Wprowadzenie

Dobry rdzeń ma kluczowe znaczenie dla optymalnego funkcjonowania kończyn. Mięsień ścięgna podkolanowego, poprzez jego przyczep do guzowatości kulszowej, może zmieniać pozycję miednicy, na którą działają mięśnie rdzenia. Skrócone ścięgna podkolanowe mogą prowadzić do nadmiernego przechylenia miednicy do tyłu, co może zmniejszyć lordozę lędźwiową. Może rozwinąć się kaskada mechanizmów kompensacyjnych, czyniąc osoby podatnymi na urazy. Badanie to miało na celu sprawdzenie, czy istnieje korelacja między siłą rdzenia a elastycznością ścięgien podkolanowych u młodych ludzi.

Metody

Przekrojowe badanie obserwacyjne przeprowadzono w Indiach z udziałem zdrowych młodych dorosłych w wieku od 18 do 25 lat. Rekrutowano zarówno uczestników z napięciem ścięgna podkolanowego, jak i bez niego.

Test aktywnego wyprostu kolana ocenił elastyczność mięśni ścięgna podkolanowego. Test ten wymaga od uczestnika wyprostowania kolana z pozycji zgiętej pod kątem 90° w pozycji leżącej na plecach z biodrami zgiętymi pod kątem 90°. Stopień zgięcia kolana od pionu (końcowy wyprost kolana) został zmierzony za pomocą goniometru.

Do oceny siły rdzenia wykorzystano baterię testów wytrzymałości rdzenia McGilla. Ta bateria testów składa się z 3 różnych testów:

• Test wytrzymałości mięśni zginaczy tułowia: Uczestnik siada na podłodze z kolanami zgiętymi pod kątem 90° i rękami na wysokości klatki piersiowej. Tułów jest nachylony pod kątem 60°, a uczestnik jest poinstruowany, aby utrzymać tę pozycję tak długo, jak to możliwe.

• Test wytrzymałości bocznej tułowia: Uczestnik znajduje się w pozycji leżącej na boku i wykonuje deskę boczną z ramieniem niepodpartym skrzyżowanym na klatce piersiowej. Uczestnik powinien pozostać w tej pozycji tak długo, jak to możliwe.

• Test wytrzymałości prostowników tułowia: Uczestnik znajduje się w pozycji leżącej na brzuchu z nogami przypiętymi do stołu lub z asystentem trzymającym nogi. Tułów jest niepodparty z ramionami skrzyżowanymi na klatce piersiowej i w pozycji poziomej. Uczestnik musi utrzymać tę pozycję tak długo, jak to możliwe.

Przedmiotem zainteresowania była korelacja między wynikami testu McGill Core a elastycznością ścięgna podkolanowego mierzoną za pomocą testu aktywnego wyprostu kolana. Obliczono współczynnik korelacji Pearsona. Współczynniki korelacji są interpretowane w następujący sposób:

• Wartości od ±0,50 do ±1 sugerują silną korelację.
• Wartości od ±0,30 do ±0,49 wskazują na umiarkowaną korelację.
• Wartości poniżej +0,29 są uważane za słabą korelację.

Wyniki

Do badania włączono 36 zdrowych młodych dorosłych. Mieli średnio 20 lat i osiągnęli średnio 64° w teście aktywnego wyprostu kolana.

Ich podstawowa wytrzymałość została przedstawiona poniżej.

Zaobserwowano znaczącą umiarkowaną dodatnią korelację między siłą rdzenia a elastycznością ścięgien podkolanowych w teście Flexor Torso Endurance. Stwierdzono istotną, ale słabą dodatnią korelację między testem wytrzymałości prostowników tułowia a elastycznością ścięgien podkolanowych. Nie zaobserwowano korelacji między testami wytrzymałości bocznej tułowia i aktywnego wyprostu kolana.

Pytania i przemyślenia

Umiarkowana dodatnia korelacja między testem wytrzymałości mięśni zginaczy tułowia a testem aktywnego wyprostu kolana oznacza, że im wyższa wytrzymałość mięśni przedniej części brzucha, tym lepsza elastyczność ścięgien podkolanowych i odwrotnie. Można to zaobserwować, patrząc na niebieską przerywaną linię na poniższym obrazku. Uczestnicy, którzy osiągnęli tylko 40° wyprostu kolana z pozycji wyjściowej przy 90° zgięcia kolana (rysunek 2) mieli znacznie niższą wytrzymałość niż ci, którzy zbliżali się do końcowej pozycji wyprostu kolana.

Dodatnia umiarkowana korelacja między elastycznością ścięgien podkolanowych a wytrzymałością rdzenia wskazuje, że zwiększona elastyczność ścięgien podkolanowych może być powiązana z poprawą wytrzymałości rdzenia. Związek ten można wyjaśnić za pomocą wielu powiązanych ze sobą czynników fizjologicznych i biomechanicznych.

