Ból rzepkowo-udowy (PFP) był w przeszłości traktowany w bardzo biomedyczny sposób. W końcu chodzi o ból wynikający ze stawu i czy na obciążenie tego stawu ma wpływ biomechanika. Dlaczego więc powinniśmy zawracać sobie głowę kwestiami psychospołecznymi i co wiemy na ten temat w dziedzinie PFP?
Ból rzepkowo-udowy (PFP) był w przeszłości traktowany w bardzo biomedyczny sposób. W końcu chodzi o ból wynikający ze stawu i czy na obciążenie tego stawu ma wpływ biomechanika. Dlaczego więc powinniśmy zawracać sobie głowę kwestiami psychospołecznymi i co wiemy na ten temat w dziedzinie PFP?
Kiedy w latach 80. rozpoczęto badania nad PFP, najwięcej uwagi poświęcono VMO. Mnóstwo badań doprowadziło do niejednoznacznych wyników dotyczących anatomii, funkcji i wypalania VMO. W latach 90. i 2000. skupiono się na strukturach proksymalnych oraz roli pozycji i kontroli miednicy i kości udowej. Oprócz tego pojawiły się publikacje na temat roli stopy, długości mięśni, aktywacji tułowia, a ostatnio także techniki biegania. Czynniki zewnętrzne zostały zbadane pod kątem obciążenia, obuwia, obciążenia schodów itp. Wszystkie przydatne, wszystkie pouczające, ale wszystkie bardzo, bardzo biomedyczne.
Cisza wokół rozważań psychospołecznych dotyczących bólu rzepkowo-udowego była ogłuszająca
Cisza wokół kwestii psychospołecznych była ogłuszająca. Kultura badawcza opierała się na systemach kamer 3D, płytach siłowych i EMG i bardzo trudno było przekonać osoby na wpływowych stanowiskach do przyjęcia jakościowych obszarów badań obejmujących eksplorację tematów psychospołecznych. Moje badania nad trzeszczkami zostały odrzucone do publikacji z powodu "niewystarczającego zainteresowania czytelników" i podobnie odrzucone do prezentacji na Patellofemoral Research Retreat, podczas gdy moje badania anatomiczne nad architekturą vmo zostały szczęśliwie zaakceptowane w obu przypadkach. Jak bardzo ci decydenci w tamtym czasie nie mieli racji. Nie możesz dyskutować z 1,1 miliona wyświetleń, które Physiotutors otrzymali na swoim filmie o crepitus i ich pracy!!!
Cieszę się, że mogę powiedzieć, że w ciągu ostatnich 10 lat nastąpiła ogromna zmiana. Ben Smith wykonał wspaniałą pracę nad doświadczeniami pacjentów z PFP, podkreślając znaczący szkodliwy wpływ na ich życie. Równolegle, moja praca i inne od tego czasu pokazały negatywne przekonania dotyczące trzeszczenia i tego, jak pacjenci zmieniają swoje zachowanie w oparciu o te przekonania.
Kinezjofobia to fascynujący obszar, który dopiero się rozwija, a z literatury wynika, że zmieniony, słaby ruch jest często spowodowany bardziej kinezjofobią niż słabością. A dla tych z was, którzy lubią liczby, nie wszystko jest stracone. Obecnie istnieją pewne super zwalidowane miary wyników, które są wykorzystywane do pomiaru katastrofizacji, kinezjofobii i unikania strachu.
Podobają mi się również ostatnie badania z Wielkiej Brytanii dotyczące wskaźników depresji i lęku w populacji PFP. I tak, dla wyjaśnienia, znacznie wyższy niż w populacji dopasowanej wiekowo.
Dokąd teraz? Bardzo dobrze jest być w stanie zidentyfikować lęk, depresję, kinezjofobię itp. w tej populacji. Bardzo dobrze jest patrzeć na siłę i ruch w tej populacji. Chciałbym teraz zobaczyć więcej na temat roli interwencji psychologicznych, często związanych z edukacją, aby przyjrzeć się zaangażowaniu w leczenie fizyczne.
BÓL RZEPKOWO-UDOWY I ZESPÓŁ PODUSZECZKI TŁUSZCZOWEJ
Zaktualizuj swoją wiedzę na temat bólu rzepkowo-udowego, uzyskując wgląd w najnowsze badania z ekspertem ds. kolan Claire Robertson
Spójrzmy prawdzie w oczy, możesz mieć najbardziej wymyślny sprzęt do testowania i najbardziej wyszukane ćwiczenia, ale jeśli pacjent nie angażuje się w nie z powodu swoich przekonań, unikania strachu, lęku lub czegokolwiek, co zidentyfikowałeś, jest to strata czasu wszystkich.
Musimy zwiększyć świadomość psychospołeczną w bólu rzepkowo-udowym i szukać podejścia mieszanego i mam nadzieję, że zobaczysz w moim nauczaniu, że jest to dokładnie to, do czego dążę.
Referencje
