Νευροεξαρτώμενος τραχηλοβραχιόνιος πόνος: Νευρικές κινητοποιήσεις

Εισαγωγή

Μια συχνή επιπλοκή του αυχενικού πόνου είναι η συνύπαρξη πόνου στα χέρια. Ο σχετιζόμενος με το νεύρο τραχηλοβραχιόνιος πόνος είναι ένας τύπος πόνου στο χέρι που προκύπτει από αυξημένη μηχανική ευαισθησία κατά μήκος του νεύρου ή της νευρικής ρίζας. Ο σχετιζόμενος με τα νεύρα τραχηλοβραχιόνιος πόνος μπορεί να περιλαμβάνει διάφορες παρουσιάσεις, από πραγματική ριζοπάθεια με αντικειμενικά νευρολογικά ελλείμματα έως αυξημένη νευρική μηχανική ευαισθησία χωρίς νευρική βλάβη. Οι νευρικές κινητοποιήσεις έχουν σχεδιαστεί για να κινητοποιήσουν το ίδιο το νευρικό σύστημα και να διευκολύνουν την κίνηση μεταξύ των νευρικών δομών και των γύρω ιστών. Προηγούμενες έρευνες δεν έχουν εξετάσει υποομάδες ασθενών με διαφορετικές αιτίες του αυχενικοβραχιόνιου πόνου τους και η παρούσα μελέτη θέλησε να καλύψει αυτό το κενό.

Μέθοδοι

Αυτή η συστηματική ανασκόπηση, που δημοσιεύθηκε το 2024, περιελάμβανε τυχαιοποιημένες ελεγχόμενες μελέτες (RCTs) που μελέτησαν την επίδραση των νευρικών κινητοποιήσεων στον πόνο ή την αναπηρία σε άτομα με νευρικό τραχηλοβραχιόνιο πόνο. Οι μελέτες που συμπεριλήφθηκαν ταξινομήθηκαν με βάση τις υποκείμενες παρουσιάσεις του νευρικού τραχηλοβραχιόνιου πόνου σε:

1. Αυχενική ριζοπάθεια: σε περίπτωση που υπάρχουν σημάδια απώλειας της αγωγιμότητας των νεύρων. Για παράδειγμα, μυοτομική αδυναμία ή δερματική αισθητική απώλεια
2. Wainner cluster: 3 από τις 4 θετικές δοκιμές από τα ακόλουθα:
  1. Νευροδυναμική δοκιμασία άνω άκρων
  2. Εύρος κίνησης ετερόπλευρης αυχενικής περιστροφής < 60°
  3. Το τεστ απόσπασης της προσοχής ανακουφίζει από τα παράπονα
  4. Δοκιμή Spurling που αναπαράγει τα τυπικά συμπτώματα

Hall and Elvey Cluster

1. 1. Μειωμένο ενεργητικό ή παθητικό εύρος κίνησης της αυχενικής μοίρας
  2. Στοιχεία αυξημένης νευρικής μηχανικής ευαισθησίας από θετικό τεστ νευροδυναμικής άνω άκρων
  3. Τοπική αυχενική δυσλειτουργία αντικειμενοποιημένη με τη δοκιμασία μεσοσπονδύλιων κινήσεων

Άλλα

Η επίδραση των νευρικών κινητοποιήσεων εκφράστηκε ως μέση διαφορά και ερμηνεύτηκε σύμφωνα με την ελάχιστη κλινικά σημαντική διαφορά (MCID). Μια μέση διαφορά ταξινομήθηκε ως μικρή εάν ήταν κάτω από το MCID, μέτρια εάν ήταν λίγο πάνω από το MCID ή μεγάλη εάν ήταν μεγαλύτερη από το διπλάσιο του MCID. Για την ένταση του πόνου, το MCID ορίστηκε ως 1,3 στους 10 βαθμούς στην κλίμακα VAS, ενώ για την αναπηρία απαιτούνταν 10 βαθμοί στην κλίμακα 0-100 Δείκτης αναπηρίας αυχένα. Σε περίπτωση που συνδυάστηκαν διαφορετικές μετρήσεις έκβασης, υπολογίστηκε μια συνοπτική τυποποιημένη μέση διαφορά και ερμηνεύτηκε ως μικρή (0,20-0,50), μέτρια (0,50-0,80) ή μεγάλη (>0,80).

