Wprowadzenie

Przewlekły ból odcinka lędźwiowego kręgosłupa (CLBP) jest wysoce upośledzającym stanem, w którym 20-30% ostrych epizodów przechodzi w stan przewlekły, co prowadzi do znacznych kosztów opieki zdrowotnej i ograniczonej skuteczności leczenia. CLBP jest obecnie powszechnie uznawana za zaburzenie biopsychospołeczne, w którym czynniki psychologiczne odgrywają kluczową rolę. Leczenie konwencjonalne zazwyczaj przynosi jedynie niewielką poprawę w zakresie bólu i funkcjonowania, podczas gdy Terapia Funkcjonalna Poznawcza (CFT) stała się obiecującym podejściem skoncentrowanym na pacjencie. CFT promuje samokontrolę poprzez zwalczanie nieprawidłowych zachowań poznawczych, emocji i zachowań związanych z bólem i niepełnosprawnością.

Czujniki ruchu do noszenia na ciele umożliwiają lepsze zrozumienie zachowań związanych z ruchem i ich interakcji z psychologicznymi czynnikami wywołującymi ból i niepełnosprawność . W połączeniu z biofeedbackiem pozwalają pacjentom uzyskać świadomość nieprawidłowych wzorców ruchu podczas codziennych czynności, wspierając zmianę zachowań i przekwalifikowanie motoryczne.

Wcześniejsze badania sugerują, że zindywidualizowana rehabilitacja z biofeedbackiem przewyższa zwykłą opiekę. Aby to sprawdzić, w trójramiennym badaniu RCT porównano CFT, CFT plus biofeedback i zwykłą opiekę na trzech etapach: protokół badania (2019), główne wyniki badania po 52 tygodniach (2023) i rozszerzona 3-letnia obserwacja (2025). Niniejszy przegląd podsumowuje zarówno krótko-, jak i długoterminowe wyniki, aby zapewnić przegląd dowodów potwierdzających stosowanie CFT w przewlekłym LBP.

Metody

Próba badawcza została po raz pierwszy przedstawiona w protokole z 2019 r. porównującym zwykłą opiekę, CFT w połączeniu z biofeedbackiem i CFT w leczeniu przewlekłego LBP. Wyniki 52-tygodniowej obserwacji zostały opublikowane w 2023 roku. W niniejszym artykule przedstawiono przedłużoną 156-tygodniową obserwację, oceniającą długoterminowe wyniki w zakresie bólu i funkcjonowania. Badanie obejmowało trzy równoległe grupy - zwykłą opiekę, CFT i CFT plus biofeedback z czujnikiem ruchu - i zostało przeprowadzone w 20 klinikach fizjoterapii podstawowej opieki zdrowotnej w Perth i Sydney w Australii.

Kryteria włączenia

Uczestnikami byli dorośli (≥18 lat) z przewlekłym odcinkiem lędźwiowym (>3 miesięcy), średnią intensywnością bólu ≥4/10 i co najmniej umiarkowanym zakłóceniem pracy/codziennej aktywności.

Kryteria wykluczenia

Kryteria wykluczenia: osoby ze słabą znajomością języka angielskiego, osoby, które miały zaplanowaną operację lub osoby, które nie chciały podróżować do ośrodków badawczych. Wykluczono również osoby z alergią skórną na taśmę.

Randomizacja była scentralizowana, stratyfikowana według miejsca, płci i wyjściowej niepełnosprawności, z ukrytym przydziałem. Uczestnicy byli świadomi swojej grupy, fizjoterapeuci nie byli zaślepieni co do grupy pacjentów i stosowali jeden rodzaj leczenia. Statystycy byli zamaskowani, a osoby oceniające wyniki nie były zaangażowane w leczenie. Wyniki były zgłaszane samodzielnie za pośrednictwem kwestionariuszy online, zbierane z czujników ruchu lub pobierane z rządowych rejestrów zdrowia.