• Przede wszystkim elastyczność ścięgien podkolanowych jest niezbędna do utrzymania prawidłowej postawy miednicy. Napięte ścięgna podkolanowe mogą powodować pochylenie miednicy do tyłu, zaburzając normalną krzywiznę kręgosłupa lędźwiowego i wpływając na ogólne ustawienie miednicy i kręgosłupa.
• Ten brak równowagi może dodatkowo obciążać mięśnie rdzenia, zmniejszając tym samym wytrzymałość i stabilność podczas aktywności fizycznej.
• Z drugiej strony poprawiona elastyczność ścięgien podkolanowych pozwala na lepsze wyrównanie miednicy, co może prowadzić do bardziej efektywnego zaangażowania mięśni rdzenia, a tym samym do zwiększonej wytrzymałości rdzenia.

Chociaż zaobserwowano pozytywną korelację między siłą rdzenia a elastycznością ścięgien podkolanowych, nie możemy powiedzieć, w którym kierunku należy interpretować ten efekt. Ponadto korelacja ta nie oznacza po prostu, że jedno powoduje drugie.

Informacje te mogą jednak pomóc nam zrozumieć wymagania młodych dorosłych i sportowców. Na przykład sportowcy z lepszą elastycznością ścięgien podkolanowych mogą odczuwać mniejsze obciążenie podczas dynamicznych ruchów, co skutkuje bardziej wydajnym przenoszeniem energii i mniejszym zmęczeniem mięśni rdzenia. Sprawność ta jest szczególnie istotna w sportach wymagających szybkich zmian kierunku lub długotrwałego wysiłku fizycznego, ponieważ wytrzymałość rdzenia ma kluczowe znaczenie dla wydajności.

Co ciekawe, w tej próbie uczestnicy osiągnęli niższe wyniki wytrzymałości w baterii testów McGill Core niż dane normatywne, z wyjątkiem testu Flexor Torso Endurance, w którym osiągnęli prawie dwukrotność czasu normy. Może to mieć implikacje, które byłyby interesujące do dalszego zbadania.

Chociaż nie możemy określić kierunku efektów i przyczyny obserwacji, nadal możemy wykorzystać te ustalenia do klinicznego uzasadnienia dla każdego indywidualnego pacjenta. Na przykład: zmniejszenie wytrzymałości prostowników tułowia może powodować przepracowanie ścięgien podkolanowych, ponieważ przyczyniają się one do wyprostu bioder. Możliwe jest, że na przykład ograniczona elastyczność ścięgien podkolanowych powoduje, że mięśnie te pracują mniej wydajnie lub przeciążenie ścięgien podkolanowych spowodowane nieefektywnym wyprostem tułowia sprawia, że są one podatne na naprężenia. Każda osoba może prezentować się inaczej, ale te odkrycia mogą pomóc Ci odnieść się do obserwacji w praktyce klinicznej.

Porozmawiaj ze mną

Ograniczeniem tego badania jest to, że jedna z miar wyników jest opisana w tekście w inny sposób niż opisano na rysunku 2. W tekście autorzy określają, aby zgiąć oba biodra, podczas gdy obraz pokazuje tylko jedno zgięte biodro. Ponadto odnoszą się oni do badania przeprowadzonego przez Olivencia i in. (2020), w którym test jest przeprowadzany z wałkiem piankowym pod nietestowaną nogą.

Chociaż test aktywnego wyprostu kolana został przeprowadzony na kilka sposobów, niekonsekwentne stosowanie tej samej nazwy dla różnych wykonań testu utrudnia porównanie różnych badań. Poniżej znajduje się zdjęcie testu aktywnego wyprostu kolana wykonanego z wyprostowaną drugą nogą. Nagraliśmy film na temat tego testu, przeprowadzonego z oboma biodrami zgiętymi do 90° i namawiamy do używania nazwy 90-90 Straight Leg Raise Test, gdy jest wykonywany z oboma biodrami zgiętymi i przy użyciu testu Active Knee Extension, gdy test jest przeprowadzany zgodnie z poniższym obrazkiem.

Dlatego ograniczenie tego badania polega na niespójnym opisie zastosowanej miary wyniku, co ogranicza prawidłową interpretację wyników.

Przesłania na przyszłość

Badanie to wykazało dwie dodatnie korelacje między siłą rdzenia a elastycznością ścięgna podkolanowego, co wskazuje na niższą wytrzymałość rdzenia związaną z gorszą elastycznością ścięgna podkolanowego. Badanie to pokazuje jedynie korelację między zmiennymi, ale nie może rozwinąć dokładnej przyczyny tego związku.

Odniesienie

Kapre, T. M. S. i Alexander, J. O. R. (2024). Badanie korelacji słabych mięśni rdzenia z elastycznością mięśni ścięgien podkolanowych u młodych dorosłych. Biuletyn Wydziału Fizykoterapii, 29(1).