Εισαγωγή

Παραδοσιακά, η αντιμετώπιση της ήπιας κρανιοεγκεφαλικής κάκωσης (mTBI) βασίζεται στην παθητική ανάπαυση και τη σταδιακή επανέναρξη της δραστηριότητας. Ενώ οι περισσότεροι ασθενείς αναρρώνουν εντός τεσσάρων εβδομάδων, έως και το 30% εμφανίζουν επίμονα συμπτώματα που μπορεί να απαιτούν φυσιοθεραπεία. Οι αναδυόμενες έρευνες δείχνουν ότι η φυσιοθεραπεία μετά από τραυματική εγκεφαλική βλάβη θα μπορούσε να επιταχύνει την αποκατάσταση, ωστόσο τα περισσότερα στοιχεία προέρχονται από μη τυχαιοποιημένες δοκιμές που επικεντρώνονται σε νεαρούς αθλητές.

Η παρούσα μελέτη στοχεύει να καλύψει το κενό αυτό εξετάζοντας τον αντίκτυπο της πρώιμης φυσικοθεραπείας μετά από τραυματική εγκεφαλική βλάβη σε σχέση με την καθυστερημένη φυσικοθεραπεία στον έλεγχο της ισορροπίας σε έναν ευρύτερο πληθυσμό, συμπεριλαμβανομένων των ενηλίκων που ζουν στην κοινότητα και συχνά παραβλέπονται στη φροντίδα της mTBI.

Με την ενσωμάτωση τόσο των αυτοαναφερόμενων συμπτωμάτων όσο και των αντικειμενικών μετρήσεων, όπως το τεστ Κεντρικής Αισθητικοκινητικής Ολοκλήρωσης (CSMI), οι ερευνητές θα διερευνήσουν αν η πρώιμη φυσιοθεραπεία θα μπορούσε να είναι το κλειδί για την ταχύτερη επίλυση των συμπτωμάτων και τη βελτίωση της κινητικής απόδοσης.

Μέθοδοι

Σχεδιασμός μελέτης:

Αυτή η τυχαιοποιημένη ελεγχόμενη δοκιμή (RCT) διερεύνησε τη χρονική στιγμή που η φυσιοθεραπεία μετά από τραυματική εγκεφαλική βλάβη (mTBI) επηρεάζει την αποκατάσταση. Οι συμμετέχοντες τυχαιοποιήθηκαν σε δύο ομάδες. Η ομάδα της πρώιμης φυσιοθεραπείας ξεκίνησε εντός μιας εβδομάδας από τη βασική εξέταση και η ομάδα της όψιμης φυσιοθεραπείας ξεκίνησε μετά από μια περίοδο αναμονής 6 εβδομάδων. Όλοι οι συμμετέχοντες υποβλήθηκαν σε αξιολογήσεις πριν και μετά την παρέμβαση, ενώ η ομάδα της καθυστερημένης θεραπείας υποβλήθηκε σε πρόσθετη αξιολόγηση πριν από την έναρξη της θεραπείας.

Συμμετέχοντες:

Οι συμμετέχοντες προήλθαν από κλινικές στο Πόρτλαντ του Όρεγκον και έπρεπε να πληρούν τα ακόλουθα κριτήρια: επιβεβαιωμένη από ιατρό διάγνωση mTBI εντός 2 έως 12 εβδομάδων, εύρος ηλικίας 18 έως 60 ετών και μέτρια συμπτώματα με βαθμολογία σοβαρότητας SCAT5 15 ή υψηλότερη (εύρος βαθμολογίας σοβαρότητας συμπτωμάτων : 0-132). Το Sport Concussion Assessment Tool 5 (SCAT5) είναι ένα τυποποιημένο εργαλείο που βαθμολογεί τα συμπτώματα της διάσεισης, τη γνωστική λειτουργία, την ισορροπία και τα νευρολογικά σημεία για να βοηθήσει στην καθοδήγηση των αποφάσεων για την αποκατάσταση και την επιστροφή στο παιχνίδι. Επιπλέον, δεν έπρεπε να παρουσιάζουν σημαντικές γνωστικές διαταραχές ή καταστάσεις που σχετίζονται με την ισορροπία. Τα κριτήρια αποκλεισμού περιλάμβαναν σοβαρό πόνο, νευρολογικές διαταραχές, διαταραχή χρήσης ουσιών, εγκυμοσύνη ή τρέχουσα συμμετοχή σε αιθουσαία θεραπεία.