Grupa zwykłej opieki: Na podstawie zaleceń terapeuty uczestnicy wybierali własne metody leczenia (takie jak fizjoterapia, masaż, chiropraktyka, leki, zastrzyki lub operacja), które stosowali samodzielnie i za które sami płacili. Otrzymali niewielki zwrot kosztów za wypełnienie kolejnych kwestionariuszy.

Grupy CFT: Do siedmiu sesji w ciągu 12 tygodni plus 26-tygodniowa sesja przypominająca, ta późniejsza sesja została dodana, ponieważ wcześniejsze badania wykazały, że osoby z wyższym poziomem bólu i obniżoną funkcją miały mniejsze długoterminowe efekty leczenia CFT. Podejście było zindywidualizowane, z wykorzystaniem narracji pacjenta, badania fizykalnego i komunikacji skoncentrowanej na pacjencie w celu uwzględnienia czynników biopsychospołecznych.

• Komponent 1 - Nadawanie sensu bólowi: Określanie bólu z perspektywy biopsychospołecznej, zwalczanie nieprzydatnych przekonań i opracowywanie planów samoopieki w okresie zaostrzenia.
• Komponent 2 - Ekspozycja z kontrolą: Stopniowa ekspozycja na aktywności związane z bólem/obawą wraz z ćwiczeniami ruchowymi, relaksacją i modyfikacją postawy, wsparta codziennym programem ćwiczeń. Celem było wzmocnienie kontroli bólu i zwiększenie pewności siebie pacjentów w angażowaniu się w znaczące aktywności.
• Komponent 3 - Zmiana stylu życia: Coaching w zakresie aktywności fizycznej, snu, diety, radzenia sobie ze stresem i zaangażowania społecznego.

Podgrupa Biofeedback: Czujniki ruchu zapewniały informacje zwrotne w czasie rzeczywistym, przekwalifikowanie oparte na danych i podpowiedzi na smartfonie, aby wzmocnić cele związane z ruchem.

Interwencja obejmowała trzy główne strategie:

1. Ocena ruchu - Podczas sesji klinicznych fizjoterapeuci mogli obserwować i rejestrować ruchy kręgosłupowe pacjenta w czasie rzeczywistym, aby zidentyfikować wzorce potencjalnie przyczyniające się do bólu.
2. Informacjezwrotne w czasie rzeczywistym - Pacjenci otrzymywali wizualne i dźwiękowe wskazówki podczas sesji leczenia, aby pomóc im zmodyfikować ruch i postawę. To doświadczalne uczenie się miało na celu zmniejszenie zachowań ochronnych i zwiększenie pewności siebie w ruchu.
3. Biofeedback w życiu codziennym - Fizjoterapeuci zaprogramowali alerty na smartfonie (sygnały dźwiękowe, wiadomości) w celu wsparcia samodzielnego leczenia poza kliniką. Podpowiedzi mogą przypominać pacjentom o unikaniu długotrwałej statycznej postawy (np. przygarbionej pozycji siedzącej), osiąganiu celów związanych z aktywacją (siedzenie, stanie, chodzenie, leżenie) lub wykonywaniu ćwiczeń w określonych odstępach czasu.

Obie grupy CFT nosiły czujniki ruchu, a w grupie wyłącznie CFT czujniki stanowiły placebo. Czujniki stanowiły dwa urządzenia przymocowane do kręgosłupa lędźwiowego na poziomie kości krzyżowej i L1.

Podczas blokad związanych z COVID-19 niektóre badania kontrolne przeprowadzono za pośrednictwem telemedycyny, ograniczając wykorzystanie czujników ruchu. Mogło to mieć wpływ na do 9% sesji w grupie CFT plus biofeedback. Rekrutacja została również wstrzymana na 9 tygodni, aby upewnić się, że wszyscy uczestnicy otrzymali wstępną bezpośrednią konsultację.

