Wprowadzenie

Ponieważ kręgosłup składa się z wielu różnych stawów, podczas wykonywania zadań funkcjonalnych, takich jak zginanie lub podnoszenie, można stosować wiele strategii ruchowych. Jednak osoby z bólem w dolnej części pleców lub bólem w tym regionie w przeszłości często stają się bardzo sztywne podczas poruszania kręgosłupem. Zazwyczaj stosują strategię, w której miednica i kręgosłup piersiowy poruszają się w tym samym kierunku. Ruchy zdysocjowane wymagają jednak przeciwstawnych ruchów miednicy i klatki piersiowej. Jednocześnie dysocjacja ruchów miednicy i klatki piersiowej może pomóc osobom z ograniczeniami ruchowymi "odblokować" inne strategie ruchowe, ale wielu osobom trudno jest to osiągnąć. Badanie to miało na celu sprawdzenie, czy ludzie mogą oddzielić ruchy miednicy i tułowia podczas powtarzalnego zadania i czy krótki trening może to poprawić.

Metody

Uczestnicy zostali wyposażeni w znaczniki odblaskowe przymocowane do ich skóry od poziomu kręgosłupa T8 do S1. W badaniu zastosowano metodę krzyżową.

Linia bazowa

Uczestnicy przeszli dwa zadania prób przed i po ukierunkowanym protokole treningowym. Zadania obejmowały:

1. Zadanie podnoszenia/opuszczania: Uczestnicy wykonali 35 ciągłych cykli podnoszenia/opuszczania przy użyciu skrzyni o wadze 1,8 kg, podnosząc ją między dwiema półkami na wysokości kolan i ramion, z prędkością od 0,5 Hz zgodnie z metronomem. Po tym zadaniu dozwolony był 10-minutowy odpoczynek.
2. Zadanie pochylenia miednicy: Uczestnicy wykonali 35 ciągłych ruchów pochylenia miednicy od przodu do tyłu w pozycji stojącej, mając na celu wyizolowanie ruchów miednicy przy jednoczesnym zminimalizowaniu ruchów tułowia i kończyn. To powtarzalne zadanie było wykonywane zgodnie z metronomem o częstotliwości 1 Hz, więc każdy ruch przechylający był wykonywany przez 2 sekundy.

Szkolenie

Po uzyskaniu tych dwóch pomiarów wszyscy uczestnicy przeszli 20-minutowy trening dysocjacji ruchów miednicy i klatki piersiowej. Trening miał na celu poprawę kontroli ruchu miednicy i jego oddzielenie od ruchu tułowia. Postęp obejmował:

• Cat-Cow Motions: Wykonywany w pozycji czworaczej, najpierw swobodnie, a następnie z przedmiotem umieszczonym w celu ograniczenia ruchu tułowia, promując dysocjację ruchu miednicy i klatki piersiowej.
• Pochylenia miednicy z przewodnikiem: Początkowo wykonywane w pozycji klęczącej z fizycznym prowadzeniem, następnie w pozycji stojącej, a na koniec tylko ze wskazówkami słownymi w ustalonym tempie.

Kontynuacja

Po tym treningu uczestnicy ponownie wykonywali powtarzające się zadania podnoszenia i pochylania miednicy.

Ruchy klatki piersiowej i miednicy zostały zobiektywizowane na podstawie danych kinematycznych uzyskanych za pomocą markerów odblaskowych. Skonstruowano lokalny układ współrzędnych, na podstawie którego można było obliczyć kąty 3D. Ruchy klatki piersiowej i miednicy były jednak analizowane tylko pod kątem ruchu zgięcia i wyprostu.

