z objawami ostrego zespołu wieńcowego. Niniejsze badanie dotyczyło zatem treningu nerwowo-mięśniowego jako części rehabilitacji kardiologicznej w ostrym zespole wieńcowym
Metody
Aby zbadać najlepszy rodzaj rehabilitacji kardiologicznej w ostrym zespole wieńcowym, porównano trening nerwowo-mięśniowy i klasyczny trening siłowy. W badaniu tym przeprowadzono randomizowane, podwójnie zaślepione, równoległe badanie kliniczne w uniwersyteckiej klinice zdrowia w Hiszpanii.
Kwalifikujący się pacjenci mieli zdiagnozowany ostry zespół wieńcowy, w wieku od 18 do 80 lat i mieli umiarkowane lub niskie ryzyko sercowe, w oparciu o sercowo-płucne testy wysiłkowe (CPET)
Pacjenci z rozpoznaniem ACS byli rekrutowani, spełniając kryteria włączenia w wieku 18-80 lat, z umiarkowanym lub niskim ryzykiem sercowym, w oparciu o sercowo-płucne testy wysiłkowe (CPET) i wytyczne American Heart Association.
Uczestnicy zostali losowo przydzieleni do jednej z dwóch grup: grupy interwencyjnej wykonującej trening nerwowo-mięśniowy lub grupy kontrolnej, której przydzielono klasyczny trening siłowy. Osoby w obu grupach uczestniczyły w 20 sesjach (dwa razy w tygodniu) 60-minutowego schematu ćwiczeń opartego na modelu FITT-VP (Frequency, Intensity, Time, Type, Volume, Progression) Amerykańskiego Kolegium Medycyny Sportowej (ACSM). Sesje miały następującą strukturę:
- Rozgrzewka: 10 minut
- Trening wytrzymałościowy: 20 minut na bieżni lub ergometrze rowerowym. Przeprowadzono trening ciągły lub interwałowy, w oparciu o profil ryzyka każdego uczestnika
- Trening oporowy: 20 minut
- Grupa treningu nerwowo-mięśniowego: Ćwiczenia mające na celu poprawę stabilizacji tułowia, wzorców ruchowych, oddzielenia kończyn górnych od tułowia oraz dynamicznej kontroli ruchów bioder i kolan.
- Klasyczna grupa treningu siłowego: Ogólny trening siłowy ukierunkowany na główne grupy mięśniowe, przechodząc od ćwiczeń z otwartym łańcuchem do ćwiczeń z zamkniętym łańcuchem.
- Schłodzenie i rozciąganie: 10 minut Tętno i nasycenie tlenem pacjentów były monitorowane w sposób ciągły przez cały czas trwania treningu. Pomiary ciśnienia krwi przeprowadzono na początku sesji, po treningu wytrzymałościowym i po treningu oporowym. Podobnie, postrzegany wysiłek został oceniony za pomocą skali Borga na początku sesji i po każdej fazie treningu.
Podstawowym wynikiem był przyrostowy test chodu wahadłowego (ISWT). Jest to test używany do pomiaru wydolności funkcjonalnej i przewidywania VO2 max. Drugorzędne wyniki obejmowały test kroków Chestera (CST), 30-sekundowy test stania na krześle (30CST) oraz siłę zginaczy bioder przy użyciu dynamometrii. Oceny przeprowadzono na początku, bezpośrednio po interwencji i po 6 miesiącach obserwacji.
Wyniki
W badaniu wzięło udział 30 uczestników, którzy zostali równo podzieleni na grupę neuromięśniową lub grupę klasycznego treningu siłowego. Średni wiek uczestników wynosił około 55 lat. Wskaźnik masy ciała wynosił odpowiednio 31 i 28 w grupach wzmacniania nerwowo-mięśniowego i klasycznego. Mieli oni normalną średnią saturację tlenem na początku badania wynoszącą 97%.
Wyniki wskazują, że w odniesieniu do pierwotnego wyniku, grupa treningu nerwowo-mięśniowego poprawiła się bardziej niż grupa klasycznego wzmacniania. Pod koniec programu (10 tygodni) stwierdzono różnicę 155 m na korzyść grupy nerwowo-mięśniowej. Sześć miesięcy po zakończeniu badania różnica ta wynosiła 214 metrów, również na korzyść uczestników, którzy realizowali program treningu nerwowo-mięśniowego.
Drugorzędne wyniki częściowo potwierdziły wyniki analizy pierwotnej. Wyniki CST i siły zginaczy biodra uległy znacznej poprawie w grupie treningu nerwowo-mięśniowego. 30-sekundowy test stania na krześle nie wykazał znaczących różnic między grupami.
Pytania i przemyślenia
Czy istnieje lepszy tryb ćwiczeń dla rehabilitacji w ostrym zespole wieńcowym, w oparciu o wyniki tego wstępnego RCT?
