Tendinopatia boczna łokcia, powszechnie znana jako łokieć tenisisty, jest powszechnym schorzeniem, które dotyka osoby wykonujące powtarzalne ruchy ramion. Charakteryzuje się bólem i tkliwością zewnętrznej części łokcia, często wynikającą z nadużywania lub nadwyrężenia ścięgna prostownika wspólnego. Stan ten może znacząco wpływać na zdolność osoby do wykonywania codziennych zadań i uprawiania sportu, szczególnie tych, które wymagają chwytania lub wyprostu nadgarstka. W ostatnim podcaście z fizjoterapeutką układu mięśniowo-szkieletowego, dr Leanne Bisset, omówiono kluczowe strategie oceny, leczenia i rehabilitacji tendinopatii bocznej łokcia. Ten wpis na blogu podsumowuje jej spostrzeżenia, oferując kompleksowy przegląd dla praktyków lub osób cierpiących na tę chorobę, które chcą lepiej ją zrozumieć i lepiej nią zarządzać.
Czynniki ryzyka tendinopatii bocznej stawu łokciowego
Tendinopatia boczna łokcia to schorzenie, które dotyka wiele osób, szczególnie tych, które wykonują powtarzalne ruchy ramion lub forsowne czynności. Choć powszechnie kojarzony ze sportowcami, stan ten może wystąpić u każdego, kogo codzienne czynności obciążają ścięgna przedramienia. Rozumiejąc kluczowe czynniki ryzyka, możesz podjąć proaktywne kroki w celu zidentyfikowania i skutecznego przeciwdziałania temu schorzeniu.
Wiek jako czynnik wpływający na wyniki
Wiek odgrywa znaczącą rolę w tendinopatii bocznej łokcia, a schorzenie to częściej występuje u osób w wieku powyżej 40 lat. Zmiany zwyrodnieniowe w ścięgnach, które naturalnie nasilają się wraz z wiekiem, są istotnym czynnikiem przyczyniającym się do ich powstawania. Nie oznacza to jednak, że młodsze osoby są odporne na tę chorobę - jest ona po prostu znacznie mniej powszechna u osób poniżej 40 roku życia i bardzo rzadka u osób w wieku 20 lat lub młodszych.
Dlatego u młodszych pacjentów objawy przypominające tendinopatię boczną łokcia powinny skłonić do starannego rozważenia innych potencjalnych przyczyn. W niektórych przypadkach ostry uraz może skutkować uszkodzeniem ścięgien, więzadeł lub większych obszarów, które naśladują ten stan. Dlatego też, jeśli pacjent w wieku 20 lat zgłasza się z objawami, dokładne przesłuchanie i diagnostyka różnicowa są niezbędne do ustalenia przyczyny.
Rola powtarzających się przeciążeń
Powtarzające się obciążenie jest jednym z głównych czynników powodujących tendinopatię boczną łokcia. Czynności wymagające powtarzalnego chwytania, szczególnie przy wyprostowanym i pronującym nadgarstku, powodują znaczne obciążenie ścięgien prostowników przedramienia. Z czasem może to prowadzić do mikrouszkodzeń, urazów spowodowanych nadużywaniem i zwyrodnienia ścięgien.
Pracownicy fizyczni, pracownicy biurowi i sportowcy rekreacyjni są szczególnie zagrożeni ze względu na powtarzalny charakter ich zadań. Na przykład:
- Pracownicy fizyczni często wykonują zadania wymagające siłowego chwytania lub podnoszenia, co znacznie obciąża ścięgna.
Sportowcy uprawiający sporty takie jak tenis, golf czy squash często angażują się w powtarzalne ruchy ramion, co zwiększa ryzyko rozwoju tego schorzenia, zwłaszcza gdy techniki lub sprzęt nie są optymalne.
Zajmując się czynnikami biomechanicznymi, takimi jak rozmiar uchwytu rakiety lub postawa przy podnoszeniu, możesz zmniejszyć prawdopodobieństwo kontuzji i pomóc pacjentom w skuteczniejszym powrocie do zdrowia.