Osiemnastu fizjoterapeutów ukończyło 80 godzin szkolenia CFT dla przewlekłego LBP w ciągu 5 miesięcy, wspieranych przez mentoring, kwartalne wirtualne spotkania i zasoby online. Kompetencje oceniano za pomocą list kontrolnych, końcowego warsztatu i przeglądu wideo leczenia. Aby zapobiec zanieczyszczeniu krzyżowemu, każdy fizjoterapeuta przeprowadził tylko jedną interwencję. Wszyscy terapeuci odbyli 2-godzinne warsztaty na temat konfiguracji czujników, podczas gdy osoby z grupy CFT plus biofeedback miały dodatkowe 4 godziny na interpretację danych i programowanie biofeedbacku.

Wyniki

Pierwszorzędowym wynikiem było ograniczenie aktywności fizycznej związane z bólem, mierzone za pomocą Kwestionariusza Niepełnosprawności Rolanda Morrisa (RMDQ) w skali od 0 do 24, przy czym wyższy wynik odpowiadał większej niepełnosprawności. Zostało to ocenione po 13 tygodniach i ponownie po 3 latach w ramach przedłużonej obserwacji.

Drugorzędowym wynikiem przedłużonej obserwacji była intensywność bólu po 3 latach, obliczona jako średnia z trzech liczbowych skal oceny (aktualny ból, najgorszy ból w ciągu ostatnich 14 dni i średni ból w ciągu ostatnich 14 dni; wszystkie 0-10).

Analizę ekonomiczną przeprowadzono dla 2023 badań, a główną miarą były lata życia skorygowane o jakość (QALY) z danych EQ-5D-5L. Koszty obejmowały wykorzystanie zasobów opieki zdrowotnej (z baz danych Medicare i Pharmaceutical Benefits Scheme oraz kwestionariuszy pacjentów) i utratę produktywności (kwestionariusz iMTA).

• Dalsze drugorzędne wyniki (mierzone tylko podczas 52-tygodniowego badania):
• Ograniczenie funkcjonalne specyficzne dla pacjenta: Skala funkcjonalna specyficzna dla pacjenta (0-10).
• Katastrofizacja bólu: Skala 3-punktowa (0-12, wszystkie punkty czasowe) i skala 13-punktowa (0-52, tylko wartość wyjściowa).
• Poczucie własnej skuteczności w zakresie bólu: Kwestionariusz Poczucia Własnej Skuteczności w Bólu (0-60).
• Lęk przed ruchem: podskala aktywności fizycznej kwestionariusza przekonań o unikaniu lęku (0-24). Kwestionariusz przekonań dotyczących unikania lęku (0-24).
• Globalna poprawa: pojedyncza miara postrzegana przez pacjenta (jedno pytanie).
• Zadowolenie z opieki/leczenia: pomiar jednopunktowy (jedno pytanie).
• Zdarzenia niepożądane: zgłaszane przez fizjoterapeutów lub uczestników.
• Oczekiwania dotyczące leczenia: pojedyncze dostosowane pytanie po randomizacji.
• Przestrzeganie zaleceń dotyczących leczenia (grupy interwencyjne): samoocena w skali 0-10.

Wyniki

W okresie od października 2018 r. do sierpnia 2020 r. 1011 pacjentów zostało poddanych badaniom przesiewowym, a 492 zostało zrekrutowanych: 165 przydzielono do zwykłej opieki, 164 do CFT tylko w przypadku przewlekłego LBP, a 163 do CFT plus biofeedback. Około jedna trzecia (160 uczestników) odmówiła zgody na powiązanie z danymi Medicare i Pharmaceutical Benefits Scheme, częściej w grupie zwykłej opieki. W pierwotnym punkcie końcowym (13 tygodni), obserwacja została osiągnięta dla 418 uczestników (85% ogółem), z podobną retencją w różnych grupach.

W obu grupach interwencyjnych uczestnicy uczestniczyli w medianie siedmiu konsultacji (IQR 4-8), chociaż 8% w każdej grupie nie uczestniczyło w żadnych sesjach, częściowo z powodu zakłóceń związanych z COVID-19. Mediana opóźnienia między oceną wyjściową a pierwszą konsultacją wyniosła 9 dni w grupie stosującej wyłącznie CFT i 8 dni w grupie stosującej CFT i biofeedback.

