Εισαγωγή

Η νόσος του στροφικού πετάλου είναι μία από τις πιο συχνές αιτίες παρατεταμένου πόνου στον ώμο στους εφήβους. Συχνά αντιμετωπίζεται με χειρουργική επέμβαση. Αυτή η δοκιμή αποσκοπεί στη σύγκριση χειρουργικών και μη χειρουργικών θεραπειών για RCD με ή χωρίς ρήξη τένοντα πλήρους πάχους.

Μέθοδοι

Από δύο φινλανδικά νοσοκομεία προσλήφθηκαν ασθενείς με πόνο στον ώμο για διάστημα άνω των 3 μηνών. Συμπεριλήφθηκαν συνολικά 417 ασθενείς. Μετά την ένταξη, οι ασθενείς υποβλήθηκαν σε 15 συνεδρίες μη χειρουργικής θεραπείας.

Η παρέμβαση είχε ως εξής:

• Παγάκια 10-15′ πριν από τις ασκήσεις, αν χρειάζεται για ανακούφιση από τον πόνο
• Θεραπεία άσκησης
  • 20RM, σε 15RM, σε 10RM σε διάστημα 0, 1 και δύο μηνών αντίστοιχα
  • 3 σετ
  • Συχνότητα 3x/w
  • Πρόοδος στο βάρος, εάν ο αριθμός των επαναλήψεων ήταν εφικτός
  • Ασκήσεις
    • Λυγισμένη σειρά με αλτήρες
    • Κάμψεις δικεφάλων με βαράκια
    • Παγκάκι πάγκου Dumbell
    • Προσαγωγή καλωδίου
    • IR με βαράκια στο πλάι ή όρθια με καλώδια
    • Ditto ER
    • Γληνοβραχιόνιες διατάσεις
    • Συνιστώνται διατάσεις για ROM

• Εάν η ROM ήταν περιορισμένη, ο φυσιοθεραπευτής εκτελούσε τεχνικές μυϊκής ενέργειας προς την κατεύθυνση του περιορισμού.
• Μασάζ τριβής της μανσέτας

Μετά από τρεις μήνες θεραπείας, οι υποψήφιοι υποβλήθηκαν σε μαγνητική τομογραφία. Οι ασθενείς που ήταν κατάλληλοι για χειρουργική επέμβαση τυχαιοποιήθηκαν σε χειρουργική ή μη χειρουργική θεραπεία.

Αποτελέσματα

Το πρωταρχικό μέτρο έκβασης ήταν ο μέσος όρος του VAS. Το Constant Score (CS) χρησιμοποιήθηκε ως δευτερεύουσα έκβαση.

Οι ασθενείς χωρίς ρήξη του πετάλου στη μαγνητική τομογραφία ήταν εξίσου καλά με τη μη χειρουργική και τη χειρουργική θεραπεία. Αυτό ισχύει όσον αφορά το VAS και το CS (πόνος και λειτουργία). Η VAS μειώθηκε περίπου 3-4/10 μετά από δύο χρόνια.

Οι ασθενείς με ρήξεις μανσέτας πλήρους πάχους τα πήγαν λιγότερο καλά στη συντηρητική ομάδα. Η χειρουργική επέμβαση μείωσε τον πόνο κατά τέσσερις βαθμούς και η συντηρητική θεραπεία κατά 2,5 βαθμούς. Το ίδιο ίσχυε και για το ερωτηματολόγιο CS. Και πάλι, η παρακολούθηση ήταν διετής.

Μίλα μου για σπασίκλες

Ένας σημαντικός περιορισμός της μελέτης είναι ότι κατά τη διάρκεια της διετούς παρακολούθησης, μόνο το 38% των ασθενών υποβλήθηκε σε φυσικοθεραπεία, μόνο το 46% έκανε τις ασκήσεις στο σπίτι και το 8% έκανε ενέσεις κορτικοστεροειδών. Αυτό πιθανότατα σχετίζεται με το γεγονός ότι οι ασθενείς υπέφεραν για αρκετό καιρό και ήταν εξοικειωμένοι με τις ασκήσεις, για τις οποίες μπορεί να υπήρχε λιγότερη πειθώ.

Τα ευρήματα της παρούσας μελέτης συμφωνούν σε μεγάλο βαθμό με προηγούμενες δοκιμές. Η θεραπεία με άσκηση δεν είναι κατώτερη από τη χειρουργική επέμβαση σε περίπτωση απουσίας ρήξης πλήρους πάχους, αλλά ενδεχομένως είναι κατώτερη σε περίπτωση παρουσίας της. Ωστόσο, η συντηρητική αντιμετώπιση θα πρέπει μάλλον να συνιστάται πριν από τη σκέψη για χειρουργική επέμβαση, ακόμη και σε περιπτώσεις πλήρους πάχους.

Αναφορά

Cederqvist, S., Flinkkilä, T., Sormaala, M., Ylinen, J., Kautiainen, H., Irmola, T., ... & Paloneva, J. (2021). Μη χειρουργικές και χειρουργικές θεραπείες για τη νόσο του στροφικού πετάλου: μια πραγματιστική τυχαιοποιημένη κλινική δοκιμή με παρακολούθηση 2 ετών μετά την αρχική αποκατάσταση. Annals of the rheumatic diseases, 80(6), 796-802.