Μέγεθος δείγματος & τυχαιοποίηση:

Για να εξασφαλιστεί επαρκής στατιστική ισχύς εκτιμήθηκε ότι θα συμμετείχαν συνολικά 160 άτομα (80 ανά ομάδα), λαμβάνοντας υπόψη ένα ποσοστό εγκατάλειψης 20%. Χρησιμοποιήθηκε μια προσαρμοστική μέθοδος τυχαιοποίησης για την εξισορρόπηση της κατανομής ηλικίας και φύλου. Λόγω του αναμενόμενου υψηλότερου ποσοστού εγκατάλειψης, το 60% των συμμετεχόντων κατανεμήθηκε στην ομάδα της καθυστερημένης φυσικοθεραπείας, με αποτέλεσμα 121 ασθενείς στην ομάδα ελέγχου και 82 στην ομάδα παρέμβασης. Ενώ οι φυσικοθεραπευτές που χορήγησαν την παρέμβαση γνώριζαν τις ομάδες ασθενών, οι αξιολογητές των αποτελεσμάτων της μελέτης παρέμειναν τυφλοί.

Παρέμβαση:

Η ομάδα της πρώιμης θεραπείας έλαβε αποκατάσταση εντός μιας εβδομάδας από τη δοκιμή, ενώ η ομάδα της καθυστερημένης θεραπείας έλαβε μόνο ένα εκπαιδευτικό φυλλάδιο για έξι εβδομάδες πριν από την έναρξη της θεραπείας. Στη συνέχεια και οι δύο ομάδες υποβλήθηκαν σε οκτώ 60λεπτες συνεδρίες φυσιοθεραπείας σε διάστημα έξι εβδομάδων, με δύο συνεδρίες την εβδομάδα για τις δύο πρώτες εβδομάδες και εβδομαδιαίες συνεδρίες για τις υπόλοιπες τέσσερις εβδομάδες. Η παρέμβαση αποκατάστασης, η οποία περιγράφεται λεπτομερώς σε ξεχωριστή δημοσίευση, επικεντρώθηκε σε τέσσερις βασικούς τομείς: αποκατάσταση της αυχενικής μοίρας της σπονδυλικής στήλης, εκπαίδευση στην αίσθηση της θέσης των αρθρώσεων, ασκήσεις ενδυνάμωσης και κινητικού ελέγχου, καρδιαγγειακή προπόνηση με τη χρήση του πρωτοκόλλου Buffalo Treadmill Protocol και προπόνηση ισορροπίας (τόσο στατική σε μεταβλητές επιφάνειες όσο και δυναμική).

Οι ασκήσεις προσαρμόζονταν προοδευτικά με βάση την ικανότητα των συμμετεχόντων και περιελάμβαναν ένα πρόγραμμα άσκησης στο σπίτι.

Μέτρα αποτελέσματος:

Πρωτογενές αποτέλεσμα: Dizziness Handicap Inventory (DHI), ένα αυτοδιαχειριζόμενο ερωτηματολόγιο που μετρά την αναπηρία που σχετίζεται με τη ζάλη και είναι αξιόπιστο για επαναληπτικές εξετάσεις. Οι βαθμολογίες κυμαίνονται από 0 έως 100, με υψηλότερες βαθμολογίες να υποδηλώνουν μεγαλύτερο αντιληπτό μειονέκτημα λόγω ζάλης.