Jeśli chodzi o podstawowy wynik wydolności funkcjonalnej, mierzony za pomocą ISWT, trening nerwowo-mięśniowy przyniósł najlepsze wyniki. Według Houchen-Wolloff i in. (2015), minimalna klinicznie istotna różnica (MCID) ISWT wynosi 70 metrów. Ten MCID został ustalony w populacji, która przeszła rehabilitację kardiologiczną. Stwierdzono to u pacjentów, którzy ocenili swoją tolerancję wysiłku po programie jako "nieco lepszą". Najlepiej byłoby, gdybyśmy osiągnęli poziom, w którym ludzie czują się "lepiej", a nie "nieco lepiej". W tym samym badaniu osoby, które były lepsze, osiągnęły wzrost o około 85 metrów. Przy różnicy między grupami wynoszącej odpowiednio 155 i 214 na koniec interwencji i 6 miesięcy później, wyniki obecnego RCT po zastosowaniu programu nerwowo-mięśniowego wydają się obiecujące.
Na początku grupy różniły się pod względem wyników ISWT. Grupa nerwowo-mięśniowa uzyskała lepszy wynik ISWT w porównaniu z klasyczną grupą wzmacniającą. Autorzy wskazują na oczekiwanie, że niższe wyniki dadzą więcej miejsca na poprawę w grupie klasycznej, ale tak się nie stało w ich badaniu. Podnosząc to, chcą podkreślić efekt treningu nerwowo-mięśniowego. Ja widzę to na odwrót. Osoby w grupie interwencyjnej miały lepszą sprawność funkcjonalną na początku badania w porównaniu z grupą kontrolną. Oznaczało to, że mieli prawdopodobnie lepszą zdolność do poprawy swoich możliwości funkcjonalnych, ponieważ mieli lepszą podstawę do rozpoczęcia. Różnica na początku wynosiła około 100 metrów. To już więcej niż proponowane 70-85 metrów MCID. Moim zdaniem, uczestnicy w grupie treningu nerwowo-mięśniowego byli zatem w lepszej pozycji, aby jeszcze bardziej zwiększyć swoje możliwości funkcjonalne. Dobrze zbilansowane badanie RCT powinno potwierdzić, czy można osiągnąć rzeczywiste znaczące różnice między grupami na korzyść grupy treningu nerwowo-mięśniowego.
Porozmawiaj ze mną
Pacjentów rekrutowano w prywatnym szpitalu trzeciego stopnia. Powinieneś wziąć to pod uwagę, ekstrapolując te ustalenia na swoją praktykę. Uwzględniono tylko kilku uczestników, co może być ograniczeniem, ale jest zrozumiałe, biorąc pod uwagę, że jest to badanie wstępne. Wnioski powinny teraz zostać potwierdzone w większym badaniu.
Jednak badanie przyniosło istotne różnice, przedziały ufności dla pierwotnego wyniku były szerokie, a po 10 tygodniach przedział ufności był po prostu nieistotny, ponieważ przekraczał zero. Szeroki przedział ufności oznacza, że niektóre osoby poprawiły się tylko nieznacznie, podczas gdy inne znacznie. Niektórzy mogli więc nie doświadczyć znaczących zmian. Po 6 miesiącach od badania przedział ufności był znaczący, a dolna granica zbliżyła się do MCID. Wskazuje to jednak, że niektóre osoby nie osiągnęły MCID na poziomie 70-85 metrów. Jak na wstępne badanie obejmujące zaledwie 30 uczestników, wyniki wydają się obiecujące. Podejście do treningu nerwowo-mięśniowego powinno być teraz analizowane w dalszych, większych badaniach, zanim zostaną wyciągnięte twarde wnioski. Idealnie byłoby przeprowadzić analizę respondentów, aby zrozumieć, kto prawdopodobnie poprawi się po programie treningu nerwowo-mięśniowego w rehabilitacji w ostrym zespole wieńcowym.
Wiadomości do domu
W tym wstępnym badaniu RCT porównano klasyczny trening siłowy z treningiem nerwowo-mięśniowym w celu rehabilitacji wydolności funkcjonalnej w ostrym zespole wieńcowym. Wyniki badań wskazują, że więcej korzyści osiąga się u osób stosujących program treningu nerwowo-mięśniowego. Wyniki powinny teraz zostać potwierdzone w większych badaniach RCT. Niniejsze badanie daje nam interesujący kierunek projektowania programów ćwiczeń do rehabilitacji w ostrym zespole wieńcowym.
Odniesienie
Dowiedz się więcej
100% DARMOWY PAKIET PLAKATÓW
Otrzymaj 6 plakatów w wysokiej rozdzielczości podsumowujących ważne tematy związane z regeneracją sportową, które możesz umieścić w swojej klinice/siłowni.