Αποτελέσματα

Από τις 16.376 εγγραφές που ελέγχθηκαν, 27 μελέτες πληρούσαν τα κριτήρια ένταξης και συμπεριλήφθηκαν στη συστηματική ανασκόπηση. Όλες οι μελέτες που συμπεριλήφθηκαν ήταν RCTs που αξιολογούσαν την αποτελεσματικότητα των νευρικών κινητοποιήσεων και οι περισσότερες από αυτές συνέκριναν την επίδραση αυτών των νευρικών κινητοποιήσεων ως βοηθητικό μέσο στην τυπική φυσιοθεραπεία σε σύγκριση με την τυπική φυσιοθεραπεία μόνη της. Άλλοι συγκριτικοί παράγοντες περιλάμβαναν αυχενική έλξη, ασκήσεις αυχένα, χειρισμό/άσκηση McKenzie, αυχενικές κινητοποιήσεις Mulligan και Maitland, υπερήχους, λέιζερ και ιβουπροφαίνη από το στόμα. Τρεις μελέτες συνέκριναν τις νευρικές κινητοποιήσεις με καμία θεραπεία.

Οι παρεμβάσεις νευρικής κινητοποίησης προκαλούνταν ως επί το πλείστον παθητικά από τον θεραπευτή και περιελάμβαναν:

Αυχενικές ολισθήσεις
Διαφάνειες άνω άκρων
Τεντωτήρες άνω άκρων
Συνδυασμός ολισθητήρων και τεντωτήρων άνω άκρων
Αυχενικές ολισθήσεις με ολισθαίνοντες ή τεντωτήρες άνω άκρων

Οι περισσότερες μελέτες χρησιμοποίησαν νευρικές κινητοποιήσεις χωρίς ή με ελάχιστη αναπαραγωγή συμπτωμάτων. Δύο μελέτες πραγματοποίησαν τις νευρικές κινητοποιήσεις στο σημείο αναπαραγωγής των συμπτωμάτων, αλλά σε 14 μελέτες δεν ήταν σαφές εάν επιτρεπόταν ή όχι η εμφάνιση συμπτωμάτων. Οι θεραπείες είχαν μεταβλητή διάρκεια από μόλις 1 εβδομάδα έως 12 εβδομάδες. Ο αριθμός των θεραπευτικών συνεδριών ανά εβδομάδα κυμαινόταν από δύο έως επτά συνεδρίες ανά εβδομάδα.

Μία μελέτη ταξινομήθηκε ως ριζοπάθεια, δεδομένου ότι τα κριτήρια ένταξής της απαιτούσαν την παρουσία δερματικού μουδιάσματος και/ή μυοσωματικής αδυναμίας. Δεκαπέντε μελέτες ταξινομήθηκαν ως η ομάδα Wainner, 4 ταξινομήθηκαν ως η ομάδα Hall και Elvey και 6 μελέτες ταξινομήθηκαν ως "άλλες".

Νευρικές κινητοποιήσεις έναντι μη θεραπείας

Για την έκβαση πόνος, συμπεριλήφθηκαν 3 μελέτες υψηλού κινδύνου μεροληψίας, οι οποίες αξιολόγησαν 159 συμμετέχοντες. Η μετα-ανάλυση έδειξε ανώτερη αποτελεσματικότητα των νευρικών κινητοποιήσεων στον αυχενικό-βραχιόνιο πόνο που σχετίζεται με τα νεύρα, τόσο για την υποκατηγορία του συμπλέγματος Wainner όσο και για την υποκατηγορία "άλλα" των ασθενών, σε σύγκριση με τη μη χορήγηση θεραπείας. Η συγκεντρωτική μέση διαφορά ήταν -2,81, με το διάστημα εμπιστοσύνης να κυμαίνεται από -3,81 έως -1,81, αλλά η επίδραση είχε υψηλή ετερογένεια καθώς το στατιστικό τετράγωνο I ήταν 79%. Το μέγεθος της επίδρασης ήταν μεγαλύτερο στην υποκατηγοριοποίηση της συστάδας Wainner.

Νευρικός τραχηλοβραχιόνιος πόνος — From: Lascurain-Aguirrebeña et al. Πόνος. (2024)

Τρεις μελέτες υψηλού κινδύνου με 159 συμμετέχοντες συνέκριναν τις νευρικές κινητοποιήσεις έναντι της μη θεραπείας για την έκβαση της μείωσης της αναπηρίας. Η κατεύθυνση της επίδρασης ευνόησε τις νευρικές κινητοποιήσεις, με μέση διαφορά -1,55 και 95% διάστημα εμπιστοσύνης που κυμαίνεται από -2,72 έως -0,37. Εδώ διαπιστώθηκε επίσης σημαντική ετερογένεια από το στατιστικό I2. Η υποκατηγοριοποίηση των ασθενών σε συστάδες Wainner είχε τη μεγαλύτερη επίδραση, χωρίς ετερογένεια. Δεν παρουσιάστηκε καμία επίδραση στη μελέτη με την υποταξινόμηση "άλλο".