Δευτερογενείς εκβάσεις: Οι δευτερεύουσες εκβάσεις παρουσιάζονται στον πίνακα 1. Η αξιολόγηση των συμπτωμάτων από το Sport Concussion Assessment Tool 5th edition (SCAT5) ολοκληρώθηκε εβδομαδιαία καθ' όλη τη διάρκεια της μελέτης των 14 εβδομάδων.

Η μελέτη συνέκρινε τα δημογραφικά στοιχεία μεταξύ των πρώιμων και των μεταγενέστερων ομάδων φυσικοθεραπείας και χρησιμοποίησε ένα γραμμικό μοντέλο μικτών αποτελεσμάτων (LME) με σχέδιο πρόθεσης-προς-μεταχείριση για την ανάλυση των αποτελεσμάτων. Αυτό το μοντέλο έλαβε υπόψη παράγοντες όπως η ομάδα, ο χρόνος από τον τραυματισμό και η αλληλεπίδρασή τους, ενώ παράλληλα προσαρμόστηκε για συνδιακυμάνσεις όπως η ηλικία, το φύλο και η αρχική σοβαρότητα των συμπτωμάτων SCAT. Για να αντιμετωπιστούν οι εγκαταλείψεις, η μελέτη χρησιμοποίησε αντίστροφη στάθμιση πιθανότητας, δίνοντας μεγαλύτερη βαρύτητα στους συμμετέχοντες που πιθανόν να εγκαταλείψουν και μικρότερη σε εκείνους που ολοκλήρωσαν τη μελέτη, διασφαλίζοντας ότι τα αποτελέσματα παρέμειναν αντιπροσωπευτικά.

Τα αποτελέσματα αναφέρθηκαν ως ημερήσιες μεταβολές με 95% διαστήματα εμπιστοσύνης (ΔΕ) και τιμές p-values αλληλεπίδρασης, μαζί με ποσοστά αλλαγής και μέσους όρους ± τυπικές αποκλίσεις (SD) για μια σαφή εικόνα των τάσεων ανάκαμψης. Για να εμβαθύνουμε περισσότερο, χρησιμοποιήθηκαν οι έλεγχοι t-tests σε ζεύγη και τα μεγέθη επίδρασης Hedges' G (ESg) για την αξιολόγηση των αλλαγών εντός κάθε ομάδας. Τα μεγέθη επίδρασης κατηγοριοποιήθηκαν ως μικρά (0,2-0,5), μεσαία (0,5-0,8) ή μεγάλα (>0,8), βοηθώντας στην εκτίμηση της κλινικής σημασίας των ευρημάτων. Σε όλες τις αναλύσεις χρησιμοποιήθηκε επίπεδο σημαντικότητας α = 0,05.

Αποτελέσματα

Μεταξύ Ιουλίου 2018 και Μαρτίου 2023, 203 συμμετέχοντες τυχαιοποιήθηκαν σε μια ομάδα φυσιοθεραπείας νωρίτερα (n = 82) και σε μια ομάδα φυσιοθεραπείας αργότερα (n = 121). Το ποσοστό εγκατάλειψης ήταν υψηλότερο στην επόμενη ομάδα (48%) σε σύγκριση με την προηγούμενη ομάδα (23%), με 63 συμμετέχοντες από κάθε ομάδα να ολοκληρώνουν τις αξιολογήσεις μετά την παρέμβαση.

Πρωτογενές αποτέλεσμα (βαθμολογία DHI):

