Wprowadzenie

Urazowe zwichnięcia barku występują często w różnych dyscyplinach sportowych i czasami leczenie zachowawcze zawodzi. Niestabilność może utrzymywać się i przeszkadzać w codziennych czynnościach, wymagając leczenia operacyjnego. Powszechnie stosuje się dwie procedury: artroskopową Bankarta i otwartą Latarjet. Najczęściej stosowana jest procedura Bankarta, w której zerwana obrąbek i więzadło poboczne dolne są ponownie mocowane do obręczy panewki. Latarjet obejmuje przeniesienie wyrostka kruczego i ścięgien krótkiej głowy bicepsa i mięśnia kruczo-ramiennego do przedniego panewki. Badania donoszą o wysokim wskaźniku zwichnięć po zabiegu Bankarta, ale do tej pory nie zostało to potwierdzone w badaniach randomizowanych. Dlatego też niniejsze badanie miało na celu porównanie Bankarta i Latarjeta w przypadku nawracającej niestabilności.

Metody

To wieloośrodkowe, randomizowane, kontrolowane badanie obejmowało mężczyzn w wieku 16-25 lat z niestabilnością przednio-tylną barku po urazowym zwichnięciu. Zostali oni losowo przydzieleni do procedur Bankart lub Latarjet. Przed operacją pacjenci byli oceniani klinicznie za pomocą testu relokacji Jobe'a, znanego również jako test lęk-relokacja.

Hiperlaksja została zdefiniowana jako rotacja zewnętrzna powyżej 90° i/lub test hiperabdukcji Gageya powyżej 100°.

Po zabiegach chirurgicznych pacjenci w obu grupach musieli nosić temblak przez 3 tygodnie. Następnie rozpoczęli fizjoterapię składającą się z ćwiczeń zwiększających zakres ruchu i przeszli do ćwiczeń aktywnych w ciągu pierwszych 6 tygodni. Czynności wymagające użycia maksymalnej siły były ograniczone przez 3 miesiące, a pacjenci nie mogli uprawiać sportów kontaktowych przez 6 miesięcy.

Głównym wynikiem tego badania był nawrót zwichnięcia barku po 2 latach. Drugorzędne wyniki oceniano po 3 i 6 miesiącach oraz po 1 i 2 latach po operacji.

Wyniki

Porównano Bankarta i Latarjeta w przypadku nawracającej niestabilności po 2 latach u 91 pacjentów. Wyniki pokazują, że w grupie Bankarta 10 pacjentów dokonało redyslokacji barku, podczas gdy w grupie Latarjet zaobserwowano tylko 1 redyslokację. Różnica ta była istotna statystycznie. Trzech pacjentów początkowo leczonych metodą Bankarta zostało poddanych reoperacji metodą Latarjet i przeszło do drugiego ramienia badania.

Pytania i przemyślenia

Spojrzenie na współczynniki ryzyka wczesnego zwichnięcia w grupie Bankarta pokazuje, że na redyslokacje nie miały wpływu czynniki zakłócające, takie jak hiperlaksja, zaangażowanie w sporty kontaktowe i / lub znaczące wady kości ramiennej i glenoidalnej.

Drugorzędne wyniki nie wykazały różnic między operacją Bankarta i Latarjeta, pomimo znaczącej różnicy w redyslokacjach zaobserwowanej między obiema grupami. Powodem może być zatem to, że kwestionariusze te nie są wystarczająco czułe, aby uchwycić trudności podczas wykonywania czynności wymagających dużego wysiłku. Patrząc na wskaźnik powrotu do uprawiania sportu, wyższy odsetek pacjentów powrócił do uprawiania sportu na poziomie wyczynowym w grupie Latarjet, potwierdzając tym samym to stwierdzenie. Fakt, że wyniki zostały przeanalizowane przy użyciu podejścia intention-to-treat, spowodował, że 3 pacjentów pierwotnie przydzielonych do grupy Bankart zostało przeanalizowanych w grupie Latarjet, co mogło spowodować niewielką kompensację potencjalnie gorszego wyniku, jakiego można oczekiwać w grupie Bankart.

Istotnym pytaniem dla tego badania byłoby to, czy pacjenci kontynuowali rehabilitację fizjoterapeutyczną po zakończeniu procedur badawczych. Różnica między rehabilitacją pooperacyjną, która nie została tutaj zmierzona / skwantyfikowana, mogła mieć wpływ na wyniki. W części dotyczącej metod określono, że obie grupy otrzymały zaproszenie na fizjoterapię, ale nie określono, czy w sesjach uczestniczyli w równym stopniu uczestnicy obu grup. W ciągu pierwszych 6 tygodni określono, że ćwiczenia ukierunkowane na ROM były stopniowe, z indywidualnym przejściem do ćwiczeń aktywnych. Nie określono jednak częstotliwości i intensywności sesji fizjoterapeutycznych. Mogę sobie wyobrazić, że po tych 6 tygodniach niektórzy pacjenci przynajmniej kontynuowali fizjoterapię niezależnie od procedur badawczych. Pozostajemy więc trochę w niewiedzy.

Porozmawiaj ze mną

Przed rozpoczęciem badania chirurdzy odbyli spotkanie dotyczące procedur. Miało to na celu zapewnienie spójności procedur. Wielkość próby została obliczona i wymagała rekrutacji 122 pacjentów, aby ustalić 43 analizowane osoby w każdej grupie. Schemat blokowy wykazał, że rekrutacja zakończyła się sukcesem, ponieważ 48 i 43 osoby zostały przeanalizowane odpowiednio w grupach Bankart i Latarjet.

Pacjentom zezwolono na zmianę w przypadku zaobserwowania nawrotu niestabilności. Wszystkie analizy zostały jednak przeprowadzone z zastosowaniem podejścia intention-to-treat. Kolejnym pozytywnym odkryciem było to, że w żadnej z grup nie wystąpiły powikłania, więc metody chirurgiczne były bezpieczne.

Nie zgłoszono zaślepienia oceniających, jednak pierwotny wynik jest trudny (obiektywna redyslokacja), dlatego nie należy oczekiwać rzeczywistej stronniczości.

Wiadomości do domu

Badanie to, w którym analizowano operacje Bankarta i Latarjeta w przypadku nawracającej niestabilności, wykazało, że pacjenci poddani operacji Bankarta byli bardziej podatni na redyslokację w ciągu pierwszych 2 lat. Badanie to obejmowało jednak tylko młodych aktywnych mężczyzn w wieku 16-25 lat, a zatem może nie być powszechnie uogólniane. Nie podano żadnych konkretnych szczegółów dotyczących pooperacyjnej rehabilitacji fizjoterapeutycznej. Mając na uwadze te ustalenia, konieczne byłoby dokładniejsze obserwowanie pacjentów po operacji Bankarta i zapewnienie im bardziej intensywnej rehabilitacji, aby spróbować przezwyciężyć tę różnicę w redyslokacjach po 2 latach.

Odniesienie

Kukkonen, J., Elamo, S., Flinkkilä, T., Paloneva, J., Mäntysaari, M., Joukainen, A., ... & Aarimaa, V. (2022). Artroskopowa operacja Bankarta w porównaniu z otwartą operacją Latarjet jako pierwotne leczenie operacyjne urazowej niestabilności przednio-tylnej u młodych mężczyzn: randomizowane badanie kontrolowane z 2-letnią obserwacją. British Journal of Sports Medicine, 56(6), 327-333.