Σφάλματα τύπου 2 | Στατιστικά στοιχεία

Ένα σφάλμα τύπου 2 ή τύπου ΙΙ συμβαίνει όταν το έγγραφο καταλήγει στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει επίδραση, ενώ πράγματι υπάρχει. Οι ερευνητές εμμένουν στη μηδενική υπόθεση, ενώ στην πραγματικότητα είναι ψευδής.

Εκφράζεται σε Beta

Η πιθανότητα διάπραξης σφάλματος τύπου 2 υποδεικνύεται στον στατιστικό έλεγχο υποθέσεων ως (βήτα). Αντιπροσωπεύει την πιθανότητα να προσδιοριστεί εσφαλμένα ότι δεν υπάρχει διαφορά ή ότι δεν υπάρχει αντίκτυπος μεταξύ ομάδων ή θεραπειών, ενώ στην πραγματικότητα υπάρχει. Ορίζεται γενικά από τους ερευνητές στο 20% ή 0,20, υποδηλώνοντας την προθυμία να αποδεχθούμε μια πιθανότητα 20% να κάνουμε ένα τέτοιο λάθος μακροπρόθεσμα. Ωστόσο, εάν ένα ψευδώς αρνητικό αποτέλεσμα θα είχε σοβαρές επιπτώσεις, οι ερευνητές μπορούν να επιλέξουν να το μειώσουν στο 10% ή ακόμη και στο 5%. Η απόφαση για το επίπεδο βήτα θα πρέπει να είναι μια τεκμηριωμένη απόφαση, ωστόσο, συχνά οι ερευνητές καταφεύγουν στην ευρετική προσέγγιση του 20%.

Σημειώστε ότι τα ποσοστά αυτά αφορούν μακροπρόθεσμα. Όταν γίνονται εκατό παρόμοιες μελέτες, το 20% από αυτές μπορεί να παρουσιάσουν ψευδώς αρνητικό αποτέλεσμα, ενώ το 80% όχι. Μια μεμονωμένη μελέτη απλώς έχει σφάλμα τύπου 2 ή δεν έχει.

Μείωση των σφαλμάτων τύπου 2

Λόγω των δυνητικά επιβλαβών επιπτώσεων των σφαλμάτων τύπου 2, οι ερευνητές πρέπει να καταβάλλουν κάθε δυνατή προσπάθεια για τη μείωσή τους. Ο στόχος είναι να αυξηθεί η στατιστική ισχύς ενός τεστ για την ανίχνευση ενός πραγματικού αποτελέσματος ή μιας πραγματικής διαφοράς. Με άλλα λόγια, οι επιστήμονες επιδιώκουν να μειώσουν την πιθανότητα να αποδεχτούν/διατηρήσουν λανθασμένα μια μηδενική υπόθεση που στην πραγματικότητα είναι λανθασμένη.

Σημειώστε ότι υπάρχει μια εγγενής αντιστάθμιση μεταξύ των σφαλμάτων τύπου 1 και τύπου 2. Η πιθανότητα σφάλματος τύπου 2 αυξάνεται όταν μειώνεται η πιθανότητα σφάλματος τύπου 1 και αντίστροφα. Χρειάζεται προσεκτική αξιολόγηση του συγκεκριμένου ερευνητικού πλαισίου, του μετριασμού των κινδύνων, των πιθανών αποτελεσμάτων και των διαθέσιμων πόρων για να επιτευχθεί η κατάλληλη ισορροπία μεταξύ των δύο.

Οι ερευνητές χρησιμοποιούν διάφορες τακτικές για να μειώσουν την πιθανότητα σφαλμάτων τύπου 2. Μπορεί να περιλαμβάνουν την ενίσχυση της στατιστικής ισχύος με την αύξηση του μεγέθους του δείγματος, τη βελτίωση του σχεδιασμού και της μεθοδολογίας της μελέτης, τη χρήση πιο ευαίσθητων μέτρων έκβασης και τη συνεκτίμηση άλλων στατιστικών μεθόδων. Για να μάθετε περισσότερα σχετικά με τη στατιστική ισχύ, κάντε κλικ εδώ.

Bower, D. (2019), Ιατρική στατιστική από την αρχή: An Introduction for Health Professionals (4η έκδοση), Wiley

Akobeng A. K. (2016). Κατανόηση των σφαλμάτων τύπου Ι και ΙΙ, της στατιστικής ισχύος και του μεγέθους του δείγματος. Acta paediatrica (Όσλο, Νορβηγία : 1992), 105(6), 605-609. https://doi.org/10.1111/apa.13384