Και οι δύο ομάδες παρουσίασαν σημαντικές βελτιώσεις, αλλά η προηγούμενη ομάδα θεραπείας είχε μεγαλύτερη ημερήσια μείωση των βαθμολογιών του Dizziness Handicap Inventory (DHI) σε σύγκριση με την επόμενη ομάδα. Αυτό σημαίνει ότι τα αντιλαμβανόμενα συμπτώματα ζάλης μειώθηκαν ταχύτερα για την προηγούμενη ομάδα, με σημαντική μείωση των βαθμολογιών DHI από την προ έως τη μετά την παρέμβαση περίοδο. Η μεταγενέστερη ομάδα φυσικοθεραπείας παρουσίασε επίσης σημαντική μείωση των βαθμολογιών DHI κατά την περίοδο αναμονής των 6 εβδομάδων (από την αρχική τιμή στην τιμή πριν τη θεραπεία) και από την τιμή πριν τη θεραπεία στην τιμή μετά τη θεραπεία. Ωστόσο, σε αντίθεση με την προηγούμενη ομάδα, τα μεγέθη επίδρασης ήταν μέτρια, υποδεικνύοντας ότι το μέγεθος της βελτίωσης των συμπτωμάτων ήταν μεγαλύτερο στην πρώιμη ομάδα.

Δευτερογενή αποτελέσματα (Μέτρα που αναφέρονται από τον ασθενή και που αξιολογούνται κλινικά):

Η προηγούμενη ομάδα παρουσίασε μεγαλύτερη βελτίωση στη σοβαρότητα των συμπτωμάτων (NSI) και στην ποιότητα ζωής (QOLIBRI) σε σύγκριση με την επόμενη ομάδα. Και οι δύο ομάδες βελτιώθηκαν στις βαθμολογίες Vestibulo-Ocular Motor Screening (VOMS) και Mini-BESTest, αλλά δεν υπήρξε σημαντική διαφορά στο ρυθμό βελτίωσης μεταξύ των ομάδων. Τα δεδομένα από την εβδομαδιαία κλίμακα συμπτωμάτων SCAT5 αποκάλυψαν ότι, ενώ και οι δύο ομάδες έφτασαν σε παρόμοια επίπεδα συμπτωμάτων μέχρι τη συμπλήρωση των 14 εβδομάδων, η προηγούμενη ομάδα πέτυχε αυτό το επίπεδο ταχύτερα, σύμφωνα με τα ευρήματα από το Dizziness Handicap Inventory (DHI).

Δευτερογενή αποτελέσματα (αντικειμενικά και μηχανιστικά μέτρα):

Η προηγούμενη ομάδα φυσικοθεραπείας παρουσίασε σημαντικά μεγαλύτερη ημερήσια μείωση της περιοχής ταλάντωσης κατά τη διάρκεια της ισορροπίας σε όρθια θέση με κλειστά μάτια σε αφρώδη επιφάνεια (EcFo) σε σύγκριση με την επόμενη ομάδα. Η μεταγενέστερη ομάδα δεν παρουσίασε καμία σημαντική αλλαγή από την αρχική τιμή στην τιμή πριν από τη θεραπεία, αλλά βελτιώθηκε μετά τη θεραπεία. Δεν βρέθηκαν διαφορές μεταξύ των ομάδων όσον αφορά την περιοχή της σταθερής επιφανειακής ταλάντωσης με κλειστά μάτια.

Και οι δύο ομάδες βελτίωσαν την οπτική αισθητηριακή βαρύτητα, πράγμα που σημαίνει ότι βασίζονταν λιγότερο στις οπτικές εισροές για τη διατήρηση της ισορροπίας. Η προηγούμενη ομάδα είχε σημαντικά μεγαλύτερη ημερήσια μείωση, ενώ η μεταγενέστερη ομάδα δεν παρουσίασε σημαντικές αλλαγές. Όσον αφορά την αιθουσαία αισθητική βαρύτητα, και οι δύο ομάδες βελτιώθηκαν με παρόμοια ποσοστά, χωρίς διαφορές μεταξύ των ομάδων, γεγονός που υποδηλώνει ότι η αιθουσαία λειτουργία μπορεί να ανακάμψει αυθόρμητα μετά από ήπια TBI.