Νευρικές κινητοποιήσεις έναντι αυχενικής έλξης

Λαμβάνοντας υπόψη την έκβαση του πόνου, συμπεριλήφθηκαν τέσσερις μελέτες με 128 συμμετέχοντες. Δεν βρέθηκε διαφορά στην αποτελεσματικότητα των νευρικών κινητοποιήσεων έναντι της έλξης, ακόμη και μετά την αφαίρεση 2 μελετών υψηλού κινδύνου μεροληψίας στην ανάλυση ευαισθησίας. Η ανάλυση υποομάδων, ωστόσο, διαπίστωσε σημαντική ευεργετική επίδραση υπέρ των νευρικών κινητοποιήσεων σε ασθενείς που ταξινομήθηκαν στην ομάδα Wainner. Μία μελέτη διαπίστωσε ότι η έλξη είναι πιο αποτελεσματική σε σύγκριση με τις νευρικές κινητοποιήσεις.

Για την έκβαση της μείωσης της αναπηρίας, συμπεριλήφθηκαν τέσσερις μελέτες με 140 συμμετέχοντες. Δεν βρέθηκε συνολική διαφορά μεταξύ των δύο θεραπειών, ακόμη και μετά την αφαίρεση μιας μελέτης υψηλού κινδύνου μεροληψίας στην ανάλυση ευαισθησίας.

Νευρικές κινητοποιήσεις έναντι άσκησης

Συμπεριλήφθηκαν δύο μελέτες με 78 συμμετέχοντες που είχαν νευρικό τραχηλοβραχιόνιο πόνο, αλλά δεν κατέστη δυνατή η διενέργεια μετα-ανάλυσης όσον αφορά την έκβαση του πόνου. Για την έκβαση της αναπηρίας, μετα-αναλύθηκαν δύο μελέτες με 74 συμμετέχοντες. Το συνολικό αποτέλεσμα έδειξε ότι οι νευρικές κινητοποιήσεις ήταν πιο αποτελεσματικές σε σύγκριση με την άσκηση για τη μείωση της αναπηρίας σε άτομα με νευρικό τραχηλοβραχιόνιο πόνο, με μέση διαφορά -18,87 και διάστημα εμπιστοσύνης που κυμαίνεται από -20,29 έως -17,44. Η ετερογένεια ήταν χαμηλή, καθώς το στατιστικό I2 ήταν 26%. Δεν βρέθηκαν διαφορές μεταξύ των ασθενών που ταξινομήθηκαν ως τραχηλοβραχιόνιος πόνος σύμφωνα με τα κριτήρια συστάδας Wainner ή άλλα κριτήρια. Το GRADE αξιολόγησε τη βεβαιότητα των αποδεικτικών στοιχείων ως μέτρια.

Νευρικές κινητοποιήσεις συν τυπική φυσιοθεραπεία έναντι τυπικής φυσιοθεραπείας

Όσον αφορά την έκβαση του πόνου, δώδεκα μελέτες συμπεριλήφθηκαν στη μετα-ανάλυση, καλύπτοντας 475 συμμετέχοντες. Για τη μείωση της αναπηρίας, οι νευρικές κινητοποιήσεις βρέθηκαν να είναι πιο αποτελεσματικές όταν προστίθενται στη συνήθη φυσιοθεραπεία σε σύγκριση με την ίδια τη συνήθη φυσιοθεραπεία. Η συνολική επίδραση έδειξε μια μέση διαφορά -1,44, η οποία κυμαινόταν από -1,98 έως -0,89 στο διάστημα εμπιστοσύνης 95%. Όταν αφαιρέθηκαν τέσσερις μελέτες υψηλού κινδύνου μεροληψίας, η επίδραση παρέμεινε σημαντική υπέρ των νευρικών κινητοποιήσεων. Τα μεγαλύτερα αποτελέσματα των νευρικών κινητοποιήσεων για τη μείωση του πόνου παρατηρήθηκαν στους ασθενείς με νευρικό τραχηλοβραχιόνιο πόνο που ταξινομήθηκαν ως θετικό σύμπλεγμα Wainner (8 μελέτες) και σε εκείνους που ταξινομήθηκαν με θετικό σύμπλεγμα Hall και Elvey- ωστόσο, το τελευταίο προέκυψε από 1 μόνο μελέτη. Δεν παρατηρήθηκε καμία επίδραση σε ασθενείς που ταξινομήθηκαν με άλλα κριτήρια για νευρικό τραχηλοβραχιόνιο πόνο.