W grupie zwykłej opieki 56% stosowało leki na odcinek lędźwiowy na początku badania. Po 13 tygodniach 82% dostarczyło dane kontrolne, a 38% zgłosiło poszukiwanie opieki ze strony pracownika służby zdrowia. Wśród nich mediana liczby konsultacji wynosiła trzy (IQR 2-7, zakres 1-22), chociaż na dostęp do opieki mogły mieć wpływ blokady związane z pandemią.

Charakterystykę wyjściową przedstawiono w trzech poniższych tabelach. Co ciekawe, uczestnicy, którzy ukończyli 3-letnią obserwację, mieli łagodniejsze objawy wyjściowe i lepsze wyniki roczne niż osoby, które utraciły dostęp do obserwacji. Różnice te były jednak spójne we wszystkich grupach leczenia, bez dowodów na zróżnicowaną utratę do obserwacji.

Po 13 tygodniach zarówno samo CFT, jak i CFT dla przewlekłego LBP w połączeniu z biofeedbackiem doprowadziły do znacznie większej poprawy w zakresie ograniczenia aktywności w porównaniu ze zwykłą opieką, przy czym pacjenci w grupach CFT zgłaszali średnie zmniejszenie o 4-5 punktów w RMDQ - różnica odzwierciedlająca dużą wielkość efektu. Poprawa ta była nie tylko istotna klinicznie, ale także trwała, utrzymując się przez 52 tygodnie obserwacji. Po 3 latach obserwacji klinicznie istotną poprawę w zakresie ograniczenia aktywności (zmniejszenie RMDQ o ≥5 punktów) osiągnęło 62% uczestników w grupie CFT i 74% w grupie CFT plus biofeedback, w porównaniu z zaledwie 33% w grupie zwykłej opieki.

Krytycznie, nie było znaczącej różnicy między samym CFT a CFT wzmocnionym biofeedbackiem. Obie interwencje działały równie dobrze, co sugeruje, że dodanie biofeedbacku nie wzmocniło efektów leczenia.

Badając klinicznie znaczącą poprawę (zdefiniowaną jako zmniejszenie o ≥5 punktów w RMDQ) po 52 tygodniach, wyniki były uderzające: podczas gdy tylko 19% pacjentów objętych zwykłą opieką osiągnęło ten próg, 61% pacjentów z grupy stosującej wyłącznie CFT i 60% pacjentów z grupy stosującej CFT i biofeedback osiągnęło ten poziom odniesienia. Przekłada się to na liczbę potrzebną do leczenia (NNT) wynoszącą zaledwie 2-3, co oznacza, że na każdych 2-3 pacjentów leczonych CFT (z biofeedbackiem lub bez), jeden dodatkowy pacjent osiągnął znaczącą poprawę w porównaniu ze zwykłą opieką.

Wzorce te były spójne w odniesieniu do drugorzędnych wyników, w tym bólu, funkcji i zadowolenia pacjentów. Po 13 tygodniach wskaźniki satysfakcji były znacznie wyższe w grupach CFT (79-84%) niż w grupach zwykłej opieki (19%), co dodatkowo podkreśla korzyści płynące z CFT dla pacjenta.

analiza użyteczności kosztów

Analiza ekonomiczna wykazała wyraźne korzyści dla obu metod leczenia CFT w porównaniu ze zwykłą opieką. Analizując samą CFT w porównaniu ze zwykłą opieką, wyniki wykazały, że CFT była nie tylko bardziej skuteczna - zapewniając dodatkowe 0,12 roku życia skorygowanego o jakość (QALY) na pacjenta - ale także tańsza, oszczędzając średnio 5 276 USD na pacjenta. Oszczędności te wynikały przede wszystkim ze zmniejszonej produktywności. Istniało 97% prawdopodobieństwo, że samo CFT było zarówno bardziej skuteczne, jak i mniej kosztowne niż zwykła opieka.

