Moderująca rola poczucia własnej skuteczności w chirurgii odcinka lędźwiowego kręgosłupa

Wprowadzenie

Ciągły wzrost liczby operacji kręgosłupa lędźwiowego w ciągu ostatnich dziesięcioleci rodzi potrzebę starannego doboru pacjentów i ukierunkowania ich, zwłaszcza że około jedna trzecia pacjentów ma słabe wyniki po operacji. Czynniki psychospołeczne są coraz częściej uznawane za ważne czynniki prognostyczne, które powinny być oceniane przed operacją, ponieważ przewidują gorsze wyniki. Pacjenci z wyższymi wynikami depresji przed operacją nadal wykazują gorsze wyniki nasilenia choroby po operacji (Javeed i in., 2024). Z drugiej strony, pacjenci z pozytywnymi wrażeniami na temat własnego zdrowia lepiej radzą sobie po operacji (Gaudin i in. 2017). Ponieważ nie wszystkie wyniki po operacji kręgosłupa lędźwiowego dają wystarczające wskaźniki powodzenia, a operacja jest nieodwracalna, zaleca się staranną selekcję pacjentów, którzy prawdopodobnie zareagują. Wykazano, że poczucie własnej skuteczności w leczeniu bólu jest czynnikiem ochronnym w leczeniu bólu przewlekłego. Ponieważ w poprzednich badaniach badano jedynie rolę poczucia własnej skuteczności w odniesieniu do czynników psychospołecznych w izolacji, w niniejszym badaniu przeanalizowano rolę poczucia własnej skuteczności w odniesieniu do bólu jako moderatora związku między wieloma czynnikami psychospołecznymi a jakością życia związaną ze zdrowiem. moderatora w związku między wieloma czynnikami psychospołecznymi a jakością życia związaną ze zdrowiem.

Metody

W tym przekrojowym badaniu zbadano moderującą rolę poczucia własnej skuteczności w zakresie bólu w chirurgii lędźwiowej na związek czynników psychospołecznych z jakością życia związaną ze zdrowiem (HRQOL) u pacjentów oczekujących na operację kręgosłupa lędźwiowego. Badanie zostało przeprowadzone w okresie od kwietnia 2021 r. do marca 2023 r. w Japonii. Co ważne, wszystkie dane zostały zebrane w dniu poprzedzającym operację i nie przeprowadzono żadnych pomiarów po operacji.

Kwalifikującymi się kandydatami byli dorośli w wieku co najmniej 20 lat, u których zaplanowane do zabiegu fuzji lub dekompresji kręgosłupa lędźwiowego w celu leczenia stenozy kręgosłupa lędźwiowego lub przepukliny dysku lędźwiowego. Wykluczono pacjentów ze złamaniami kręgów lędźwiowych, zwichnięciami, guzami, wcześniejszą operacją kręgosłupa lędźwiowego lub schorzeniami neurologicznymi.

Wszyscy uczestnicy otrzymali standardowe leczenie bólu, które zazwyczaj obejmowało NLPZ, acetaminofen, leki zwiotczające mięśnie, pregabalinę lub gabapentynę (w przypadku objawów neuropatii), a sporadycznie tramadol w przypadku silnego bólu.

Zmienne demograficzne, takie jak wiek, płeć, wskaźnik masy ciała (BMI) i dane kliniczne dotyczące diagnozy zostały pobrane z dokumentacji medycznej. W dniu poprzedzającym operację wykonano następujące pomiary:

