Zespół prostopadłościanu po skręceniu kostki bocznej | Diagnoza i leczenie

Zespół prostopadłościanu był również określany w literaturze jako podwichnięty prostopadłościan, zablokowany prostopadłościan, upuszczony prostopadłościan, zespół uszkodzenia prostopadłościanu, boczne zapalenie nerwu podeszwowego i zespół prostopadłościanu kości strzałkowej(Patterson i in. 2006)

Patomechanizm

Hipoteza dotycząca zespołu prostopadłościanu opiera się na historii, skupiskach oznak i objawów, diagnostyce różnicowej, wiedzy klinicznej i oczywiście mechanizmie urazu.  Zakłada się, że podczas poważnego początkowego urazu inwersyjnego, skręcanie między kością prostopadłościenną i kością łódkowatą a kością klinową, a także kością piętową pozostawia prostopadłościan w stosunkowo supinowanej pozycji.

Obraz kliniczny i badanie

Ta dyspozycja pozostaje bolesna, szczególnie nad stawem piętowo-kostnym, podczas gdy tkliwość nad więzadłami kostki bocznej ustępuje.
Pacjenci wykazują antalgiczny chód ze wzrostem bólu podczas fazy odepchnięcia i jeśli ból pozwala na testowanie mobilności, gra stawów jest nieobecna.

Badanie

Jak wspomniano wcześniej, konieczna jest diagnostyka różnicowa, a pierwszym krokiem w ocenie skręcenia kostki powinno być wykluczenie złamania przy użyciu zasad Ottawa Ankle.
Badanie ruchomości śródstopia w supinacji i przywodzeniu może odtworzyć objawy pacjenta. Według Jenningsa i in. (2005), pronacja i abdukcja mogą również sporadycznie wywoływać ból. Prostopadłościan jest wyjątkowy, ponieważ jest jedyną kością w stopie, która łączy się zarówno ze stawem stępowo-śródstopnym (kompleks Lisfranca), jak i stawem śródstopnym (staw Choparta) i jest jedyną kością łączącą kolumnę boczną z poprzecznym łukiem podeszwowym(Patterson i in. 2006). W związku z tym sensowna jest ocena zarówno linii Lisfranca, jak i linii Choparta podczas testów mobilności.

Co więcej, ci sami autorzy zalecają przeprowadzenie dodatkowych testów funkcjonalnych w postaci unoszenia pięty/palców stóp lub podskoków na jednej nodze. Czynności te są często trudne lub niemożliwe do wykonania z powodu bólu.
Niestety, ocena radiologiczna nie wydaje się mieć wartości dodanej w diagnostyce zespołu Cuboida(Mooney i in. 1994).

Jennings i in. (2005) podsumowują wyniki kliniczne w następujący sposób:

Subiektywne ustalenia

• Mechanizm urazu (zgięcie podeszwowe/odwrócenie)
• Lokalizacja bólu (boczna część śródstopia/ kostka)

Obiektywne ustalenia

• Ból podczas badania palpacyjnego prostopadłościanu
• Pozytywny wynik testu ruchomości śródstopia (odtwarzanie objawów)
• Pozytywny wynik testu ruchomości grzbietowo-podeszwowej i/lub podeszwowo-grzbietowej (ból)
• Antalgiczny chód (najbardziej widoczny podczas fazy odepchnięcia)
• Testy manualne mięśni - wspomagane odwracanie/odwracanie (ból i możliwe osłabienie)
• Testy funkcjonalne (unoszenie pięty/palców stóp lub test podskoków na jednej nodze)Diagnozy różnicowe
• Badania radiologiczne/obrazowe w celu wykluczenia innych patologii

5 PODSTAWOWYCH TECHNIK MOBILIZACJI / MANIPULACJI, KTÓRE POWINIEN OPANOWAĆ KAŻDY FIZJOTERAPEUTA

• • Nazwa*
• • Email*

Δ

Leczenie

Techniką opisaną w literaturze jest manipulacja repozycją do względnej pronacji. Według doniesień, po manipulacji pacjenci byli wolni od bólu następnego dnia i mogli wrócić do swojej aktywności.

Manipulacja pozycją

Pacjent leży na wznak z wyprostowanymi nogami i stopą zwisającą nad krawędzią ławki.
Stań przyśrodkowo do stopy i umieść hipotenar heteronimicznej dłoni na bocznym i podeszwowym aspekcie prostopadłościanu tuż proksymalnie do podstawy piątego śródstopia.
Podskok drugiej ręki jest umieszczony grzbietowo i przyśrodkowo na prostopadłościanie, który znajduje się bocznie i proksymalnie do linii między trzecią a czwartą cyfrą.
W tej pozycji przedramiona tworzą linię prostą. Po złożeniu rąk pacjent wykonuje aktywne maksymalne zgięcie grzbietowe, które wstępnie napina prostopadłościan w submaksymalnym wywinięciu.
Zwiększ kompresję w łokciach, a także napięcie wstępne w kierunku pronacji.
Poproś pacjenta o rozluźnienie stopy i wykonanie wymachu pronacyjnego oboma łokciami w połączeniu z impulsem kompresyjnym obu podkolanów.
Następnie powoli puść stopę.

Manipulacja biczem prostopadłościennym

Inna technika opisana przez Jenningsa i in. (2005) jest manipulacja biczem prostopadłościennym:

Manipulację prostopadłościanu wykonuje się u pacjenta w pozycji leżącej, zaczynając od kolana zgiętego do 70° i kostki zbliżonej do neutralnej (A). Kolano jest następnie biernie wyprostowane, a kostka jest zgięta podeszwowo z lekką supinacją stawu skokowo-piętowego (B). Siła nacisku jest przykładana za pomocą obu kciuków do podeszwowej strony prostopadłościanu (C).
Technika ta jest również szczegółowo zilustrowana w naszej aplikacji do terapii manualnej.

Inne metody leczenia zachowawczego, w tym różne metody terapeutyczne, ćwiczenia terapeutyczne, taping łuku podkolanowego i wyściółka, stanowią uzupełnienie technik manipulacji prostopadłościanu(Patterson i in. 2006).

Referencje

Jennings, J., & Davies, G. J. (2005). Leczenie zespołu prostopadłościanu wtórnego do bocznego skręcenia stawu skokowego: seria przypadków. Journal of orthopaedic & sports physical therapy, 35(7), 409-415.

Marshall, P., & Hamilton, W. G. (1992). Podwichnięcie prostopadłościanu u tancerzy baletowych. Amerykańskie czasopismo medycyny sportowej, 20(2), 169-175.

Mooney, M., & Maffey-Ward, L. (1994). Podwichnięcia prostopadłe podeszwowe i grzbietowe: ocena i leczenie. Journal of Orthopaedic & Sports Physical Therapy, 20(4), 220-226.

Newell, S. G., & Woodle, A. (1981). Zespół prostopadłościanu. The Physician and Sportsmedicine, 9(4), 71-76.

Patterson, S. M. (2006). Zespół prostopadłościanu: przegląd piśmiennictwa. Journal of Sports Science & Medicine, 5(4), 597.