Η προηγούμενη ομάδα είχε επίσης σημαντικά μεγαλύτερες ημερήσιες βελτιώσεις στη χρονική καθυστέρηση για τις συνθήκες οπτικής περιβάλλουσας/ανοικτών ματιών (VS/EO) και συνδυασμένου ερεθίσματος: επιφάνεια στάσης + οπτική περιβάλλουσα/ανοικτών ματιών (SS + VS/EO), ενώ η μεταγενέστερη ομάδα δεν παρουσίασε σημαντικές αλλαγές.

Για τις παραμέτρους κινητικής ενεργοποίησης (δυσκαμψία και απόσβεση) στην κατάσταση SS + VS/EO, η προηγούμενη ομάδα δεν παρουσίασε καμία αλλαγή, ενώ η μεταγενέστερη ομάδα επιδεινώθηκε σημαντικά καθημερινά. Αυτό υποδηλώνει ότι η μεταγενέστερη ομάδα αντιστάθμισε με το "στήριγμα" για να διατηρήσει σταθερή ισορροπία κατά τη διάρκεια αυτής της εργασίας. Η μεταγενέστερη ομάδα επιδείνωσε επίσης τη δυσκαμψία για την κατάσταση VS/EO από την αρχική κατάσταση στην προθεραπεία. Τέλος, η πρώιμη ομάδα παρουσίασε σημαντικά μεγαλύτερη καθημερινή βελτίωση στις μετρήσεις της προκαλούμενης από το ερέθισμα ταλάντωσης του κέντρου μάζας και του εσωτερικού αισθητηριακού θορύβου σε σύγκριση με τη μεταγενέστερη ομάδα, υποδεικνύοντας ότι ο κινητικός έλεγχος αποτελεί σημαντικό σημείο εστίασης για την πρώιμη φυσιοθεραπεία μετά από τραυματική εγκεφαλική βλάβη.

Ερώτηση και σκέψεις

Σύμφωνα με τα δεδομένα, 19 συμμετέχοντες στην προηγούμενη ομάδα (23%) και 58 στην επόμενη ομάδα (48%) δεν ολοκλήρωσαν τις αξιολογήσεις μετά την παρέμβαση, γεγονός που υποδηλώνει ότι οι συμμετέχοντες στην επόμενη ομάδα ήταν πιο πιθανό να διακόψουν τη μελέτη. Οι συγγραφείς ανέφεραν ότι οι κύριοι λόγοι εγκατάλειψης, κατά σειρά σπουδαιότητας, ήταν η δέσμευση χρόνου και για τις δύο ομάδες και η ασθένεια για την τελευταία ομάδα. Ορισμένοι συμμετέχοντες στην τελευταία ομάδα αποσύρθηκαν επίσης μετά την τυχαιοποίηση. Αυτή η χαμηλή προσκόλληση μπορεί να αντανακλά τις αντιλήψεις των ασθενών για τα συμπτώματα και τις δυνατότητές τους, με αποτέλεσμα να υποτιμούν τους περιορισμούς τους και να θεωρούν την παρέμβαση της φυσικοθεραπείας λιγότερο αναγκαία. Για την αντιμετώπιση αυτών των εμποδίων, στρατηγικές όπως οι μικρότερες συνεδρίες, ο ευέλικτος προγραμματισμός ή η ενισχυμένη εκπαίδευση των ασθενών θα μπορούσαν να βελτιώσουν τη συμμόρφωση και να καταστήσουν την παρέμβαση πιο εφικτή σε πραγματικές συνθήκες.

Επιπλέον, η μελέτη ανέφερε χαμηλό ποσοστό συμμόρφωσης με το πρόγραμμα άσκησης στο σπίτι (52,1% για την προηγούμενη ομάδα και 50,9% για την επόμενη ομάδα), το οποίο θα μπορούσε να δημιουργήσει σημαντικές προκλήσεις στην κλινική πρακτική. Αυτή η χαμηλή προσκόλληση μπορεί να οφείλεται στο πρωτόκολλο παρέμβασης που περιλάμβανε πάρα πολλές ασκήσεις ή στην ανεπαρκή παρακολούθηση. Η βελτίωση των βαθμολογιών του Dizziness Handicap Inventory (DHI) και για τις δύο ομάδες, παρά τα δυσπροσαρμοστικά μοτίβα κινητικής ενεργοποίησης στην τελευταία ομάδα, υποδηλώνει μια πιθανή αναντιστοιχία μεταξύ των αντιλαμβανόμενων δυνατοτήτων των ασθενών και των πραγματικών λειτουργικών περιορισμών τους. Αυτό υπογραμμίζει την ανάγκη καλύτερης εκπαίδευσης των ασθενών και στενότερης παρακολούθησης για τη διασφάλιση της ακριβούς αυτοαξιολόγησης και της συμμόρφωσης.