Na podstawie tych informacji określono sześć wzorców koordynacji między ruchem miednicy i klatki piersiowej. Wzorce te odnoszą się do różnych sposobów, w jakie klatka piersiowa i miednica mogą poruszać się względem siebie podczas ruchu

• W fazie: Miednica i klatka piersiowa poruszają się w tym samym kierunku i z podobną siłą. Ich ruchy są skutecznie zsynchronizowane. Na przykład: Przednie pochylenie miednicy i zgięcie klatki piersiowej.
• W fazie miednicy dominującej: Podczas ruchu miednica i klatka piersiowa poruszają się w tym samym kierunku. Jednak miednica porusza się znacznie bardziej niż klatka piersiowa.
• W fazie dominacji tułowia: Podobnie jak w przypadku wzorca dominacji miednicy w fazie, zarówno miednica, jak i klatka piersiowa poruszają się w tym samym kierunku, ale w tym przypadku klatka piersiowa porusza się bardziej niż miednica.
• Antyfaza: Miednica i klatka piersiowa poruszają się w przeciwnych kierunkach z podobną siłą ruchu. Na przykład: Przednie pochylenie miednicy i wydłużenie klatki piersiowej.
• Antyfazowa dominacja miednicy: Miednica i klatka piersiowa poruszają się w przeciwnych kierunkach, ale miednica porusza się bardziej niż klatka piersiowa.
• Dominująca antyfaza tułowia: W tym wzorcu miednica i klatka piersiowa poruszają się w przeciwnych kierunkach, ale ruch klatki piersiowej jest bardziej wyraźny.

Ruchy antyfazowe reprezentują ruchy zdysocjowane między miednicą a klatką piersiową. Wzorzec koordynacji dominującej miednicy Anti-Phase był zadaniem przechylania miednicy i celem treningu. Pożądane były również dominacja anty-fazowa i anty-fazowa tułowia, ale autorzy byli głównie zainteresowani wzorcem koordynacji anty-fazowej dominacji miednicy.

Lokalna stabilność dynamiczna podczas prób podnoszenia/opuszczania i przechylania miednicy została przeanalizowana poprzez pobranie próbek ruchów kątowych zgięcia i wyprostu kręgosłupa lędźwiowego.

Wyniki

W badaniu wzięło udział siedemnaście zdrowych osób. Nie występowały u nich żadne dolegliwości bólowe kręgosłupa ani miednicy. Ich średni wiek wynosił 25,3 lat, mieli średnio 173,7 cm wzrostu i ważyli 71,7 kg.

Dziesięciu uczestników zostało sklasyfikowanych jako osoby o wysokich umiejętnościach, a siedmiu jako osoby o niskich umiejętnościach, w oparciu o wizualną obserwację ich zdolności do wykonywania ruchu przechylania miednicy podczas powtarzalnej próby przechylania miednicy.

Testy ciągłego pochylenia miednicy

Na poziomie wyjściowym istniała duża i znacząca różnica we wzorcach koordynacji między osobami z grup o wysokich i niskich umiejętnościach obserwowanych podczas prób ciągłego pochylania miednicy.

• Przed treningiem osoby sklasyfikowane jako grupa o niskich umiejętnościach używały ruchów In-Phase oraz w mniejszym stopniu dominujących wzorców koordynacji miednicy In-Phase i Anti-Phase podczas powtarzalnych prób pochylania miednicy.
• Uczestnicy z wysokimi umiejętnościami ruchowymi używali więcej wzorców dominacji miednicy Anti-Phase i Anti-Phase przed protokołem treningowym. Oznacza to, że podczas powtarzających się prób pochylania używają zdysocjowanego wzorca ruchu. Kiedy przechylają miednicę do przodu, łączą to z wyprostem klatki piersiowej.

Krótko mówiąc, uczestnicy o niskich umiejętnościach używali więcej ruchów In-Phase, a uczestnicy o wysokich umiejętnościach używali więcej ruchów Anti-Phase.

Po zakończeniu fazy treningowej:

• W grupie o niskich umiejętnościach znacząco wzrosło wykorzystanie dominującej miednicy w fazie In i dominującej miednicy w fazie Anti-. W przeciwieństwie do tego, użycie ruchów In-Phase zostało ograniczone, choć nie znacząco.
• Po zakończeniu fazy treningowej nie zaobserwowano żadnych różnic w grupie o wysokich umiejętnościach.