Όσον αφορά την έκβαση της αναπηρίας, μετα-αναλύθηκαν επτά μελέτες, οι οποίες περιελάμβαναν 337 συμμετέχοντες. Οι επικουρικές νευρικές κινητοποιήσεις στην τυπική φυσιοθεραπεία ήταν πιο αποτελεσματικές από την τυπική φυσιοθεραπεία από μόνη της για τη μείωση της αναπηρίας σε άτομα με νευρικό τραχηλοβραχιόνιο πόνο. Η μέση διαφορά ήταν -11,07 και το διάστημα εμπιστοσύνης 95% κυμαινόταν από -16,38 έως -5,75. Οι διαφορές παρέμειναν σημαντικές ακόμη και όταν αφαιρέθηκαν δύο μελέτες υψηλού κινδύνου μεροληψίας στην ανάλυση ευαισθησίας. Η αποτελεσματικότητα των βοηθητικών νευρικών κινητοποιήσεων που προστίθενται στην τυπική φυσιοθεραπεία παρατηρήθηκε ιδιαίτερα σε ασθενείς με νευρικό τραχηλοβραχιόνιο πόνο που αναγνωρίστηκε από θετικό σύμπλεγμα Wainner.

Νευρικές κινητοποιήσεις έναντι άλλων μεθόδων

Δεν ήταν δυνατή η διενέργεια μετα-αναλύσεων, δεδομένου ότι μόνο μία μελέτη εξέτασε τη σύγκριση των νευρικών κινητοποιήσεων έναντι των χειρισμών/ασκήσεων McKenzie, των αυχενικών κινητοποιήσεων Maitland, του υπερήχου, του λέιζερ και της από του στόματος χορηγούμενης ιβουπροφαίνης, όσον αφορά την έκβαση του πόνου.

Ακόμα κι έτσι, για την έκβαση της αναπηρίας, μόνο μία μελέτη συνέκρινε την αποτελεσματικότητα των νευρικών κινητοποιήσεων για τη μείωση της αναπηρίας στον νευρικό τραχηλοβραχιόνιο πόνο σε σύγκριση με τις αυχενικές κινητοποιήσεις Mulligan, το λέιζερ και την από του στόματος ιβουπροφαίνη.

Ερωτήσεις και σκέψεις

Οι νευρικές κινητοποιήσεις ήταν αποτελεσματικές για τη μείωση των σχετιζόμενων με τα νεύρα αυχενικών-τραχηλικών πόνος σε σύγκριση με την απουσία θεραπείας, με μέτρια επίδραση. Όταν προστίθεται στην "τυπική φυσιοθεραπεία", παρατηρείται μέτρια επίδραση, αλλά το κατώτερο όριο του διαστήματος εμπιστοσύνης είναι ακριβώς κάτω από το MCID, υποδεικνύοντας αβεβαιότητα σχετικά με τη σκοπιμότητα της τελευταίας σύγκρισης.

Όσον αφορά την έκβαση της αναπηρία, οι νευρικές κινητοποιήσεις ήταν πιο αποτελεσματικές σε σύγκριση με τις ασκήσεις αυχένα, με μέτρια επίδραση. Το διάστημα εμπιστοσύνης ήταν στενό και κυμαινόταν από μεγάλη επίδραση έως μέτρια επίδραση, υποδεικνύοντας ότι η εκτίμηση είναι ακριβής. Όταν προστέθηκε στην τυπική φυσιοθεραπεία, οι νευρικές κινητοποιήσεις ήταν πιο αποτελεσματικές στη μείωση της αναπηρίας, αλλά το κατώτερο όριο του διαστήματος εμπιστοσύνης ήταν κάτω από το MCID, υποδεικνύοντας ότι για ορισμένους ασθενείς με νευρικό τραχηλοβραχιόνιο πόνο δεν παρατηρούνται κλινικά σημαντικές επιδράσεις.