Τέλος, ενώ η μελέτη κατέδειξε τα οφέλη της πρώιμης φυσικοθεραπείας μετά από τραυματική εγκεφαλική βλάβη, ο σχεδιασμός της παρέμβασης εγείρει πρακτικές ανησυχίες. Κάθε συνεδρία διήρκεσε 60 λεπτά, γεγονός που μπορεί να είναι μη ρεαλιστικό σε πολλές κλινικές ρυθμίσεις όπου οι συνεδρίες παρακολούθησης είναι συνήθως μικρότερες (π.χ. 30 λεπτά). Αυτή η ασυμφωνία θα μπορούσε να περιορίσει τη δυνατότητα εφαρμογής των ευρημάτων της μελέτης στην καθημερινή πρακτική.

Μίλα μου για σπασίκλες

Η μελέτη χρησιμοποίησε έναν συνδυασμό προηγμένων στατιστικών εργαλείων για να αναλύσει τις επιπτώσεις της πρώιμης έναντι της καθυστερημένης φυσικοθεραπείας στα αποτελέσματα της ανάρρωσης. Η πρωταρχική μέθοδος ήταν ένα γραμμικό μοντέλο μεικτών αποτελεσμάτων (LME) με σχέδιο πρόθεσης προς θεραπεία (ITT). Η LME είναι ιδιαίτερα κατάλληλη για διαχρονικές μελέτες, καθώς χειρίζεται επαναλαμβανόμενες μετρήσεις με την πάροδο του χρόνου και λαμβάνει υπόψη τόσο σταθερές επιδράσεις (π.χ. ανάθεση ομάδας, χρόνος από τον τραυματισμό) όσο και τυχαίες επιδράσεις (π.χ. ατομική μεταβλητότητα). Η προσέγγιση ITT διασφαλίζει ότι όλοι οι συμμετέχοντες αναλύονται σύμφωνα με την αρχική τους ανάθεση στην ομάδα, ακόμη και αν εγκαταλείψουν ή παρεκκλίνουν από το πρωτόκολλο, ελαχιστοποιώντας έτσι τη μεροληψία. Τα μοντέλα LME περιλάμβαναν σταθερές επιδράσεις για την ομάδα (προγενέστερη έναντι μεταγενέστερης θεραπείας), το χρόνο από τον τραυματισμό και την αλληλεπίδρασή τους, με την μεταγενέστερη ομάδα να χρησιμεύει ως σημείο αναφοράς. Συναλλαγματικές παραμέτρους όπως η ηλικία, το φύλο και η αρχική σοβαρότητα των συμπτωμάτων SCAT ενσωματώθηκαν για να ελεγχθεί η πιθανή επιρροή τους στα αποτελέσματα. Περιλήφθηκαν τυχαίες παρεμβολές για να ληφθούν υπόψη οι συσχετίσεις εντός των συμμετεχόντων. Για να αντιμετωπιστούν τα δεδομένα που λείπουν λόγω εγκατάλειψης, εφαρμόστηκε αντίστροφη στάθμιση πιθανότητας (IPW). Η IPW αποδίδει βάρη στους συμμετέχοντες με βάση την πιθανότητα ολοκλήρωσης της μελέτης, σταθμίζοντας προς τα πάνω όσους είναι πιθανό να εγκαταλείψουν τη μελέτη και προς τα κάτω όσους είναι πιθανό να την ολοκληρώσουν, διασφαλίζοντας ότι η ανάλυση παραμένει αντιπροσωπευτική για το σύνολο του πληθυσμού της μελέτης. Πραγματοποιήθηκαν αναλύσεις ευαισθησίας για να επιβεβαιωθεί η αξιοπιστία της προσέγγισης IPW.

