Εισαγωγή

Οι ασθενείς με υπερκινητικότητα των αρθρώσεων και μυοσκελετικά ενοχλήματα μπορούν να ταξινομηθούν ως άτομα με διαταραχή του φάσματος της υπερκινητικότητας (HSD). Αναφέρεται ότι τουλάχιστον τέσσερις στους πέντε ασθενείς με HSD παρουσιάζουν χρόνιο πόνο και αστάθεια του ώμου. Παρουσιάζουν συμπτώματα εξάρθρωσης, εξάρθρωσης και πόνου ή αναφέρουν την αίσθηση ότι ο ώμος υποχωρεί. Τα πιο ανεπαίσθητα συμπτώματα της υποχώρησης και της εξάρθρωσης είναι μερικές φορές δύσκολο να διαγνωστούν σε σύγκριση με ένα εξάρθρημα που αξιολογείται με ακτινογραφία και προφανώς χρειάζεται ανάταξη. Οι πιο ανεπαίσθητες μορφές αστάθειας του ώμου αξιολογούνται με διάφορες κλινικές εξετάσεις. Σύμφωνα με τους συγγραφείς, η αστάθεια του ώμου μπορεί στη συνέχεια να ταξινομηθεί είτε ως πρόσθια, πολυκατευθυντική, εντοπισμένη υπερκινητικότητα του ώμου είτε ως γενικευμένη υπερκινητικότητα των αρθρώσεων. Θεωρείται ότι ένας μεγαλύτερος αριθμός διαγνώσεων και θετικών εξετάσεων μπορεί να οδηγήσει σε μεγαλύτερη πολυπλοκότητα. Ένας ασθενής με αστάθεια ή χαλάρωση προς όλες τις κατευθύνσεις αναμένεται να έχει μεγαλύτερες βλάβες σε σύγκριση με έναν ασθενή με αστάθεια ή χαλάρωση προς μία κατεύθυνση. Αλλά συνδέεται η μεγαλύτερη πολυπλοκότητα με μεγαλύτερη εξασθένιση; Η παρούσα μελέτη προσπάθησε να το αναζητήσει αυτό σε έναν πληθυσμό ασθενών με διαταραχή του φάσματος της υπερκινητικότητας.

Μέθοδοι

Η μελέτη αυτή ήταν μια δευτερογενής ανάλυση των διατομεακών δεδομένων που προέκυψαν από μια RCT των Liaghat et al το 2022, την οποία εξετάσαμε πρόσφατα. Οι ασθενείς προσλήφθηκαν από διάφορες ιατρικές και φυσικοθεραπευτικές κλινικές πρωτοβάθμιας περίθαλψης στη Δανία και εξετάστηκαν από έναν από τους τέσσερις τυφλούς φυσικοθεραπευτές. Οι συμμετέχοντες ήταν επιλέξιμοι για συμπερίληψη όταν ήταν μεταξύ 18 και 65 ετών και πληρούσαν τα ακόλουθα κριτήρια συμπερίληψης:

• Γενικευμένη HSD (G-HSD), η οποία ορίζεται με βάση ένα όριο βαθμολογίας Beighton ≥ 5/9 για τις γυναίκες έως την ηλικία των 50 ετών και ≥ 4/9 για τις γυναίκες > 50 ετών και όλους τους άνδρες χωρίς ηλικιακά ειδικά όρια, ή ιστορική HSD (H-HSD) εάν η βαθμολογία Beighton ήταν 1 μονάδα κάτω από το όριο ηλικίας και φύλου και το 5PQ ήταν θετικό (≥ 2/5 θετικές απαντήσεις). Η βαθμολογία Beighton

Και

• Μία ή περισσότερες από τις ακόλουθες αυτοαναφερόμενες (ναι/όχι) συμπτωματικές μυοσκελετικές εκδηλώσεις:
  • Πόνος σε τουλάχιστον έναν ώμο για τουλάχιστον τρεις μήνες.
  • Υποτροπιάζοντα εξαρθρήματα αρθρώσεων ή αστάθεια αρθρώσεων χωρίς αναφερόμενο ιστορικό τραύματος, που ορίζονται ως α) τουλάχιστον τρία ατραυματικά εξαρθρήματα στον ίδιο ώμο, β) τουλάχιστον δύο ατραυματικά εξαρθρήματα σε δύο διαφορετικές αρθρώσεις (τουλάχιστον μία στον ώμο) που συμβαίνουν σε διαφορετικές χρονικές στιγμές ή/και γ) ιατρική επιβεβαίωση αστάθειας αρθρώσεων σε τουλάχιστον δύο αρθρώσεις (τουλάχιστον μία στον ώμο).