Οι περισσότερες από τις μελέτες που συμπεριλήφθηκαν συνέκριναν την αποτελεσματικότητα των νευρικών κινητοποιήσεων ως συμπλήρωμα της τυπικής φυσιοθεραπείας με την τυπική φυσιοθεραπεία μόνη της. Αλλά τι ορίζεται ως τυπική φυσιοθεραπεία για τον νευρικό τραχηλοβραχιόνιο πόνο; Αυτές οι μελέτες διέφεραν πολύ ως προς τον ορισμό τους:

Barot et al. (2020): Διασυνδετική θεραπεία συν ασκήσεις βαθιάς αυχενικής κάμψης και ισομετρική άσκηση του αυχένα προς όλες τις κατευθύνσεις, ενδυνάμωση τραπεζοειδούς και σηραγγώδους μυός
Dhuriya et al. (2021): διαλείπουσα αυχενική έλξη, αυχενικές ισομετρικές ασκήσεις, ενδυνάμωση ωμοπλάτης, διατάσεις λεβωτών και άνω τραπεζοειδών
Ibrahim et al. (2021): υπέρυθρη ακτινοβολία και έλξη
Kim et al. (2017): Αυχενική έλξη
Rafiq et al. (2021): ισομετρική ενδυνάμωση του αυχένα
Ranganath et al. (2018): κινητοποίηση με κίνηση
Raval et al. (2014): Αυχενική έλξη
Savva et al. (2021): Αυχενική έλξη
Kayiran et al. (2021): hotpack, TENS, υπέρηχοι, ενδυνάμωση του κάτω και μεσαίου τραπεζοειδούς, διάταση του άνω άκρου, ισομετρικές ασκήσεις αυχένα, ασκήσεις βαθιάς αυχενικής κάμψης, ενδυνάμωση του πρόσθιου σερράτου
Kumar et al. (2010): "mackenzie manipulation"
Sudhakar et al. (2022): θερμή συσκευασία, αυχενική πλευρική ολίσθηση και συμβουλές στάσης

Όπως μπορείτε να παρατηρήσετε, η σύγκριση των νευρικών κινητοποιήσεων έναντι της τυπικής φυσιοθεραπείας περιελάμβανε μελέτες που χρησιμοποίησαν παρεμβάσεις οι οποίες, με βάση τα τρέχοντα στοιχεία, δεν θεωρούνται τυπικές ή αποτελεσματικές θεραπείες για την πάθηση αυτή σε πολλές σύγχρονες πρακτικές φυσιοθεραπείας, όπως, για παράδειγμα, η υπέρυθρη ακτινοβολία. Δεδομένου ότι ορισμένες από αυτές τις μελέτες χρησιμοποίησαν παρεμβάσεις με περιορισμένη ή μηδενική βάση αποδείξεων, υποθέτω ότι τα συμπεράσματα θα μπορούσαν να αλλάξουν εάν το συγκριτικό μέτρο της τυπικής φυσικοθεραπείας ήταν περισσότερο σύμφωνο με τη σύγχρονη, σύγχρονη προσέγγιση του επαγγέλματός μας.

Ενώ ορισμένες από τις προαναφερθείσες μελέτες σε αυτή τη σύγκριση "τυπικής φυσιοθεραπείας" χρησιμοποίησαν μόνο αυχενική έλξη, οι συγγραφείς τις συμπεριέλαβαν ακόμα στη σύγκριση ως τυπική φυσιοθεραπεία. Αυτό είναι περίεργο δεδομένου ότι μια άλλη μετα-ανάλυση (Σχήματα 5 και 6) κάλυπτε ήδη τις νευρικές κινητοποιήσεις έναντι της έλξης.

Τα αποτελέσματα των νευρικών κινητοποιήσεων ήταν πιο έντονα στους ασθενείς που ταξινομήθηκαν κάτω από την ομάδα Wainner. Ενώ το σύμπλεγμα Wainner έχει σχεδιαστεί για την πρόβλεψη της ριζοπάθειας (η οποία χαρακτηρίζεται από αντικειμενικά σημεία μυοτομικής απώλειας δύναμης και δερματοτομικής αισθητικής διαταραχής), η παρούσα μελέτη δεν συμπεριέλαβε ασθενείς με αντικειμενική απώλεια κινητικής και αισθητικής αγωγιμότητας σε αυτή την υποομάδα. Σε περίπτωση που προέκυπτε πραγματική κινητική απώλεια και αισθητηριακές διαταραχές, οι ασθενείς υποομαδοποιήθηκαν υπό τον όρο "ριζοπάθεια". Μόνο όταν είχαν 3 από τις 4 θετικές δοκιμασίες συστάδας Wainner, οι ασθενείς ομαδοποιήθηκαν ως τέτοιες. Οι συμμετέχοντες με αυξημένη νευρική μηχανική ευαισθησία, τοπική αυχενική δυσλειτουργία και μειωμένο ενεργητικό ή παθητικό εύρος κίνησης του αυχένα ομαδοποιήθηκαν στο πλαίσιο της ομάδας Hall και Elvey. Όπως βλέπετε, μπορεί να υπάρχουν 3 διαφορετικές υποομάδες ασθενών:

