Δοκιμή μετατόπισης | Αξιολόγηση της πρόσθιας αστάθειας του ώμου

Η άρθρωση του ώμου έχει τεράστιο βαθμό κινητικότητας, γεγονός που την καθιστά επιρρεπή σε αστάθεια. Ενώ οι μυϊκές δυνάμεις ελέγχουν τη σταθερότητα στο μέσο εύρος της κίνησης, η κλινική αστάθεια παρουσιάζεται στο τελικό εύρος της κίνησης. Η αστάθεια γίνεται εμφανής όταν ο ασθενής έχει ανησυχία ή φόβο για υποστροφή στο τελικό εύρος κίνησης.

Η δοκιμασία μετατόπισης του ώμου έχει ευαισθησία 64,6% και ειδικότητα 90,2% σύμφωνα με τους Hegedus et al. (2012). Πρόκειται για μια δοκιμασία που ακολουθεί τη δοκιμασία σύλληψης, η οποία, όταν συνδυάζεται μαζί, αποδίδει καλά στη διάγνωση της πρόσθιας αστάθειας. Ωστόσο, ως αυτόνομη εξέταση έχει μόνο μέτρια κλινική αξία.

Η δοκιμασία χρησιμοποιείται όταν ο ασθενής έχει αναφέρει ανησυχία κατά τη διάρκεια της δοκιμασίας σύλληψης. Έτσι, ο φόβος της εξάρθρωσης όταν ο βραχίονας του ασθενούς φέρεται σε απαγωγή 90° και πρόσθετη εξωτερική στροφή. Εκεί ο εξεταστής ασκεί πίεση από εμπρός προς τα πίσω (AP) στην κεφαλή του βραχιονίου.

Η δοκιμασία θεωρείται θετική όταν ο φόβος του ασθενούς για εξάρθρωση μειώνεται μετά την εφαρμογή της πίεσης AP.

Άλλες συνήθεις δοκιμασίες για την αξιολόγηση της αστάθειας της πρόσθιας γληνοβραχιόνιας άρθρωσης είναι:

• Δοκιμή σύλληψης
• Δοκιμή απελευθέρωσης/έκπληξης
• Δοκιμή φορτίου και μετατόπισης

21 ΑΠΌ ΤΙΣ ΠΙΟ ΧΡΉΣΙΜΕΣ ΟΡΘΟΠΕΔΙΚΈΣ ΕΞΕΤΆΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΚΛΙΝΙΚΉ ΠΡΑΚΤΙΚΉ

• • Όνομα*
• • Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο*

Δ

Hegedus EJ, Goode AP, Cook CE, Michener L, Myer CA, Myer DM, Wright AA. Ποιες δοκιμασίες φυσικής εξέτασης παρέχουν στους κλινικούς γιατρούς τη μεγαλύτερη αξία κατά την εξέταση του ώμου; Επικαιροποίηση συστηματικής ανασκόπησης με μετα-ανάλυση μεμονωμένων δοκιμών. Βρετανικό περιοδικό αθλητιατρικής. 2012 Nov 1;46(14):964-78.