Μετά τη συμπερίληψη, διενεργήθηκε μια φυσική αξιολόγηση όπου τα άτομα αυτά αξιολογήθηκαν συμπληρώνοντας τον Δείκτη ώμου του Δυτικού Οντάριο (WOSI), βαθμολογώντας τον πόνο τους στην Αριθμητική Κλίμακα Αξιολόγησης Πόνου (NPRS) και 10 κλινικές δοκιμασίες ώμου:

1. Πρόσθια σύλληψη
2. Πρόσθια μετεγκατάσταση
3. Δοκιμή έκπληξη
4. Σημάδι Sulcus
5. Δοκιμή φορτίου και μετατόπισης στην πρόσθια κατεύθυνση
6. Δοκιμή φορτίου και μετατόπισης στην οπίσθια κατεύθυνση
7. Δοκιμή Gagey
8. Δοκιμή εξωτερικής στροφής Rotes Querol:
9. Δοκιμή υπερκινητικότητας κάμψης ώμου
10. Δοκιμή υπερκινητικότητας περιστροφής ώμου

Το συμπληρωματικό αρχείο 3, το οποίο είναι προσβάσιμο εδώ, εξηγεί τις δοκιμές που αναφέρονται παραπάνω και τα αντίστοιχα κριτήρια για την αξιολόγηση ως θετικές ή αρνητικές.

Οι συμμετέχοντες χωρίστηκαν στις ακόλουθες τρεις προκαθορισμένες πιθανές κλινικές διαγνώσεις ώμου χρησιμοποιώντας τις δέκα κλινικές δοκιμασίες ώμου.

1. Πρόσθια αστάθεια, εάν ο συμμετέχων είχε θετική δοκιμασία πρόσθιας σύλληψης και τουλάχιστον μία θετική δοκιμασία της δοκιμασίας πρόσθιας μετατόπισης και/ή της δοκιμασίας έκπληξης.
2. Πολυκατευθυντική αστάθεια, εάν ο συμμετέχων είχε θετικό Sulcus Sign και τουλάχιστον μία θετική δοκιμή φόρτισης και μετατόπισης είτε στην οπίσθια ή/και στην πρόσθια κατεύθυνση.
3. Εντοπισμένη υπερκινητικότητα ώμου, εάν ο συμμετέχων είχε τουλάχιστον μία θετική κλινική δοκιμασία για υπερκινητικότητα του ώμου, συμπεριλαμβανομένων των δοκιμασιών Gagey, Rotes-Querol External Rotation Test, Shoulder Flexion Hypermobility Test και Shoulder Rotation Hypermobility Test.

Αποτελέσματα

Συνολικά, συμπεριλήφθηκαν 100 συμμετέχοντες με μέση ηλικία 37 ετών, εκ των οποίων 54 πληρούσαν τα κριτήρια για πρόσθια αστάθεια του ώμου, 78 για πολυκατευθυντική αστάθεια του ώμου, 90 για εντοπισμένη υπερκινητικότητα του ώμου και 4 συμμετέχοντες ήταν αρνητικοί και στις 10 δοκιμασίες του ώμου. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα 18 συμμετέχοντες με καμία ή 1 διάγνωση, 38 με 2 διαγνώσεις και 44 με 3 διαγνώσεις.

Άρα, η υψηλότερη πολυπλοκότητα σχετίζεται με υψηλότερη εξασθένιση; Φαίνεται πως όχι. Σε σύγκριση με το να μην έχει κανείς ή να έχει μόνο 1 κλινική διάγνωση ώμου, δεν υπήρχε διαφορά στο λειτουργικό επίπεδο μεταξύ του να μην έχει κανείς από τους δύο (διαφορά στο WOSI: 68,8 95% CI -139,8, 277,4) ούτε τρεις (διαφορά στο WOSI: 20,7 95% CI -183,3, 224,6) κλινικές διαγνώσεις ώμου.

Ο αριθμός των θετικών εξετάσεων δεν σχετιζόταν με τη λειτουργία και την ποιότητα ζωής τους (βάσει του ερωτηματολογίου WOSI), ούτε με τα επίπεδα πόνου τους (NPRS).

