Badania
Ramię
8 sierpnia 2023 r.
Operacja przesunięcia torebki stawowej, a następnie fizjoterapia w celu poprawy wyników u pacjentów z atraumatyczną niestabilnością barku
Wprowadzenie
Niestabilność barku jest stanem często spotykanym w praktyce fizjoterapeutycznej. W przypadku urazowej niestabilności barku operacja jest często wybierana jako preferowana opcja. Rehabilitacja fizjoterapeutyczna jest najczęściej wskazana w przypadku pourazowej niestabilności barku, aby wzmocnić mięśnie stabilizujące wokół stawu ramiennego. Jednak osoby z atraumatyczną niestabilnością barku mogą mieć powiązane uszkodzenia strukturalne w stawie. W przypadku tej podgrupy pacjentów nie jest jasne, czy interwencja chirurgiczna jest korzystna. Dlatego też w tym randomizowanym, kontrolowanym badaniu badano dodanie interwencji chirurgicznej do rehabilitacji fizjoterapeutycznej w celu poprawy wyników u pacjentów z atraumatyczną niestabilnością barku, u których doszło do uszkodzenia tkanek miękkich w stawach barkowych.
Metody
Kandydaci kwalifikujący się do włączenia do tego RCT mieli atraumatyczną niestabilność barku, która została zdefiniowana jako niepewność (lęk) w stawie barkowym. Uczestnicy zostali losowo przydzieleni do grupy chirurgii stabilizacyjnej lub grupy kontrolnej. Grupa zajmująca się stabilizacją barku przeszła operację plastyki torebki stawowej i naprawę wargi sromowej, jeśli było to konieczne. Operacja plastyki torebki stawowej to zabieg polegający na zaciśnięciu luźnej lub nadmiarowej części torebki stawowej. Uczestnicy losowo przydzieleni do grupy kontrolnej przeszli artroskopową ocenę torebki stawowej bez żadnego zabiegu na torebce lub wardze.
Obie grupy stosowały ten sam protokół fizjoterapii pooperacyjnej. Protokół ten miał na celu poprawę funkcji mięśni otaczających staw barkowy i został rozpoczęty po 4-tygodniowym okresie unieruchomienia w temblaku. W okresie 6 miesięcy po zabiegu przeprowadzono maksymalnie 12 sesji fizjoterapeutycznych.
Pierwszorzędowym wynikiem był ból i upośledzenie czynnościowe po 2 latach, mierzone za pomocą samodzielnie zgłaszanego wskaźnika Western Ontario Instability Index (WOSI). Minimalna istotna różnica to spadek o 10,4 punktu.
Wyniki
Łącznie 68 uczestników zostało losowo przydzielonych do grupy poddanej artroskopowej operacji stabilizacji barku lub do grupy kontrolnej otrzymującej jedynie artroskopię diagnostyczną. W obu przypadkach zastosowano ten sam protokół fizjoterapii pooperacyjnej. Kryteria wyjściowe wskazywały, że grupy były dobrze dopasowane na początku badania.
Wynik WOSI na początku badania wynosił odpowiednio 67 i 68 w grupie kontrolnej i grupie stabilizacji barku. Pierwszorzędowym punktem końcowym była zmiana wyniku w skali WOSI po 24 miesiącach. Tutaj grupa kontrolna uzyskała 32 punkty, a grupa stabilizacji barku 35 punktów. Różnica między grupami była zatem poniżej progu minimalnej klinicznie istotnej różnicy wynoszącej 10,4 punktu. Jednak obie grupy poprawiły się w trakcie okresu badania, przy czym największą poprawę zaobserwowano w ciągu pierwszych 6 miesięcy.
Pytania i przemyślenia
Urazowa niestabilność barku została zdefiniowana jako niepewność (lęk) w stawie barkowym, jednak nie opisano żadnych testów klinicznych. Nie jest więc jasne, w jakim stopniu niestabilność występowała w codziennym życiu pacjentów. Czy wystąpił on podczas uprawiania sportu, czy już podczas wykonywania prostych codziennych czynności? Niestabilność może występować jako spektrum, a różne opcje rehabilitacji mogą być bardziej odpowiednie dla niektórych podgrup pacjentów. Pytanie to nie wchodziło jednak w zakres obecnego badania.
Każdy uczestnik z atraumatyczną niestabilnością barku przeszedł artroskopię diagnostyczną i dopiero gdy artroskopia potwierdziła obecność uszkodzenia torebki stawowej lub obrąbka stawowego, uczestnik został losowo przydzielony do grupy stabilizacji chirurgicznej lub grupy kontrolnej. Oznaczało to, że każdy uczestnik przeszedł jakąś formę operacji. W niektórych przypadkach połączenie zostało naprawione, a w niektórych tylko ocenione. W obu przypadkach wykonywana jest pewna forma procedury inwazyjnej, której mogą towarzyszyć zdarzenia niepożądane. Wyniki wskazują, że artroskopowe przesunięcie torebki stawowej nie przyniosło korzyści w porównaniu z artroskopią diagnostyczną i jako takie nie powinno być rozważane w przypadku atraumatycznej niestabilności barku.
Porozmawiaj ze mną
Grupy były dobrze dopasowane na początku badania, jednak nie podano żadnych szczegółów dotyczących wyników artroskopii. Nie wiemy więc, w jakim stopniu grupy pasowały do siebie pod względem uszkodzeń torebki i warg sromowych widocznych podczas artroskopii.
Obie grupy poprawiły się w ciągu pierwszych 6 miesięcy okresu badania. Protokół fizjoterapii pooperacyjnej rozpoczęto po 4 tygodniach unieruchomienia na temblaku po artroskopii. Można zatem założyć, że program fizjoterapii był głównym czynnikiem wpływającym na zaobserwowaną poprawę, niezależnie od tego, czy poddano się operacji przesunięcia torebki stawowej, czy nie. Niemniej jednak jest to zbyt uproszczone, ponieważ średni czas trwania objawów wynosił około 7 lat, a około 90% włączonych uczestników było wcześniej poddawanych fizjoterapii, ale mimo to nadal odczuwało wysoki stopień bólu i upośledzenia. W tym przypadku efekt placebo mógł przyczynić się do zaobserwowanej poprawy.
Wiadomości do domu
Operacja przesunięcia torebki stawowej, w której torebka stawowa jest "zaciśnięta", nie przyniosła lepszych wyników niż artroskopowa operacja placebo pod względem poprawy bólu i upośledzenia funkcji. Obie grupy uczestniczyły w tym samym protokole fizjoterapii pooperacyjnej, co wskazuje, że byłby on odpowiedni do rehabilitacji pourazowej niestabilności barku.
Odniesienie
Dodatkowe odniesienie
DWA MITY OBALONE I 3 BOMBY WIEDZY ZA DARMO
Czego uniwersytet nie powie Ci o zespole bolesnego barku i dyskinezie łopatki oraz o tym, jak znacznie podnieść poziom swojej gry na ramieniu bez płacenia ani centa!