Podczas gdy nic nie zmieniło się dla uczestników o wysokich umiejętnościach po fazie treningowej, grupa o niskich umiejętnościach nadal używała znacznie więcej ruchów dominujących miednicy i ruchów In-Phase w porównaniu z grupą o wysokich umiejętnościach. Mimo to, zwiększyli oni wykonywanie większej liczby ruchów dominujących w przeciwfazie miednicy i dominujących w fazie miednicy, podczas gdy zmniejszyli wzorce koordynacji w fazie. Oznacza to, że nauczyli się wykorzystywać więcej ruchów miednicy w powtarzalnych próbach pochylania miednicy.

Powtarzalne próby podnoszenia/opuszczania

Podczas powtarzalnych zadań podnoszenia i opuszczania, zarówno przed, jak i po treningu, uczestnicy używali wzorców koordynacji w fazie przez około 75% czasu, a w fazie dominującej klatki piersiowej przez około 20% czasu, niezależnie od przynależności do grupy o wysokich lub niskich umiejętnościach.

Zarówno na początku, jak i po zakończeniu fazy treningowej nie odnotowano żadnych różnic między grupami. Podobnie, nie zaobserwowano żadnych różnic w obrębie grup, z wyjątkiem bardzo małej, ale prawdopodobnie nieistotnej różnicy w grupie o wysokich umiejętnościach, jak widać na poniższym obrazku (*).

Pytania i przemyślenia

Podsumowując, uczestnicy, którzy mieli trudności z rozdzieleniem ruchów miednicy i klatki piersiowej podczas powtarzających się ciągłych przednich i tylnych przechyłów miednicy, poprawili swoją zdolność do tego po krótkiej 20-minutowej sesji treningowej. Mogli oni wykonywać więcej ruchów miednicą podczas powtarzających się prób przechylania miednicy i byli w stanie lepiej rozdzielić ruchy między miednicą a klatką piersiową. Uczestnicy, którzy już przed treningiem posiadali wysokie umiejętności w zakresie ruchów pochylania miednicy do przodu i do tyłu, nie poprawili swoich umiejętności w tym zakresie po sesji treningowej.

Pacjenci z bólem krzyża często zgłaszają sztywność ruchową i często osiągają słabe wyniki w testach kontroli motorycznej oceniających kontrolę i dysocjację ruchów miednicy i klatki piersiowej. Badanie to wykazało, że krótki trening może pomóc osobom w zwiększeniu ich zdolności do kontrolowania i odłączania swoich ruchów, co skutkuje większą liczbą dostępnych strategii ruchowych w celu złagodzenia uczucia sztywności ruchów. To z kolei może poprawić lepszą kontrolę nad ruchami dolnej części pleców i wygodniejszą mobilność. Może to być korzystne dla osób z ostrym lub przewlekłym bólem pleców, a także dla osób z łagodnym bólem. Należy jednak pamiętać, że w badaniu tym wzięły udział osoby zdrowe, u których nie występował ból pleców.

Nie zaobserwowano żadnych różnic podczas powtarzające się ciągłe podnoszenie i opuszczanie próby. Nie między uczestnikami o wysokich i niskich umiejętnościach, ani przed lub po sesjach treningowych. Tak więc uczestnicy tego badania nie zmienili znacząco sposobu, w jaki koordynowali swoją miednicę i klatkę piersiową podczas ciągłego podnoszenia/opuszczania po treningu oddzielania ruchów miednicy i klatki piersiowej.