Kwestionariusz EuroQol 5 wymiarów (EQ-5D) został wypełniony w celu określenia HRQOL. Narzędzie to składa się z 5 wymiarów (mobilność, samoopieka, zwykłe aktywności, ból/dyskomfort, lęk/depresja), z których każdy oceniany jest w 3-stopniowej skali (brak problemów, pewne problemy, skrajne problemy). Wyniki wahają się od 0 (najgorszy wyobrażalny stan zdrowia) do 100 (najlepszy wyobrażalny stan zdrowia).
Intensywność bólu mierzono za pomocą 4-punktowej skali intensywności bólu (P4). Ta skala ocenia intensywność bólu rano, po południu, wieczorem i podczas aktywności w ciągu ostatnich 2 dni, przy użyciu 11-punktowej skali numerycznej (0=brak bólu, 10=ból tak silny, jak to tylko możliwe) dla każdej pozycji. Całkowita liczba punktów waha się od 0 do 40, przy czym wyższe wyniki wskazują na większą intensywność bólu.
Poczucie własnej skuteczności w zakresie bólu oceniano za pomocą skróconej japońskiej wersji kwestionariusza poczucia własnej skuteczności w zakresie bólu (PSEQ) zawierającej 2 pozycje. Każda pozycja jest oceniana na 7-punktowej skali (0 = brak pewności siebie, 6 = całkowita pewność siebie), dając łączny wynik od 0 do 12. Wyższe wyniki wskazują na większe poczucie własnej skuteczności w zakresie bólu.
Lęk i depresję oceniano za pomocą japońskiej wersji Szpitalnej Skali Lęku i Depresji (HADS), składającej się z dwóch 7-punktowych podskal: HADS-A (lęk) i HADS-D (depresja). Każda pozycja jest oceniana na 4-stopniowej skali (0-3), z całkowitymi wynikami w podskalach od 0 do 21, przy czym wyższe wyniki wskazują na większe nasilenie lęku i depresji.
Strach przed ruchem (kinezykofobia) został zmierzony przy użyciu 11-itemowej skróconej japońskiej wersji Tampa Scale for Kinesiophobia (TSK). Każda pozycja jest oceniana w skali od 1 (zdecydowanie nie zgadzam się) do 4 (zdecydowanie zgadzam się), z całkowitymi wynikami w zakresie od 11 do 44, przy czym wyższe wyniki odzwierciedlają wyższy lęk przed ruchem.
Katastrofizm bólu oceniano za pomocą 6-itemowej skróconej japońskiej wersji Skali Katastrofizmu Bólu (PCS). Każda pozycja jest oceniana w skali od 0 (wcale) do 4 (cały czas), dając łączny wynik od 0 do 24, przy czym wyższe wyniki wskazują na większy stopień katastrofizowania bólu.
Objawy związane z sensytyzacją ośrodkową zostały przy użyciu 9-punktowej skróconej japońskiej wersji Inwentarza Centralnej Sensytyzacji (CSI). Każda pozycja jest oceniana w skali od 0 (brak) do 4 (zawsze), z całkowitym wynikiem od 0 do 36, ponownie z wyższym wynikiem wskazującym na zwiększone nasilenie objawów związanych z sensytyzacją ośrodkową.

Hierarchiczne analizy regresji wielokrotnej wykorzystano do zbadania bezpośrednich powiązań i moderującego wpływu poczucia własnej skuteczności w zakresie bólu na HRQOL (z EQ-5D jako zmienną zależną). Zmienne demograficzne i intensywność bólu zostały wprowadzone jako zmienne towarzyszące. Uwzględniono czynniki psychospołeczne (HADS-A, HADS-D, TSK, PCS, CSI i PSEQ). Oceniono interakcje z poczuciem własnej skuteczności w zakresie bólu.

Wyniki

Do ostatecznej analizy włączono łącznie 258 uczestników, w tym 111 kobiet i 147 mężczyzn. Ich średni wiek wynosił 62 lata, a średni wskaźnik BMI 24,14 (SD: 4,5) kg/m2. U ponad 4 z 5 uczestników główną diagnozą była stenoza kręgosłupa lędźwiowego (83,7%). Tylko u 16,3% uczestników zdiagnozowano przepuklinę dysku lędźwiowego.

Poczucie własnej skuteczności w chirurgii lędźwiowej — Z: Kondo i wsp., Clin J Ból. (2025)

W kroku 1 do analizy regresji wprowadzono czynniki demograficzne i intensywność bólu, co wykazało, że zmienne te wyjaśniały 20,5% wariancji HRQOL. Intensywność bólu była istotnie związana z HRQOL. W kroku 2 do analizy regresji wprowadzono czynniki psychospołeczne, ujawniając, że poczucie własnej skuteczności w bólu, kinezjofobia i katastrofizowanie bólu były istotnie związane z HRQOL. Zmienne te dodały kolejne 16,8% wariancji w HRQOL. W kroku 3 zbadano interakcje między poczuciem własnej skuteczności bólu a innymi zmiennymi. Ten krok odpowiadał za dodatkowe 6,5% wariancji HRQOL. Ostateczny model wyjaśniał zatem 43,8% wariancji HRQOL.