Ασθενείς με πραγματική αντικειμενική ριζοπάθεια που οδηγεί σε απώλεια λειτουργίας (κινητική, αισθητική)
Άτομα με πρόκληση πόνου από το σύμπλεγμα Wainner, που υποδεικνύουν κέρδος στη λειτουργία (πρόκληση πόνου) από ευαισθητοποίηση νευρικής ρίζας
Άτομα με περισσότερα χαρακτηριστικά ευαισθησίας του νευρικού ιστού, εάν αυτό οφείλεται σε μια πιο κεντρική ή περιφερική ευαισθητοποίηση

Παρόλο που το σύμπλεγμα Wainner αξιολογεί ελιγμούς πρόκλησης πόνου (εκτός από τη δοκιμασία έλξης, η οποία εξετάζει τη μείωση του πόνου), το σύμπλεγμα επικυρώθηκε έναντι μελετών ΗΜΓ και μαγνητικής τομογραφίας που υποδεικνύουν δυσλειτουργία νευρικής ρίζας λόγω ριζοπάθειας. Μπορεί επομένως να είναι πιθανό ότι και οι δύο συστάδες αναγνωρίζουν διαφορετικούς πληθυσμούς ασθενών.

Μόνο μία μελέτη περιελάμβανε συμμετέχοντες με πραγματική ριζοπάθεια με απώλεια λειτουργίας. Ως εκ τούτου, δεν μπορούν να εξαχθούν στοιχεία που να υποστηρίζουν τις νευρικές κινητοποιήσεις σε άτομα με αντικειμενικά σημεία ριζοπάθειας. Θα σας συνιστούσα να χρησιμοποιείτε το σύμπλεγμα Wainner όταν υποψιάζεστε ότι ο ασθενής σας πάσχει από ριζοπάθεια, μαζί με μια αντικειμενική νευρολογική εξέταση, συμπεριλαμβανομένης της δερματοσωματικής και μυοσωματικής εξέτασης. Εάν είναι θετικό για το σύμπλεγμα Wainner αλλά αρνητικό για την αντικειμενική νευρολογική εξέταση, οι νευρικές κινητοποιήσεις πιθανόν να βοηθήσουν στη μείωση της ευαισθητοποίησης των νευρικών ριζών.

Μίλα μου για σπασίκλες

Η πλειονότητα των μελετών μέτρησε την αποτελεσματικότητα των νευρικών κινητοποιήσεων αμέσως μετά την τελευταία συνεδρία θεραπείας. Μόνο τρεις μελέτες μέτρησαν τα αποτελέσματα μία και δύο εβδομάδες μετά την τελευταία συνεδρία. Ως εκ τούτου, τα στοιχεία σχετικά με την αποτελεσματικότητα των νευρικών κινητοποιήσεων είναι κυρίως βραχυπρόθεσμα.

Παρατηρήθηκε σημαντική ετερογένεια στα αποτελέσματα, γεγονός που υποδηλώνει μεγάλη διακύμανση μεταξύ των μελετών. Η διακύμανση μπορεί να προκύψει από πολλαπλούς παράγοντες, όπως ο συγκεκριμένος πληθυσμός ασθενών που μελετήθηκε, η χρήση των τεχνικών, ο χρόνος των παρεμβάσεων κ.λπ.

Η αποτελεσματικότητα των νευρικών κινητοποιήσεων στον σχετιζόμενο με τα νεύρα τραχηλοβραχιόνιο πόνο μπορεί να διαφέρει μεταξύ διαφορετικών κριτηρίων ταξινόμησης (οι υποομάδες ασθενών σε αυτή τη μελέτη).

Σε 5 από τις 7 μετα-αναλύσεις βρέθηκαν σημαντικές αναλύσεις υποομάδων, γεγονός που υποδεικνύει ότι τα κριτήρια ταξινόμησης που χρησιμοποιούνται παίζουν σημαντικό ρόλο στην αποτελεσματικότητα των νευρικών κινητοποιήσεων για τον νευρικό τραχηλοβραχιόνιο πόνο που σχετίζεται με το νεύρο. Όταν χρησιμοποιήθηκε το σύμπλεγμα Wainner, 13 από τις 14 μελέτες έδειξαν ευνοϊκότερα αποτελέσματα μετά από νευρικές κινητοποιήσεις. Τα μεγέθη επίδρασης ήταν μικρά (πόνος) έως μέτρια (αναπηρία) σε σύγκριση με την έλξη, μέτρια (πόνος και αναπηρία) σε σύγκριση μόνο με την τυπική φυσιοθεραπεία και μεγάλα σε σύγκριση με τη μη χορήγηση θεραπείας (πόνος και αναπηρία) και την άσκηση (αναπηρία). Αυτό δείχνει συνολικά τη βελτιωμένη αποτελεσματικότητα των νευρικών κινητοποιήσεων σε μια ορισμένη υποομάδα ατόμων με νευρικό τραχηλοβραχιόνιο πόνο, που βαθμολογούνται θετικά στο σύμπλεγμα Wainner.