Zdarzenia poprzedzające: Ostry uraz vs. Degeneracja
Chociaż tendinopatia boczna łokcia jest zwykle związana z przewlekłym nadużywaniem, określone zdarzenie poprzedzające może czasami wywołać ten stan. Na przykład nagły, gwałtowny ruch lub uraz może spowodować znaczne uszkodzenie ścięgna, prowadząc do wystąpienia objawów.
W takich przypadkach uraz często skutkuje bardziej rozległymi uszkodzeniami tkanek, takimi jak rozdarcia, w porównaniu do stopniowych zmian zwyrodnieniowych typowych dla tego schorzenia. Identyfikacja tych zdarzeń poprzez dokładne przesłuchanie jest niezbędna, ponieważ mogą one wpływać na ciężkość stanu i wpływać na plan leczenia.
Ocena potencjalnej tendinopatii bocznej stawu łokciowego
Ocena rozpoczyna się od dokładnego wywiadu z pacjentem i zrozumienia mechanizmów urazu oraz specyficznych czynników wywołujących ból. Po uważnym wysłuchaniu pacjenta i odrzuceniu potencjalnych sygnałów ostrzegawczych, ocena jest zwykle kontynuowana poprzez badanie palpacyjne łokcia, ze szczególnym uwzględnieniem nadkłykcia bocznego i otaczającej go muskulatury, w tym ścięgien prostowników wspólnych.
Podczas badania palpacyjnego klinicyści wywierają nacisk na te obszary, prosząc pacjenta o wykonanie określonych ruchów. Proces ten pomaga określić dokładną lokalizację bólu i zidentyfikować wszelkie powiązania z zaangażowanymi ścięgnami. Ponadto lekarz powinien również ocenić zakres ruchu pacjenta i jego zdolności funkcjonalne, aby zrozumieć wpływ schorzenia na jego codzienne życie i czynności. Ocena funkcjonalna może obejmować obserwację zdolności pacjenta do wykonywania zadań, które nasilają objawy, takich jak chwytanie lub podnoszenie przedmiotów. Dlatego zrozumienie, w jaki sposób ból pacjenta koreluje z jego codziennymi czynnościami, ma kluczowe znaczenie dla dostosowania skutecznego programu rehabilitacji.
Diagnostyka różnicowa
W przypadku tendinopatii bocznej łokcia ból jest silnie zlokalizowany w nadkłykciu bocznym. Kluczową cechą tego stanu jest to, że ból można zlokalizować bezpośrednio nad nadkłykciem bocznym i pierwszym centymetrem ścięgna. Jeśli ból jest ściśle zlokalizowany i nie rozprzestrzenia się, prawdopodobnie jest to izolowana tendinopatia. Z drugiej strony, jeśli objawy są ciężkie lub pacjent zgłasza ból rozciągający się wokół pleców, w dół boku lub nad grzbietem przedramienia, powinieneś zbadać inne możliwości i zaangażowanie innych struktur.
LCL występuje u osób z ciężkimi objawami, urazami oraz u osób leczonych kortykosteroidami. Chociaż nie ma potwierdzonego związku przyczynowego między zastrzykami kortykosteroidów a zaangażowaniem LCL, niektóre badania i spekulacje sugerują możliwy związek. LCL służy jako główne ograniczenie sił varus w łokciu i wykazano, że w 40% przypadków tendinopatii bocznej łokcia występuje zaangażowanie LCL. Ponadto siła koślawości występuje w wielu codziennych czynnościach, takich jak podnoszenie przedmiotów, zwłaszcza z wyciągniętą ręką. W ciężkich przypadkach LCL i głowa kości promieniowej mogą przyczyniać się do bólu, co sprawia, że konieczne jest włączenie do badania testów wysiłkowych LCL i głowy kości promieniowej.
Testy diagnostyczne
Tendinopatia jest zazwyczaj łatwa do zdiagnozowania na podstawie badania klinicznego. Konkretne testy wywołujące ból ścięgna prostownika wspólnego obejmują:
- Chwytanie w pozycji wyprostowanej i pronującej.