Stwierdzono istotne interakcje między poczuciem własnej skuteczności a intensywnością bólu, lękiem, kinezjofobią i katastrofizowaniem. W związku z tym wykazano moderującą rolę poczucia własnej skuteczności w odniesieniu do bólu u pacjentów poddawanych planowej operacji odcinka lędźwiowego kręgosłupa.

Korzystając z prostych analiz nachylenia, autorzy zbadali związek między istotnymi czynnikami psychospołecznymi a HRQOL, stratyfikowanymi według poziomów poczucia własnej skuteczności w zakresie bólu. Wynik PSEQ został podzielony na wysoki i niski poziom poczucia własnej skuteczności.

Intensywność bólu: Negatywny związek z HRQOL był silniejszy w grupie z niskim poczuciem bólu poczucie własnej skuteczności (B= -0,008, P<0,001) w porównaniu do grupy z wysokim poczuciem własnej skuteczności w zakresie bólu (B= -0,004, P=0,001).

Lęk: Ujemny związek z HRQOL był istotny w grupie niskiego poczucia własnej skuteczności w zakresie bólu (B= -0,012, P=0,002), ale nieistotny w grupie wysokiego poczucia własnej skuteczności w zakresie bólu (B=0,008, P=0,068). bólu (B = 0,008, P = 0,068).

Strach przed Ruchem: Negatywny związek z HRQOL był znaczący w grupie o niskim poczuciu bólu poczucie własnej skuteczności (B= -0,010, P<0,001), ale nieistotny w grupie z wysokim poczuciem własnej skuteczności w zakresie bólu (B= -0,003, P=0,204).

Katastrofizacja bólu: Negatywny związek z HRQOLbył znaczący w grupie z niskim poczuciem bólu (B= -0,008, Ból<0,001), ale nieistotny w grupie z wysokim poczuciem własnej skuteczności w bólu (B= -0,001, Ból=0,714). (B= -0,001, P=0,714).

Pytania i przemyślenia

Artykuł nie zawierał szczegółowego opisu charakterystyki bólu uczestników. Stwierdzono, że do badania włączono pacjentów ze stenozą kręgosłupa lędźwiowego lub przepukliną dysku lędźwiowego, u których zaplanowano operację fuzji kręgosłupa lub zabiegi dekompresyjne. Ale poza tym nie wspomniano o żadnych cechach bólu. Ponieważ objawy mogą być bardzo zróżnicowane, od subtelnych parestezji i skurczów po poważną utratę siły, leczenie należy dobierać w zależności od występujących objawów. Ktoś, u kogo objawy neurologiczne szybko progresują w kierunku pogorszenia, prawdopodobnie odniósłby większe korzyści z operacji w trybie nagłym, podczas gdy ktoś z łagodnymi skurczami nóg mógłby odnieść korzyści z podejścia niechirurgicznego.

Co więcej, do badania włączono zarówno pacjentów ze stenozą kręgosłupową, jak i lędźwiowymi przepuklinami dyskowymi. Chociaż te patologie mogą prowadzić do wspólnej symptomatologii, patologia leżąca u ich podstaw jest inna. Kręgosłupowa stenoza lędźwiowa rozwija się stopniowo, a objawy zwykle nasilają się z czasem i mogą być postrzegane jako schorzenie o powolnym początku. Z drugiej strony, przepuklina dysku lędźwiowego może również rozwijać się stopniowo w czasie, ale czasami bardziej ostry początek przepukliny dysku występuje po nagłym urazie lub urazie. Te różne podstawowe patomechanizmy mogły również odegrać ogromną rolę w powiązanych czynnikach psychospołecznych. Na przykład osoba z ostrymi objawami spowodowanymi ostrą przepukliną dysku lędźwiowego może mieć wyższy poziom lęku, bólu, kinezjofobii i katastrofizowania niż osoba, która ma do czynienia ze stosunkowo powolną progresją objawów w czasie. Te ostatnie osoby mogły dowiedzieć się, że pewne ruchy mogą zwiększać ból, ale nie trzeba ich unikać ani się ich obawiać. Niestety nie zbadano różnic między grupami pacjentów. Musimy również podkreślić, że ponad 80% uczestników było dotkniętych stenozą kręgosłupową.

