Δοκιμασία Porcellini | Ρήξη του μεταγενέστερου χείλους | Αξιολόγηση ώμου

Η δοκιμασία Porcellini είναι μια σχετικά νέα ορθοπεδική δοκιμασία του ώμου για την αξιολόγηση των ρήξεων του οπίσθιου κάτω χείλους που οδηγούν σε αστάθεια του οπίσθιου κάτω χείλους.

Morey et al. (2016) εισήγαγαν τη δοκιμασία Porcelli ως μια νέα δοκιμασία στη διάγνωση των οπίσθιων ρήξεων των χειλέων. Στη μελέτη τους, διαπίστωσαν υψηλή αξιοπιστία μεταξύ των εξεταστών πάνω από το σημείο 8 και πολύ υψηλή ακρίβεια με ευαισθησία 100% και ειδικότητα 99% στη διάγνωση των οπίσθιων ρήξεων των χειλέων. Σε αυτή τη μελέτη, το τεστ Porcelli υπερείχε έναντι άλλων κοινών δοκιμασιών, όπως το Jerk, το τεστ Kim και το τεστ φορτίου και μετατόπισης. Παρόλο που η εξέταση αυτή φαίνεται να είναι αξιόπιστη και εξαιρετικά ακριβής, δεν έχει επικυρωθεί ακόμη από άλλες μελέτες. Για το λόγο αυτό, του δίνουμε μέτρια κλινική αξία για την εισχώρηση και τον αποκλεισμό των ρήξεων του οπίσθιου χείλους.

Για να εκτελέσετε τη δοκιμασία Porcelli, ο ασθενής σας πρέπει να κάθεται ή να στέκεται όρθιος. Παρόμοια με τη δοκιμασία ενεργητικής συμπίεσης, ο ασθενής φέρνει τον ώμο του σε κάμψη ενενήντα μοιρών και προσαγωγή δέκα έως δεκαπέντε μοιρών με τον ώμο σε μέγιστη εσωτερική περιστροφή, έτσι ώστε ο αντίχειρας του ασθενούς να δείχνει προς τα κάτω. Ο εξεταστής στέκεται πίσω από τον ασθενή και σταθεροποιεί την ωμοπλάτη με το ένα χέρι. Στη συνέχεια, ζητείται από τον ασθενή να ανυψώσει το χέρι του ενάντια στην αντίσταση που ασκεί ο εξεταστής.

Ο εξεταστής σημειώνει τον πόνο και τη δύναμη.

Στο δεύτερο μέρος αυτής της δοκιμής, ο ασθενής παίρνει ακριβώς την ίδια θέση με το πρώτο μέρος. Μόνο που τώρα, ο εξεταστής μετακινεί τον αντίχειρα του σταθεροποιητικού του χεριού πιο πλάγια, ώστε να τοποθετηθεί στην οπίσθια γραμμή της άρθρωσης, διατηρώντας έτσι μια μέτρια πρόσθια δύναμη, ώστε να αποτραπεί η υποχώρηση της κεφαλής του βραχιονίου προς τα πίσω. Στη συνέχεια, ο ελιγμός επαναλαμβάνεται.

Η εξέταση αυτή είναι θετική εάν ο πόνος με ή χωρίς αδυναμία που παρατηρείται κατά το πρώτο μέρος της εξέτασης μειώνεται ή εξαλείφεται κατά το δεύτερο μέρος. Εάν ο πόνος επιμένει και στον δεύτερο ελιγμό, τότε υποδηλώνει παθολογία της άρθρωσης AC.

Το εμβιομηχανικό σκεπτικό που παρέχουν οι συγγραφείς για τη δοκιμή αυτή είναι ότι η μέγιστη τάση της οπίσθιας κάψας ασκεί συμπιεστική δύναμη στο σχισμένο χείλος σε θέση πρόσθιας κάμψης, προσαγωγής και εσωτερικής στροφής. Κατά την ενεργητική ανύψωση έναντι αντίστασης, η γραμμή έλξης του δελτοειδούς προκαλεί οπίσθια μετατόπιση της κεφαλής του βραχιονίου προκαλώντας περαιτέρω συμπίεση του σχισμένου χείλους. Morey et al. (2016) επιβεβαίωσαν επίσης αυτή την ανατομική βάση της δοκιμασίας υπό ακτινογραφική απεικόνιση. Διαπίστωσαν ότι η κεφαλή του βραχιονίου μετατοπίζεται περισσότερο προς τα πίσω σε ασθενείς με ρήξη οπίσθιου χείλους σε σύγκριση με υγιείς μάρτυρες κατά το πρώτο στάδιο της δοκιμής. Στο δεύτερο στάδιο, οι ακτινογραφίες έδειξαν ότι ο αντίχειρας του εξεταστή ήταν σε θέση να αποτρέψει την οπίσθια μετατόπιση.

21 ΑΠΌ ΤΙΣ ΠΙΟ ΧΡΉΣΙΜΕΣ ΟΡΘΟΠΕΔΙΚΈΣ ΕΞΕΤΆΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΚΛΙΝΙΚΉ ΠΡΑΚΤΙΚΉ

• • Όνομα*
• • Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο*

Δ

Άλλες κοινές ορθοπεδικές εξετάσεις για την αξιολόγηση της οπίσθιας αστάθειας της γληνοβραχιόνιας άρθρωσης είναι:

• Δοκιμή Miniaci
• Δοκιμή Jerk
• Δοκιμή της Kim

Morey, V. M., Singh, H., Paladini, P., Merolla, G., Phadke, V., & Porcellini, G. (2016). Η δοκιμασία Porcellini: μια νέα δοκιμασία για την ακριβή διάγνωση των οπίσθιων ρήξεων του χείλους του ώμου: συγκριτική ανάλυση με τις καθιερωμένες δοκιμασίες. Μυοσκελετική χειρουργική, 100(3), 199-205.