- Oporowe wyprostowanie nadgarstka (test Cozena).
- Oporowe wyprostowanie trzeciego palca, które bezpośrednio obciąża mięsień nadgarstkowy promieniowy krótki (ECRB).
Jeśli testy te wywołają oczekiwaną reakcję bólową w nadkłykciu bocznym bez innych objawów, diagnoza jest zgodna z izolowaną tendinopatią. Jeśli jednak wzorce bólu odbiegają od tych ustaleń, należy przeprowadzić dalsze badania w celu zidentyfikowania innych czynników.
Radzenie sobie z poważnymi prezentacjami
Ponadto w ramach oceny weź pod uwagę historię pacjenta, w tym uraz lub stosowanie kortykosteroidów. W cięższych przypadkach tendinopatii bocznej łokcia, szczególnie tych z podejrzeniem zajęcia LCL, należy rozważyć wykonanie testów obciążeniowych LCL i badanie luźności głowy kości promieniowej. Możesz zastosować na przykład test relokacji blatu stołu lub test tylno-bocznej rotacji szuflady.
Leczenie bocznej tendinopatii stawu łokciowego
1. Edukacja i zarządzanie obciążeniem
Zrozumienie i zarządzanie obciążeniem jest podstawą leczenia. Jako klinicysta powinieneś edukować swoich pacjentów w zakresie unikania czynności obciążających, takich jak powtarzające się chwytanie lub wyprost nadgarstka w pozycji pronacyjnej. Dodatkowo, zachęcanie ich do używania bólu jako przewodnika może pomóc. Ogólną zasadą jest utrzymywanie bólu podczas aktywności na poziomie nie wyższym niż 3-4 na 10 i powinien on ustąpić w ciągu pół godziny do godziny po ćwiczeniach. Jeśli wystąpi uporczywy ból lub pogorszenie objawów, powinno to zasygnalizować potrzebę dostosowania.
2. Terapia ćwiczeniami
Ćwiczenia okazały się lepsze od pasywnych metod leczenia, choć nie w dużym stopniu. Niemniej jednak ta metoda leczenia jest nadal lepsza od innych, ponieważ ma zdolność do promowania gojenia i regeneracji tkanki ścięgna. Określenie odpowiedniego obciążenia jest kluczowe; jednak przeciążenie doprowadzi do rozpadu tkanek i nasilenia objawów. Ważne jest, aby pamiętać, że powinieneś pozostać poniżej 3-4 w Numerycznej Skali Oceny Bólu (NPRS) podczas i po ćwiczeniach, a ból powinien ustąpić w ciągu 24 godzin, ale najlepiej w ciągu godziny lub dwóch.
Obciążenie izometryczne
Rozpocznij od ćwiczeń izometrycznych ukierunkowanych na prostowniki nadgarstka. Umieść przedramię z pronacją na blacie stołu z nadgarstkiem i dłonią wysuniętymi poza krawędź. Zacznij od małych obciążeń, takich jak 1-3 kg lub mniej, i dąż do utrzymywania pozycji trwających do minuty, powtarzanych trzy razy dziennie. Aby zmniejszyć aktywację zginaczy palców i zminimalizować obciążenie, użyj taśmy oporowej owiniętej wokół dłoni. Co więcej, dostosowanie pozycji łokcia może modyfikować obciążenie stawu; na przykład wykonywanie ćwiczenia z łokciem zgiętym do 90° zmniejsza obciążenie grupy prostowników.
Progresja polega na stopniowym zwiększaniu oporu. Możesz zastąpić opaskę hantlem lub butelką wody, aby dodać więcej wyzwania, co również zaangażuje mięśnie zginaczy. Realistycznym celem jest utrzymanie od 1 do 3 kg przez kilka minut. W przypadku pracowników fizycznych cel ten może rozciągać się do siedmiu minut, odzwierciedlając podstawową funkcję grupy mięśni prostowników jako stabilizatorów pozycji, a nie głównych ruchów.