Podobnie, CFT z biofeedbackiem wykazało jeszcze większe oszczędności (8 211 USD na pacjenta), zapewniając jednocześnie nieco lepsze wyniki (0,13 QALY) w porównaniu ze zwykłą opieką, z 99,8% prawdopodobieństwem opłacalności.

Jednak porównując bezpośrednio dwa podejścia CFT, wyniki były mniej jednoznaczne. Niektórzy analitycy zasugerowali, że biofeedback może być preferowany (z prawdopodobieństwem 80-85% opłacalności), podczas gdy inne metody wykazały, że samo CFT może być nieco lepsze (prawdopodobieństwo 33%). Ta niespójność oznacza, że nie możemy z całą pewnością stwierdzić, że jedno podejście jest ekonomicznie lepsze od drugiego.

Zdarzenia niepożądane opisano w poniższej tabeli 3 i były one równomiernie rozłożone w poszczególnych grupach.  

Pytania i przemyślenia

W ramach protokołu badania, ścisłe monitorowanie terapeutów stosujących CFT w przewlekłym LBP zapewniło dużą wierność leczenia i zwiększyło wiarygodność wyników. Ta standaryzacja wzmacnia wniosek, że CFT w leczeniu przewlekłego LBP jest zarówno skuteczna, jak i obiecująca. Ponadto szerokie kryteria włączenia i minimalne wykluczenia poprawiły możliwość uogólnienia wyników. Niemniej jednak, aby lepiej zrozumieć międzynarodową przydatność CFT, konieczne jest powtórzenie tych wyników w różnych środowiskach kulturowych i zdrowotnych.

Kolejną istotną kwestią jest potrzeba kompleksowego szkolenia klinicystów, ponieważ konsekwentne i skuteczne stosowanie CFT w przewlekłym LBP zależy od doświadczenia terapeuty. Wreszcie, biorąc pod uwagę, że CFT jest wysoce zindywidualizowaną interwencją, stosowanie standaryzowanych i wymiernych ocen klinicznych jest niezbędne do oceny progresji i udoskonalania strategii leczenia.

Należy pamiętać o pewnych ograniczeniach. Leczeni pacjenci nie byli zaślepieni co do przydziału do leczenia lub hipotez badania, co rodzi możliwość stronniczości wyników i stronniczości odpowiedzi, ponieważ wyniki kliniczne opierały się głównie na pomiarach zgłaszanych przez samych siebie. Mogłoby to zawyżyć obserwowane efekty. Jednak wyniki 3-letniej obserwacji, które wykazały trwałą poprawę w zakresie bólu i niepełnosprawności zarówno w przypadku CFT, jak i CFT plus biofeedback, zmniejszają prawdopodobieństwo, że wyniki te były spowodowane wyłącznie stronniczością. Co ciekawe, randomizowane kontrolowane badanie(recenzja na stronie Physiotutors) wykazało, że nawet gdy pacjenci byli zaślepieni, CFT pozostało lepsze od pozorowanego leczenia CFT w poprawie bólu i funkcji, co dodatkowo potwierdza solidność jego efektów. Autorzy zauważyli, że pacjenci kończący 3-letnią obserwację generalnie zgłaszali mniejszą niepełnosprawność. Podobne wyniki zaobserwowano w innych badaniach dotyczących Physiotutors. Ten wzorzec sugeruje, że osoby z wyższą wyjściową niepełnosprawnością mogą odnieść większe korzyści z CFT w porównaniu z osobami z łagodniejszymi ograniczeniami. Przyszłe badania powinny zbadać, dlaczego pacjenci z mniejszymi ograniczeniami aktywności reagują mniej skutecznie na CFT.