Για τα αποτελέσματα που παραβίαζαν τις υποθέσεις κανονικότητας (δηλαδή τα δεδομένα τους ήταν λοξά και δεν ακολουθούσαν καμπύλη καμπάνας), εφαρμόστηκαν μετασχηματισμοί λογαρίθμου. Αυτή η μαθηματική προσαρμογή κατέστησε τα δεδομένα πιο κανονικά κατανεμημένα, διασφαλίζοντας ότι οι στατιστικές δοκιμές ήταν έγκυρες και αξιόπιστες. Τα αποτελέσματα από τα Γραμμικά Μοντέλα Μικτών Αποτελεσμάτων (LME) αναφέρθηκαν ως εκτιμώμενες αλλαγές ανά ημέρα (π.χ. πόσο βελτιώθηκε η σοβαρότητα των συμπτωμάτων καθημερινά) μαζί με 95% διαστήματα εμπιστοσύνης (CI), τα οποία παρέχουν ένα εύρος πιθανών τιμών για την πραγματική αλλαγή. Επιπλέον, αναφέρθηκαν τιμές p-values αλληλεπίδρασης για να ελεγχθεί εάν ο ρυθμός αλλαγής διέφερε σημαντικά μεταξύ των ομάδων (π.χ. πρώιμη έναντι όψιμης θεραπείας). Μια σημαντική τιμή p-value αλληλεπίδρασης (π.χ. p < 0,05) θα υποδείκνυε ότι οι ομάδες βελτιώθηκαν με διαφορετικούς ρυθμούς με την πάροδο του χρόνου.

Για να συμπληρωθούν τα αποτελέσματα της LME, τα οποία επικεντρώνονται στις τάσεις σε επίπεδο πληθυσμού, χρησιμοποιήθηκαν δοκιμασίες ζευγαρωτών t για την αξιολόγηση των αλλαγών εντός της ομάδας (π.χ., πριν από τη θεραπεία σε μετά τη θεραπεία) για τους συμμετέχοντες που ολοκλήρωσαν όλα τα χρονικά σημεία της μελέτης. Αυτές οι δοκιμές συγκρίνουν τα ίδια άτομα σε δύο χρονικές στιγμές για να διαπιστωθεί εάν υπήρξε σημαντική αλλαγή. Για παράδειγμα, ένας ζευγαρωτός έλεγχος t-test μπορεί να δείξει ότι η σοβαρότητα των συμπτωμάτων μειώθηκε σημαντικά από πριν έως μετά τη θεραπεία στην ομάδα της πρώιμης θεραπείας. Για να ποσοτικοποιηθεί το μέγεθος αυτών των αλλαγών, υπολογίστηκαν τα μεγέθη επίδρασης Hedges' G (ESg). Τα μεγέθη επίδρασης ερμηνεύτηκαν ως μικρά (0,2-0,5), μεσαία (0,5-0,8) ή μεγάλα (>0,8), παρέχοντας το πλαίσιο για το κατά πόσον οι παρατηρούμενες αλλαγές ήταν όχι μόνο στατιστικά σημαντικές αλλά και κλινικά σημαντικές.