• Autorzy stwierdzili, że jest to zgodne z ich hipotezą, ponieważ podnoszenie/opuszczanie jest dobrze znanym ruchem wykonywanym w ścisłej koordynacji między miednicą a klatką piersiową. Podnoszenie jest zazwyczaj ruchem w fazie, z klatką piersiową i miednicą poruszającymi się w tym samym kierunku. Tak więc miednica będzie przechylać się do przodu, gdy klatka piersiowa będzie się zginać i odwrotnie.
• Autorzy podkreślają, że nie jest konieczne ani zamierzone oddzielanie ruchów miednicy i klatki piersiowej podczas podnoszenia i opuszczania. Jest to coś, co osobiście podobało mi się w tym badaniu. Autorzy nie stwierdzili, że podnoszenie ciężarów powinno odbywać się z wyprostowanymi plecami w celu ochrony kręgosłupa, co często można przeczytać w "poradach medycznych". Stwierdzili oni, że podnoszenie odbywa się głównie poprzez zgięcie klatki piersiowej i pochylenie miednicy do przodu.
• Odpowiada to wynikom wcześniejszego przeglądu badań, w którym porównywano podnoszenie w trzech pozycjach lędźwiowych: podnoszenie ze zgiętym, neutralnym lub wyprostowanym kręgosłupem. W tym konkretnym badaniu stwierdzono większą siłę i wydajność, gdy podnoszenie odbywało się przy zgiętym kręgosłupie. Patrząc na metody zastosowane w tym konkretnym badaniu, rzeczywiście podnoszenie z wygiętym kręgosłupem było ruchem zgięcia w fazie.
• W związku z tym wydaje się, że nie ma przewagi w utrzymywaniu wyprostowanych pleców podczas podnoszenia przedmiotu.

Niestety, w badaniu tym nie zbadano, czy uczestnicy mogliby osiągnąć pewną dysocjację ruchu miednicy i klatki piersiowej podczas zadania podnoszenia/opuszczania, gdyby zostali do tego poinstruowani. Mogłoby to być interesujące, ponieważ ta zdolność zapewniłaby osobom większą zmienność ruchów podczas zadań funkcjonalnych.

Osobiście podobało mi się, że w tym artykule nie podkreślono zastosowania dysocjacji ruchu miednicy i klatki piersiowej w celu stworzenia "prawidłowego wzorca ruchu". Zamiast tego byli zainteresowani stworzeniem większej zmienności ruchu, w szczególności dając ludziom więcej sposobów na wykonanie zadania podnoszenia.

Porozmawiaj ze mną

Analiza lokalnej stabilności dynamicznej podczas prób przechylania miednicy wykazała, że grupa o niskich umiejętnościach miała bardziej stabilne ruchy w porównaniu do osób z grupy o wysokich umiejętnościach. Po treningu obie grupy miały znacznie mniej stabilny ruch. Było to sprzeczne z hipotezą badania. Autorzy kwestionują jednak zdolność ich analizy do zapewnienia znaczących wyników.

Należy pamiętać o wykorzystaniu markerów skóry, które mogą być podatne na artefakty związane z ruchem. Był to projekt krzyżowy, który ma tę zaletę, że wpływ leczenia jest porównywany u każdego uczestnika, ponieważ każdy uczestnik jest jego własną kontrolą. W ten sposób zmienność międzyosobnicza z porównań grupowych jest zmniejszona, co pozwala na zmniejszenie wpływu zmiennych towarzyszących. Po drugie, możliwe jest uzyskanie oszacowania o takim samym poziomie dokładności jak w przypadku projektu równoległego, nawet przy mniejszej liczbie osób, co często stanowi ograniczenie w badaniach z wykorzystaniem małej liczby uczestników.

Wiadomości do domu

Krótka, 20-minutowa sesja treningowa była w stanie zmodyfikować strategie ruchowe u osób, które mają trudności z wykonywaniem ruchów miednicy. Po treningu ludzie byli w stanie wykonywać znacznie więcej ruchów miednicy podczas powtarzalnych ćwiczeń pochylania miednicy.

Odniesienie

Shannick J, Armstrong-Harper L, Sheppard E, Larson DJ, Brown SHM. Czy trening dysocjacji ruchów tułowia i miednicy może wpływać na koordynację tułów-miednica i stabilność dynamiczną kręgosłupa lędźwiowego? Musculoskelet Sci Pract. 2024 Aug; 72: 102955. doi: 10.1016/j.msksp.2024.102955. Epub 2024 Kwi 13. PMID: 38636346.