Progresja
Progresję można osiągnąć poprzez stopniowe zwiększanie obciążenia i przejście do bardziej funkcjonalnego podejścia, w zależności od bólu. Na przykład tenisista może zacząć używać rakiety, koncentrując się na prawidłowej technice i ćwiczeniach angażujących zarówno łokieć, jak i ramię. Takie podejście pomaga odtworzyć ruchy specyficzne dla sportu i przygotowuje osobę do powrotu do aktywności. W przypadku pracowników fizycznych, których zadania często wiążą się z powtarzalnymi ruchami nadgarstka, rozważ wdrożenie programu ćwiczeń koncentryczno-ekscentrycznych. Ogranicz obciążenie do maksymalnie 3 kg, aby bezpiecznie budować siłę i wytrzymałość nadgarstka i łokcia.
3. Terapie wspomagające
Kilka dodatkowych środków może uzupełniać terapię ruchową w celu optymalizacji łagodzenia bólu i wspomagania powrotu do zdrowia:
- Taping: Techniki takie jak metoda spiralna, która wspiera łokieć podczas ruchu, mogą zapewnić ulgę w bólu i poczucie stabilności. Zapewnij właściwą aplikację, aby uniknąć podrażnienia skóry lub dyskomfortu.
- Usztywnienie: Orteza łokcia może pomóc w zmniejszeniu bólu w dotkniętym obszarze. Pacjenci powinni jednak zostać poinstruowani w zakresie ich prawidłowego stosowania, aby uniknąć powikłań, takich jak ucisk nerwów.
- Terapia manualna: Boczne ślizgi na łokciu mogą zapewnić ulgę w bólu i ułatwić postęp ćwiczeń. Poślizgi te obejmują stabilizację kości ramiennej i przyłożenie siły bocznej do kości łokciowej.
- Terapia falami uderzeniowymi: Wysoki poziom dowodów sugeruje, że nie jest to korzystne w przypadku tendinopatii bocznej łokcia, a nawet może pogorszyć wyniki.
- Suche igłowanie: suche igłowanie może mieć korzystniejszy profil w leczeniu bólu. Chociaż dowody na poparcie suchego igłowania są mniej solidne niż w przypadku innych metod leczenia, niektóre badania sugerują, że może ono pomóc złagodzić ból u niektórych pacjentów. Głównym celem suchego igłowania powinno być leczenie bólu, a nie bezpośrednia stymulacja naprawy ścięgien.
5. Czynniki przyczyniające się do bocznej tendinopatii łokcia
- Czynniki obciążenia zewnętrznego: W przypadku sportowców rozważ sprawdzenie sprzętu, takiego jak rozmiar rakiety, uchwyt lub napięcie strun. Korekta uderzeń lub trening mogą również zmniejszyć obciążenie łokcia, zmniejszając tym samym ryzyko ponownego urazu.
- Względy specyficzne dla pacjenta: W przypadku osób z nadmierną czujnością lub niską pewnością ruchów kluczowe jest budowanie zaufania i stopniowe zwiększanie poziomu aktywności. Zajęcie się czynnikami psychologicznymi może znacznie poprawić wyniki leczenia.
6. Rokowanie i czas trwania leczenia
Aby uzyskać optymalne wyniki, leczenie trwa zazwyczaj 6-8 tygodni. Badania wskazują, że dłuższe programy z konsekwentną terapią przynoszą lepsze wyniki w porównaniu z krótszymi interwencjami. Jeśli objawy utrzymują się po tym okresie, należy zdecydowanie rozważyć ponowną ocenę i potencjalne dostosowanie strategii leczenia. Może to obejmować ponowną weryfikację początkowej diagnozy, ocenę przestrzegania planu leczenia lub rozważenie alternatywnych terapii w celu rozwiązania wszelkich bieżących problemów.
Weź udział w tym kursie
Weź udział w tym kursie z ekspertami od kończyn górnych Thomasem Mitchellem i Andrew Cuffem wyłącznie na stronie Physiotutors.
Referencje
