Wprowadzenie

Jakiś czas temu dokonaliśmy przeglądu RCT Behnam Liaghat i wsp. z 2022 r., w którym porównano ćwiczenia wzmacniające z dużym obciążeniem z ćwiczeniami wzmacniającymi z małym obciążeniem w hipermobilnych barkach. W tym badaniu grupa wykonująca ćwiczenia z dużym obciążeniem poprawiła się bardziej niż druga grupa, ale różnica ta nie osiągnęła minimalnej klinicznie istotnej różnicy w pierwotnym wyniku podczas analizy według zamiaru leczenia. Autorzy stwierdzili jednak, że uczestnicy, którzy przestrzegali protokołu, osiągnęli minimalną istotną różnicę 250 punktów w kwestionariuszu WOSI. Hipermobilność barku wiąże się z częstszymi zgłoszeniami niepełnosprawności barku, bólu i obniżonej jakości życia. To sprawia, że możliwe jest, że inne czynniki niż przestrzeganie zaleceń odgrywają rolę w skuteczności leczenia. Najnowsze dowody wskazują, że czynniki psychologiczne były konsekwentnie powiązane z wynikami leczenia opartego na ćwiczeniach, jednak dotychczasowe uzasadnienie pozostaje bardziej skoncentrowane na wyjaśnieniach biologicznych. W tym kolejnym artykule celem była ocena związku między kilkoma narażeniami psychologicznymi a wynikami w hipermobilności barku. Dlatego autorzy przeprowadzili wtórną analizę, aby ujawnić, jakie psychologiczne cechy wyjściowe były związane z lepszymi wynikami po 16 tygodniach wykonywania ćwiczeń.

Metody

W tym badaniu porównano program wzmacniający o niskim obciążeniu z programem wzmacniającym o wysokim obciążeniu pod kątem zgłaszanego przez siebie funkcjonowania u pacjentów ze spektrum zaburzeń hipermobilności (HSD). Rzućmy okiem na naszą recenzję badania przeprowadzonego przez Liaghat, aby dowiedzieć się więcej o uczestnikach badania.

W skrócie, grupa z wysokim obciążeniem otrzymała 5 ćwiczeń do wykonania 2x/w pod nadzorem i 1x/w w domu. Ćwiczenia wykonywano przy użyciu hantli o wadze do 15 kg, z indywidualnie dobranym obciążeniem. Ćwiczenia w pierwszych 3 tygodniach były wykonywane z rosnącym obciążeniem od 50% do 70%, do 90% 10RM. Następnie w tygodniach 4-9 zwiększono obciążenie do 10RM, a w tygodniach 10-15 wykonywano serie z obciążeniem 8RM.

Grupa wzmacniająca z niskim obciążeniem wykonywała samodzielny trening. W badaniu wprowadzono ćwiczenia dla pacjentów i nadzorowano je w 5. i 11. tygodniu, kiedy wykonywano nowe ćwiczenia. Ich program obejmował dziewięć ćwiczeń barków: korektę postawy, odwodzenie barków, rotację wewnętrzną i zewnętrzną barków ze zgięciem 90° w stawie łokciowym przy ścianie oraz obciążanie barków w pozycji stojącej przy stole, odwodzenie barków, rotację wewnętrzną i zewnętrzną barków ze zgięciem 90° w stawie łokciowym oraz klęczenie czteropunktowe z unoszeniem jednego ramienia.

Aby zapoznać się z kryteriami włączenia, zapoznaj się z naszą poprzednią recenzją. Na początku uzyskano następujące pomiary:

• Oczekiwania pacjentów co do efektów leczenia: mierzone poprzez ocenę w 7-stopniowej skali Likerta: "Jak bardzo spodziewasz się, że Twój problem z barkiem zmieni się w wyniku leczenia fizjoterapeutycznego?". Wynik zero oznacza, że spodziewają się, że ich bark będzie "gorszy niż kiedykolwiek", a wynik sześć oznacza, że spodziewają się całkowitego wyzdrowienia.
• Poczucie własnej skuteczności związane z objawami oceniano za pomocą Kwestionariusza Poczucia Własnej Skuteczności. Ten wynik waha się od 0 do 60, przy czym wyższe wyniki wskazują na wyższą własną skuteczność.
• Strach przed ruchem oceniano za pomocą Skali Kinezjofobii Tampa 11. Wynik ten waha się od 11 do 44 punktów, przy czym wyższe wyniki wskazują na większy strach przed ruchem.
• Czas trwania objawów

Związek tych zmiennych ekspozycji oceniano w odniesieniu do zmiennych wynikowych funkcji barku (mierzonych za pomocą Western Ontario Shoulder Instability Index - WOSI), bólu (Numeric Pain Rating Scale - NPRS), jakości życia (European Quality of Life - 5 Dimensions - 5 Levels - EQ-5D-5L) i globalnego odczuwanego efektu (GPE)