Δώδεκα μελέτες αξιολογήθηκαν ως υψηλού κινδύνου μεροληψίας, δηλαδή σχεδόν οι μισές από τις μελέτες που συμπεριλήφθηκαν. Δεκαπέντε μελέτες αξιολογήθηκαν ως "κάποιες ανησυχίες". Η μεροληψία δημοσίευσης αξιολογήθηκε μέσω των μητρώων δοκιμών που απαριθμούσαν πρωτόκολλα από μη δημοσιευμένες μελέτες και βρέθηκαν τέσσερις καταχωρημένες αλλά μη δημοσιευμένες μελέτες. Οι συγγραφείς αυτοί επικοινώνησαν, αλλά δεν δόθηκαν σαφείς πληροφορίες σχετικά με τους λόγους της μη δημοσίευσης. Οι συστηματικές ανασκοπήσεις και οι μετα-αναλύσεις διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στη λήψη αποφάσεων στη σύγχρονη τεκμηριωμένη κλινική πρακτική. Οι μετα-αναλύσεις συγκεντρώνουν δεδομένα από όλες τις δημοσιευμένες RCT. Ωστόσο, λόγω μεροληψίας δημοσίευσης, η τελική ανάλυση μπορεί να στερείται αρνητικών στοιχείων, τα οποία είτε δεν έχουν δημοσιευθεί είτε έχουν απορριφθεί, και αυτό μπορεί να επηρεάσει τα συμπεράσματα που προκύπτουν από τις μετα-αναλύσεις.

Μηνύματα που πρέπει να ληφθούν υπόψη

Νευρική κινητοποίηση έναντι. Καμία θεραπεία: Κατά τη σύγκριση των νευρωνικών κινητοποιήσεων με καμία θεραπεία, οι νευρωνικές κινητοποιήσεις βρέθηκαν πιο αποτελεσματικές στη μείωση τόσο του πόνου όσο και της αναπηρίας. Το μέγεθος της επίδρασης ήταν μεγάλο.
- Πρακτική εφαρμογή: Για ασθενείς με νευρικό τραχηλοβραχιόνιο πόνο που διαφορετικά θα μπορούσαν να μην λάβουν καμία παρέμβαση, οι νευρικές κινητοποιήσεις είναι ένα καλό σημείο εκκίνησης.
Η νευρική κινητοποίηση ως βοηθητικό μέσο στην τυπική φυσιοθεραπεία: Η προσθήκη νευρωνικών κινητοποιήσεων στην τυπική φυσιοθεραπεία αύξησε την αποτελεσματικότητά της τόσο για τη μείωση του πόνου όσο και για τη μείωση της αναπηρίας. Παρατηρήθηκε μέτριο μέγεθος επίδρασης.
- Πρακτική εφαρμογή: Εάν παρέχετε ήδη τυπική φυσιοθεραπεία, εξετάστε το ενδεχόμενο να ενσωματώσετε τεχνικές νευρικής κινητοποίησης. Φαίνεται να βελτιώνει το συνολικό αποτέλεσμα.
Νευρωνική κινητοποίηση έναντι άσκησης: Νευρωνική κινητοποίηση έναντι άσκησης: Νευρωνική κινητοποίηση έναντι άσκησης Άσκηση: Για τη μείωση της αναπηρίας, οι νευρικές κινητοποιήσεις βρέθηκαν πιο αποτελεσματικές από την άσκηση.
- Πρακτική εφαρμογή: Εάν η άσκηση από μόνη της δεν αποδίδει επαρκή αποτελέσματα για την αναπηρία, η προσθήκη ή η ιεράρχηση των νευρικών κινητοποιήσεων μπορεί να είναι επωφελής.
Νευρική κινητοποίηση έναντι. Αυχενική έλξη: Είναι ενδιαφέρον ότι οι νευρικές κινητοποιήσεις δεν βρέθηκαν πιο αποτελεσματικές από την αυχενική έλξη για τη μείωση τόσο του πόνου όσο και της αναπηρίας.

Πρακτική εφαρμογή: Αυτό υποδηλώνει ότι και οι δύο παρεμβάσεις μπορεί να είναι βιώσιμες επιλογές και η επιλογή σας μπορεί να εξαρτάται από την προτίμηση του ασθενούς, τη διαθεσιμότητα του εξοπλισμού ή την κλινική σας επιχειρηματολογία για συγκεκριμένες παρουσιάσεις.