Porozmawiaj ze mną

Zespół badawczy zastosował kilka zaawansowanych technik statystycznych, aby upewnić się, że wyniki dotyczące Terapii Funkcjonalnej (Cognitive Terapia Funkcjonalna, CFT) są solidne i wiarygodne. Po pierwsze, zastosowano podejście intention-to-treat (ITT), co oznacza, że każdy uczestnik był analizowany zgodnie z pierwotnym przydziałem do grupy leczenia, niezależnie od tego, czy ukończył pełny protokół leczenia, czy też przedwcześnie zrezygnował. Metoda ta zachowuje możliwość zastosowania wyników w świecie rzeczywistym i zapobiega stronniczości, która mogłaby wystąpić, gdyby uwzględniono tylko najbardziej przestrzegających zaleceń pacjentów.

Do analizy wyników w czasie naukowcy wybrali liniowe modele mieszane (LMM), zaawansowaną metodę statystyczną szczególnie dobrze nadającą się do tego typu badań. Modele te uwzględniały kilka ważnych czynników: obsługiwały powtarzające się pomiary od tych samych uczestników w różnych punktach czasowych, dostosowywały się do faktu, że niektórzy terapeuci leczyli wielu pacjentów (co statystycy nazywają "zagnieżdżaniem") i zarządzały brakującymi danymi w sposób minimalizujący potencjalną stronniczość. Podejście LMM jest skuteczne, ponieważ wykorzystuje wszystkie dostępne dane do oszacowania prawdopodobnych wartości brakujących pomiarów kontrolnych, zakładając, że dane były brakujące losowo po uwzględnieniu znanych czynników.

W badaniu nie uwzględniono wielokrotnych porównań, co może początkowo wydawać się niepokojące, ale w rzeczywistości było przemyślaną decyzją. Ponieważ wszystkie trzy grupy porównawcze (zwykła opieka vs. Samo CFT vs. CFT z biofeedbackiem) zostały wstępnie określone jako równie ważne pytania podstawowe, badacze utrzymali swoje pierwotne progi statystyczne, zamiast dokonywać korekt, które mogłyby niepotrzebnie zmniejszyć ich zdolność do wykrywania rzeczywistych różnic.

Aby poradzić sobie z brakującymi danymi - powszechnym wyzwaniem w badaniach długoterminowych - zespół zastosował wielokrotną imputację. Technika ta tworzy kilka prawdopodobnych wersji pełnego zbioru danych, przewidując brakujące wartości na podstawie wszystkich innych dostępnych informacji od uczestników. Wygenerowali dziesięć takich kompletnych zestawów danych, przeanalizowali każdy z nich, a następnie połączyli wyniki. Podejście to jest bardziej wiarygodne niż zwykłe wykluczenie uczestników z brakującymi danymi, ponieważ pozwala zachować pierwotną wielkość próby i moc badania przy jednoczesnym uwzględnieniu niepewności co do brakujących wartości.

Interpretując wielkość efektów leczenia, naukowcy obliczyli standaryzowane średnie różnice (SMD). Ta statystyka wyraża różnicę między grupami w jednostkach odchylenia standardowego, umożliwiając porównanie różnych miar. W tym badaniu wartości SMD większe niż 0,8 wskazywały na duże efekty leczenia - co oznacza, że CFT było nie tylko statystycznie lepsze niż zwykła opieka, ale poprawa była na tyle znacząca, że miała znaczenie kliniczne.

Do analizy ekonomicznej zespół wykorzystał bootstrapping, technikę ponownego próbkowania, która pomaga oszacować precyzję wyników opłacalności. Wielokrotnie symulując wyniki badania (w tym przypadku 20 000 razy), wygenerowali dane pokazane na rysunku 3, gdzie każda kropka reprezentuje jedno symulowane porównanie kosztów i skuteczności (QALY).