Wyniki

Pierwotne badanie RCT obejmowało stu uczestników, a od 91 do 93 z nich wypełniło wskaźniki wyników po 16 tygodniach. Na początku uczestnicy mieli wysokie oczekiwania - 92 na 100 z nich spodziewało się, że efekt leczenia po 16 tygodniach wyniesie 5 lub 6 w 7-punktowej skali Likerta. Uzyskali oni średni wynik 44,9/60 w Kwestionariuszu Własnej Skuteczności, co oznacza, że mieli średnio wyższy poziom własnej skuteczności związany z objawami barku. Skala Tampa wykazała, ze średnim wynikiem 22,7, że strach przed ruchem znajdował się na dolnym końcu, co oznacza mniejszy strach przed ruchem. Objawy barku występowały u nich średnio przez 3,3 roku.

Analizy wykazały, że:

• Wyższe poczucie własnej skuteczności na początku badania wiązało się z poprawą funkcji barku, jakości życia i zmniejszeniem bólu podczas 16-tygodniowej obserwacji.
• Większy strach przed ruchem na początku badania wiązał się ze zwiększonym bólem i obniżoną jakością życia po 16 tygodniach obserwacji.
• Dłuższy czas trwania objawów wiązał się z niższym poziomem jakości życia po 16 tygodniach.
• Wysokie oczekiwania dotyczące efektu leczenia na początku badania wiązały się ze zwiększonymi szansami na dostrzeżenie istotnej poprawy w zakresie objawów fizycznych. 

Pogrubione linie były znaczące po dostosowaniu do wszystkich zmiennych ekspozycji.

Pytania i przemyślenia

Analiza ta wykazała istotny związek między kilkoma narażeniami psychologicznymi a wynikami w zakresie hipermobilności barku. Aby uzyskać dobre wyniki, Twój pacjent ze spektrum hipermobilności barku powinien mieć niski poziom lęku przed ruchem, krótszy czas trwania objawów i wyższy poziom poczucia własnej skuteczności oraz wysokie oczekiwania dotyczące leczenia fizjoterapeutycznego.

Strach przed ruchem i poczucie własnej skuteczności to dwie zmienne, na które możemy próbować wpływać, co może również wpływać na oczekiwania dotyczące efektu leczenia. Na czas trwania objawów nie ma oczywiście wpływu, jednak w tej próbie średni czas trwania objawów wynosił 3 lata, a mimo to udało im się poprawić postrzeganą funkcję barku. Nie wykazano jednak zwiększonego wpływu na funkcjonowanie barku. Oznaczałoby to, że pacjenci ci, pomimo braku poprawy wyniku WOSI, dostrzegali pozytywny wpływ na swoje objawy fizyczne. Ponieważ dłuższa symptomatologia wiązała się z obniżoną jakością życia, należy dokładnie rozważyć i kontrolować cierpienie psychiczne.

Gdy analiza została skorygowana o wszystkie zmienne ekspozycji, tylko związek między czasem trwania objawów a jakością życia i wysokimi oczekiwaniami dotyczącymi leczenia a postrzeganą poprawą objawów pozostał znaczący.

Porozmawiaj ze mną

Ponieważ jest to analiza wtórna, badanie to może oczywiście nie mieć wystarczającej mocy, aby wykryć powiązania z funkcją barku. Modele regresji wielokrotnej wyjaśniły od 30 do 50% wariancji zmiennych wynikowych, co oznacza, że o wynikach decyduje znacznie więcej niż tylko te czynniki psychologiczne. Uogólnienie tych wyników ma większe zastosowanie do kobiet, ponieważ prawie 80% uczestników stanowiły kobiety. Ale co ważne, gdy przychodzi pacjent, który był już wcześniej leczony i ma długi czas trwania dolegliwości barku, nadal może osiągnąć dobre wyniki! Co ważne, związek między dwiema zmiennymi nie oznacza związku przyczynowo-skutkowego.

Wiadomości do domu

Stwierdzono istotny związek między oczekiwaniami dotyczącymi powrotu do zdrowia, poczuciem własnej skuteczności, lękiem przed ruchem i czasem trwania objawów a lepszymi wynikami leczenia. Była to jednak wtórna analiza RCT, więc wyniki należy interpretować ostrożnie, ponieważ nie obliczono mocy do zbadania tych powiązań.

Odniesienie

Dolsø M, Juul-Kristensen B, Skou ST, Søgaard K, Søndergaard J, Juhl CB, Liaghat B. Czynniki psychologiczne i czas trwania objawów są związane z efektem leczenia opartego na ćwiczeniach u osób z hipermobilnymi barkami: Analiza wtórna randomizowanego badania kontrolowanego. Musculoskelet Sci Pract. 2023 Jun 9;66:102798. doi: 10.1016/j.msksp.2023.102798. Epub przed publikacją. PMID: 37331257.