Οι διαφορές των υποομάδων είναι το κλειδί: Η ανασκόπηση διαπίστωσε με συνέπεια ότι η αποτελεσματικότητα των νευρικών κινητοποιήσεων διέφερε μεταξύ των υποομάδων ασθενών:

Ασθενείς με συστάδα Wainner: Οι νευρικές κινητοποιήσεις ήταν σταθερά πιο αποτελεσματικές από ό,τι οι όλες τις εναλλακτικές παρεμβάσεις (καμία θεραπεία, έλξη, άσκηση και τυπική φυσιοθεραπεία) σε ασθενείς που πληρούσαν τα κριτήρια του συμπλέγματος Wainner.
- Πρακτική εφαρμογή: Εάν ο ασθενής σας παρουσιάζει νευρικό τραχηλοβραχιόνιο πόνο και πληροί τα κριτήρια του συμπλέγματος Wainner, οι νευρικές κινητοποιήσεις θα πρέπει να αποτελέσουν σημαντική σκέψη στο θεραπευτικό σας σχέδιο. Τα στοιχεία δείχνουν ότι είναι ιδιαίτερα επωφελής για αυτή την υποομάδα.
Υποομάδα ασθενών "Άλλοι": Για τους ασθενείς που ταξινομήθηκαν ως "άλλοι" (που σημαίνει ότι δεν ταίριαζαν στις ομάδες ριζοπάθειας ή Hall/Elvey), τα ευρήματα ήταν λιγότερο σαφή και ποικίλλουν. Οι νευρικές κινητοποιήσεις έδειξαν κάποιο όφελος για τον πόνο, αλλά όχι για την αναπηρία, σε σύγκριση με τη μη θεραπεία, και κανένα αποτέλεσμα όταν προστέθηκαν στη συνήθη φυσιοθεραπεία.
- Πρακτική εφαρμογή: Για αυτούς τους ασθενείς, οι νευρικές κινητοποιήσεις μπορεί να είναι λιγότερο σταθερά αποτελεσματικές και μπορεί να χρειαστεί να διερευνήσετε άλλες παρεμβάσεις ή συνδυασμούς.
Ριζοπάθεια (με απώλεια αγωγιμότητας): Η ανασκόπηση υπογράμμισε ότι οι νευρικές κινητοποιήσεις ήταν λιγότερο αποτελεσματικές σε ασθενείς που ταξινομήθηκαν ως ριζοπάθεια (δηλαδή σε εκείνους με σημεία απώλειας αγωγιμότητας όπως δερματοσωματική αισθητική απώλεια, μυοσωματική αδυναμία ή υπορεφλεξία)- ωστόσο αυτό βασίστηκε σε 1 μόνο μελέτη.
- Πρακτική εφαρμογή: Εάν ο ασθενής σας παρουσιάζει σαφή νευρολογικά ελλείμματα ενδεικτικά ριζοπάθειας, οι νευρικές κινητοποιήσεις μπορεί να μην είναι η πιο αποτελεσματική αυτόνομη θεραπεία. Εξετάστε άλλες μεθόδους και επικεντρωθείτε στη βελτίωση της νευρικής λειτουργίας με άλλα μέσα.

Ενώ αυτή η μετα-ανάλυση παρέχει πολύτιμες πληροφορίες, είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι ορισμένες μελέτες που συμπεριλήφθηκαν ενσωμάτωσαν παρεμβάσεις, όπως η παρεμβατική θεραπεία, οι θερμές συσκευασίες και οι υπέρηχοι, οι οποίες ενδέχεται να μην ευθυγραμμίζονται με τα τρέχοντα πρότυπα φυσιοθεραπείας που βασίζονται σε αποδείξεις σε πολλά μέρη του κόσμου. Η παρουσία αυτών των μελετών, που χρησιμοποιούν θεραπείες με περιορισμένη αποδεδειγμένη αποτελεσματικότητα, πιθανώς συμβάλλει στη σημαντική ετερογένεια που παρατηρήθηκε και απαιτεί προσεκτική εξέταση κατά την ερμηνεία των συνολικών ευρημάτων. Μια εστίαση στη σύγκριση της νευρικής κινητοποίησης με άλλες καθιερωμένες, τεκμηριωμένες τεχνικές σε μελλοντικές έρευνες θα ήταν επωφελής για την προώθηση της κατανόησης των βέλτιστων θεραπευτικών προσεγγίσεων.