Συνοψίζοντας, παρά τα υψηλά ποσοστά εγκατάλειψης που προκλήθηκαν από την πανδημία COVID-19, όπως σημείωσαν οι συγγραφείς, η μελέτη χρησιμοποίησε ισχυρές στατιστικές μεθόδους για την ελαχιστοποίηση της μεροληψίας. Τα δεδομένα που έλειπαν δεν προεκτάθηκαν ή δεν υπολογίστηκαν- αντίθετα, τα Γραμμικά Μοντέλα Μικτών Αποτελεσμάτων (LME) χρησιμοποίησαν όλα τα διαθέσιμα παρατηρηθέντα δεδομένα για να συμπεράνουν τάσεις σε επίπεδο πληθυσμού χωρίς να προβλέψουν μεμονωμένες τιμές που έλειπαν. Οι αναλύσεις ευαισθησίας επιβεβαίωσαν την αξιοπιστία των αποτελεσμάτων, αποδεικνύοντας ότι τα ευρήματα ήταν αξιόπιστα ακόμη και υπό διαφορετικές παραδοχές. Επιπλέον, τα μεγέθη επίδρασης (Hedges' G) χρησιμοποιήθηκαν για την ποσοτικοποίηση του μεγέθους της επίδρασης της παρέμβασης στα συμπτώματα των ασθενών, παρέχοντας εικόνα τόσο της στατιστικής σημασίας όσο και της κλινικής συνάφειας.

Μηνύματα που πρέπει να ληφθούν υπόψη

Η πρώιμη φυσικοθεραπεία μετά από τραυματική εγκεφαλική βλάβη οδηγεί σε ταχύτερα ποσοστά βελτίωσης των βασικών αποτελεσμάτων, ιδίως όσον αφορά την κινητική ενεργοποίηση και τον έλεγχο της ισορροπίας. Η μελέτη αυτή αναδεικνύει πολύτιμα κλινικά εργαλεία -όπως το SCAT5, το Vestibular Ocular Motor Screening (VOMS), το Mini-BESTest και το Central Sensorimotor Integration Test (CSMI)- τα οποία μπορούν εύκολα να ενσωματωθούν στην κλινική πρακτική τόσο για σκοπούς αρχικής αξιολόγησης όσο και για σκοπούς επαναληπτικού ελέγχου. Τα εργαλεία αυτά συμβάλλουν στη διασφάλιση μιας ολοκληρωμένης αξιολόγησης της προόδου της ανάκαμψης.

Είναι ζωτικής σημασίας να αξιολογούνται τόσο η υποχώρηση των συμπτωμάτων όσο και η λειτουργική αποκατάσταση πριν επιτραπεί στους ασθενείς να επιστρέψουν στις δραστηριότητές τους. Ένας ασθενής μπορεί να μην αναφέρει συμπτώματα, αλλά να παρουσιάζει λειτουργικούς περιορισμούς, με αποτέλεσμα να κινδυνεύει από νέο τραυματισμό. Αυτό υπογραμμίζει την ανάγκη για ενδελεχείς, πολυδιάστατες εκτιμήσεις στη διαχείριση του mTBI.

Τα ευρήματα ενισχύουν τα οφέλη της φυσικοθεραπείας μετά από τραυματική εγκεφαλική βλάβη, τονίζοντας τη σημασία της υπεράσπισης του ρόλου των φυσικοθεραπευτών στο σύστημα υγειονομικής περίθαλψης. Με την προώθηση της έγκαιρης πρόσβασης στη φροντίδα και τη χρήση τεκμηριωμένων εργαλείων, οι φυσικοθεραπευτές μπορούν να διαδραματίσουν καθοριστικό ρόλο στη βελτιστοποίηση της ανάρρωσης και τη μείωση του κινδύνου μακροχρόνιων επιπλοκών.

Αναφορά

Kody R Campbell, Prokopios Antonellis, Robert J Peterka, Jennifer L Wilhelm, Kathleen T Scanlan, Natalie C Pettigrew, Siting Chen, Lucy Parrington, Peter C Fino, James C Chesnutt, Fay B Horak, Timothy E Hullar, Laurie A King, In People With Subacute Mild Traumatic Brain Injury, Earlier Physical Therapy Improved Symptoms at a Faster Rate Than Later Physical Therapy: Randomized Controlled Trial, Physical Therapy, Volume 105, Issue 2, February 2025, pzae180,