Interpretacja rysunku 3:

• Oś X pokazuje przyrostowe QALY (korzyści dla zdrowia), gdzie wartości dalej w prawo oznaczają większą skuteczność.
• Oś Y przedstawia koszty przyrostowe w dolarach amerykańskich, przy czym wartości poniżej zera oznaczają oszczędności.
• Cztery kwadranty ujawniają kluczowe relacje:
  • Prawy dolny róg (bardziej skuteczny + tańszy): Gdzie 97-99,8% punktów przypadło na CFT w porównaniu ze zwykłą opieką
  • Prawy górny róg (bardziej efektywny, ale droższy)
  • Dolny-lewy (mniej skuteczny, ale tańszy)
  • Górny-lewy (mniej skuteczny + bardziej kosztowny)

Wysoka koncentracja punktów w prawym dolnym kwadrancie (97-99,8% symulacji) daje dużą pewność, że CFT było naprawdę bardziej opłacalne niż zwykła opieka. To wizualne skupienie na Rysunku 3 silnie demonstruje zarówno ekonomiczną, jak i kliniczną wyższość CFT.

Wiadomości do domu

CFT (Terapia Funkcjonalna Poznawcza) jest wysoce skuteczna w leczeniu przewlekłego bólu odcinka lędźwiowego kręgosłupa, przynosząc dużą, klinicznie znaczącą poprawę w zakresie bólu i ograniczenia aktywności - zarównokrótkoterminową (13 tygodni), jak i długoterminową (3 lata). Takie trwałe korzyści są rzadkością wśród interwencji zachowawczych.

Biofeedbacknie przynosi dodatkowychkorzyści - samo CFT jest tak samo skuteczne jak CFT z biofeedbackiem opartym na czujnikach. Zasoby mogą być lepiej wydane na wysokiej jakości CFT dla przewlekłego LBP.

dostarczanie treści zamiast dodatkowej technologii.

Opłacalność i oszczędności społeczne: Oba podejścia CFT są tańsze niż zwykła opieka z perspektywy społecznej, głównie ze względu na zmniejszoną utratę produktywności (mniej nieobecności w pracy). Interwencja zwraca się z czasem.

Kluczowe mechanizmy sukcesu:

1. • Ukierunkowanie na czynniki psychologiczne (unikanie strachu, katastrofizowanie, poczucie własnej skuteczności).
   • Kładzie nacisk na coaching sam okontroli (podejście biopsychospołeczne, przekwalifikowanie ruchu).
   • Obejmuje sesję wzmacniającą (po 6 miesiącach), która prawdopodobnie przyczyni się do długotrwałych efektów.

Szkolenie ma znaczenie:

1. • Terapeuci zostali przeszkoleni w zakresie kompetencji z mentoringiem i praktyką u rzeczywistych pacjentów.
   • Ten poziom szkolenia może mieć kluczowe znaczenie dla powtórzenia wyników.

Możliwość wdrożenia:

1. • CFT oferuje wysokiej jakości, niskiego ryzyka alternatywę dla opioidów, operacji lub programów multidyscyplinarnych.
   • Zmiany w polityce mogą poprawić dostęp, zmniejszając globalne obciążenie związane z bólem odcinka lędźwiowego.

W celu głębszego zrozumienia, CFT jest kompleksowo opisane przez jego twórców w tym artykule. artykuł open-access

Możesz również uzyskać dodatkowe informacje dzięki temu odcinkowi podcastu Physiotutors.

Wreszcie, to webinarium Physiotutors zawiera praktyczne wskazówki dotyczące stosowania CFT w przewlekłym LBP w praktyce klinicznej.

Odniesienie

Poznawcza terapia funkcjonalna z biofeedbackiem z czujnikiem ruchu lub bez w porównaniu ze zwykłą opieką w przypadku przewlekłego, unieruchomiającego bólu lędźwiowego (RESTORE): randomizowane, kontrolowane, trójramienne, równoległe badanie kliniczne fazy 3 Kent, Peter i wsp. The Lancet, tom 401, wydanie 10391, 1866-1877

Terapia funkcjonalna poznawcza z biofeedbackiem z czujnikiem ruchu lub bez niego w porównaniu ze zwykłą opieką w leczeniu przewlekłego, unieruchomiającego bólu odcinka lędźwiowego kręgosłupa (RESTORE): 3-letnia obserwacja randomizowanego, kontrolowanego badania. Hancock, Mark et al. The Lancet Reumatologia, tom 0, wydanie 0