Przeprowadzenie pomiarów psychospołecznych w dniu poprzedzającym operację kręgosłupa lędźwiowego mogło mieć wpływ na same czynniki psychospołeczne. Przypuszczałbym, że poziom lęku może być ogólnie podwyższony w przeddzień takiego zabiegu.

Porozmawiaj ze mną

Potencjalnie ważnym ograniczeniem jest wykorzystanie skróconego 2-itemowego PSEQ do uchwycenia poczucia własnej skuteczności u pacjentów po operacji odcinka lędźwiowego kręgosłupa. Chociaż autorzy wskazali, że ta skrócona wersja osiągnęła akceptowalną spójność wewnętrzną, przyznają również, że może nie w pełni uchwycić wielowymiarowy charakter poczucia własnej skuteczności w bólu. Ponieważ przedmiotem badania jest poczucie własnej skuteczności w zakresie bólu, stanowi to istotne zagrożenie dla wniosków płynących z badania.

Badacze w tym badaniu sprawdzili wieloliniowość i stwierdzili, że związki między ich zmiennymi nie były zbyt silne (korelacje wynosiły od 0,10 do 0,65, a VIF wynosiły od 1,0 do 3,3). Oznacza to, że współliniowość nie stanowiła istotnego zagrożenia dla wyników artykułu, a wyniki analizy statystycznej dotyczące powiązań i moderującego wpływu poczucia własnej skuteczności w odniesieniu do bólu u pacjentów poddawanych operacji odcinka lędźwiowego kręgosłupa mogły być wystarczająco pewne.

Przesłania na przyszłość

Wyższy poziom poczucia własnej skuteczności w zakresie bólu u pacjentów planowanych do operacji odcinka lędźwiowego kręgosłupa wykazywał bezpośredni pozytywny związek z jakością życia związaną ze zdrowiem. Wyższe poczucie własnej skuteczności w zakresie bólu osłabia negatywne związki między intensywnością bólu, lękiem, kinezjofobią i katastrofizowaniem a HRQOL. Wskazuje to, że w tej populacji pacjentów, u których planowana jest operacja kręgosłupowa, wyższy przedoperacyjny poziom poczucia własnej skuteczności wiąże się z korzystniejszym profilem psychospołecznym.

Kiedy pacjenci mają silniejsze przekonanie o swojej zdolności do leczenia bólu, złe skutki takich rzeczy jak intensywność bólu, uczucie niepokoju, strach przed poruszaniem się i katastrofizowanie bólu są mniej silne. Pomyśl o poczuciu własnej skuteczności w radzeniu sobie z bólem jak o swego rodzaju tarczy. Kiedy ta tarcza jest silniejsza (wyższe poczucie własnej skuteczności), nie pozbywa się całkowicie negatywnych rzeczy (takich jak silny ból lub lęk), ale sprawia, że ich wpływ na jakość życia pacjenta przed operacją jest mniejszy. Badanie wykazało, że silniejsza wiara w leczenie bólu osłabia negatywne skojarzenia między tymi trudnymi uczuciami i doświadczeniami a ogólnym samopoczuciem pacjenta.

Należy pamiętać, że wszystkie pomiary zostały wykonane w dniu poprzedzającym operację, co stanowi migawkę stanu uczestników. Nie odzwierciedlają one żadnych zmian w wynikach pooperacyjnych. Jest to największe ograniczenie badania przekrojowego. Niemniej jednak wyniki tego badania wskazują, że silniejsze negatywne powiązania między czynnikami psychospołecznymi a HRQOL występują u pacjentów z niskim poczuciem własnej skuteczności i mogą ukierunkować przyszłe badania w celu zrozumienia, w jaki sposób poczucie własnej skuteczności w zakresie bólu u pacjentów chirurgii lędźwiowej może wpływać na pooperacyjne wyniki chirurgiczne w czasie.