Wprowadzenie i epidemiologia

Obojczyk zapewnia wsparcie i mobilność kończyny górnej. Służy jako punkt przejściowy między obręczą barkową a tułowiem, łącząc kończynę górną ze szkieletem osiowym. Ponadto służy do ochrony naczyń podobojczykowych i splotu ramiennego(Balcik i in. 2013).
Włóknisto-chrzęstny dysk wewnątrzstawowy o zmiennym rozmiarze i kształcie jest umieszczony pomiędzy kościstą artykulacją, która działa w celu skorygowania niezgodności kostnych między wklęsłą powierzchnią akrometryczną a wypukłym dystalnym obojczykiem. Zwyrodnienie dysku może rozpocząć się już w drugiej dekadzie życia, często powodując niewiele więcej niż włóknisto-chrzęstną pozostałość do wczesnej dorosłości(Menge i in. 2014).
Podczas gdy urazy są częstą przyczyną bólu ACJ, zapalenie stawów jest zwykle główną przyczyną bólu i rozwija się w wyniku ciągłego obciążenia stawu, często u osób, które wykonują powtarzające się czynności podnoszenia nad głową(Buss i in. 2003).

Podczas badania przesiewowego ważne jest, aby wykluczyć złamanie obojczyka lub poważne oddzielenie stawu AC. Złamania obojczyka stanowią 2,6-5% wszystkich złamań, a ich mechanizm urazu jest podobny do urazu AC(Melenevsky i in. 2011).

Oddzielenia stawu barkowo-obojczykowego są stopniowane w zależności od ciężkości w oparciu o klasyfikację Rockwooda:
I: Więzadło AC rozciągnięte
II: Częściowe zerwanie więzadeł AC
III: Całkowite zerwanie więzadeł AC i więzadeł obojczykowo-barkowych (CC)
IV: Obojczyk przesunięty do tyłu nad wyrostek barkowy
V: Obojczyk przemieszczony tuż pod skórę
VI: Obojczyk pod wyrostkiem kruczym (bardzo rzadko!)

W literaturze panuje zgoda co do tego, że stopień I-III (zgodnie z klasyfikacją Rockwooda) jest leczony zachowawczo, a stopnie IV-VI są leczone chirurgicznie(Reid i in. 2012).
Według doniesień mechanizmem urazu jest upadek na punkt barku lub wyciągniętą rękę.

Epidemiologia

Van der Windt i in. (1995) stwierdzili 1-roczną częstość występowania zespołu barkowo-obojczykowego na poziomie 4% w holenderskiej kohorcie 349 pacjentów z dolegliwościami barku (ograniczenie przywodzenia poziomego, ból w okolicy stawu AC i/lub dermatom C4).
Östör i wsp. (2005) ocenili 131 pacjentów z bólem barku w angielskiej kohorcie w okresie jednego roku i stwierdzili, że częstość występowania patologii stawu barkowego wynosi 24%.
Różnice między tymi wynikami można wyjaśnić różnymi zastosowanymi kryteriami diagnostycznymi, które były bardziej rygorystyczne w badaniu Van der Windt i wsp. (1995).
Można więc założyć, że badanie Östör i in. (2005) obejmuje wysoki odsetek wyników fałszywie dodatnich, ponieważ sklasyfikowali oni patologię stawu AC wyłącznie na podstawie bolesnego przywodzenia poziomego.

W przypadku skręceń stawu barkowego Hibberd i wsp. (2016) stwierdzili częstość występowania 1,72 przypadków na 10 000 ekspozycji sportowców.  Większość skręceń odnotowano w piłce nożnej (50,4%), a następnie w hokeju na lodzie (34,6%), zapasach i podczas zawodów (66,0%). Stosunek mężczyzn do kobiet wynosił 4,67, a większość skręceń była spowodowana kontaktem z zawodnikiem (54,7%), a następnie kontaktem z powierzchnią (29,0%).
Wskaźnik nawrotów wyniósł aż 9,7%, a 1% wszystkich skręceń wymagało operacji.

Pamiętaj, że obrazowanie diagnostyczne stawu AC może być mylące. Jordan i in. (2002) stwierdzili, że jedyna istotna statystycznie korelacja występowała pomiędzy wysokim sygnałem w dystalnej części obojczyka a klinicznie stwierdzonymi zmianami zwyrodnieniowymi. Ponadto stwierdzili oni, że istnieje słabszy związek między płynem w stawie a badaniem klinicznym oraz między rosnącymi zmianami zwyrodnieniowymi a postępującym wiekiem. W pozostałych przypadkach nie stwierdzono istotnego związku między innymi nieprawidłowościami MRI a obrazem klinicznym .
Co więcej, Girish i in. (2011) zbadali 51 bezobjawowych barków u mężczyzn (średni wiek 56 lat, zakres 40-70 lat) i stwierdzili występowanie choroby zwyrodnieniowej stawu barkowego w 65% wszystkich przypadków.