Ερωτήσεις και σκέψεις

Άρα, η υψηλότερη πολυπλοκότητα σχετίζεται με υψηλότερη εξασθένιση; Αυτή η μελέτη διαπίστωσε ότι δεν σχετίζεται. Έτσι, όταν ένας ασθενής με σύνθετη παθολογία του ώμου έρχεται να σας δει, δεν χρειάζεται να περιμένετε πολύ περισσότερες σωματικές βλάβες ή αναπηρίες από ό,τι θα περιμένατε σε έναν ασθενή με λιγότερο σύνθετη παθολογία.

Η μελέτη αυτή εξέτασε την πρόσθια, πολυκατευθυντική αστάθεια του ώμου, την εντοπισμένη υπερκινητικότητα του ώμου ή τη γενικευμένη υπερκινητικότητα των αρθρώσεων, αλλά δεν ανέφερε την οπίσθια αστάθεια του ώμου. Πρόκειται για μια σπάνια κατάσταση σε σχέση με την πρόσθια αστάθεια του ώμου, αλλά υπάρχει. Επιπλέον, οι συγγραφείς αναγνωρίζουν ότι υπάρχει έλλειψη συναίνεσης σχετικά με την πολυκατευθυντική αστάθεια του ώμου και ότι σπάνια περιγράφεται. Ωστόσο, την περιλαμβάνουν ως μία από τις πιθανές διαγνώσεις και τα κριτήρια που πρέπει να πληροί η κατάσταση αυτή μπορεί να αμφισβητηθούν λόγω της έλλειψης συναίνεσης που αναφέρεται.

Κάθε συμμετέχων υποβλήθηκε στις 10 κλινικές δοκιμασίες ώμου όπως περιγράφηκε προηγουμένως. Τα κριτήρια για την αξιολόγηση μιας δοκιμής ως θετικής περιγράφονται στο συμπληρωματικό αρχείο, το οποίο είναι προσβάσιμο μέσω του προαναφερθέντος συνδέσμου. Ωστόσο, εάν ένας συμμετέχων δεν ήταν σε θέση να εκτελέσει τη δοκιμασία όπως προβλεπόταν λόγω πόνου ή άλλων συμπτωμάτων, η δοκιμασία αξιολογήθηκε ως αρνητική. Το βρίσκω αυτό λίγο περίεργο, διότι θα περίμενε κανείς αρνητικό τεστ μόνο σε περίπτωση απουσίας των προβλεπόμενων ευρημάτων. Αυτό μπορεί να προκάλεσε μεγαλύτερο αριθμό αρνητικών δοκιμών και μπορεί να δημιουργήσει πρόβλημα στην ερμηνεία των αποτελεσμάτων αυτών. Όταν ένας ασθενής, για παράδειγμα, έχει υψηλό επίπεδο ανησυχίας στο τεστ ανησυχίας και δεν του επιτρέπεται να διεξάγει το τεστ όπως περιγράφεται, αυτό θα σήμαινε ότι στην περίπτωση αυτή το τεστ θα αξιολογούνταν ως αρνητικό, κάτι που προφανώς δεν ισχύει!

Μίλα μου για σπασίκλες

Η υψηλότερη πολυπλοκότητα που σχετίζεται με υψηλότερη βλάβη δεν ισχύει, τουλάχιστον στους ασθενείς με HSD. Παρόλο που τα δεδομένα αυτά προέρχονταν από άλλη μελέτη RCT, είχε προηγηθεί ένα σχέδιο στατιστικής ανάλυσης για αυτή τη διατομεακή ανάλυση. Αυτό αυξάνει τη διαφάνεια και την ακρίβεια, αλλά και αποφεύγει τη θετική μεροληψία των ευρημάτων. Ένα άλλο θετικό σημείο είναι ότι η μελέτη προέβλεπε την τυποποίηση των διαδικασιών εξέτασης. Με την εξέταση των υποκειμένων από έναν από τους τέσσερις εκπαιδευμένους φυσιοθεραπευτές. Αυτό εξασφάλισε ότι, παρόλο που οι συμμετέχοντες προσλήφθηκαν από διαφορετικά κέντρα και εξετάστηκαν από διαφορετικούς φυσικούς, μπορούμε να υποθέσουμε ότι τα αποτελέσματα που προέκυψαν είχαν υψηλή αξιοπιστία μεταξύ των ιατρών.
Μια σχετική παράλληλη σημείωση μπορεί να τοποθετηθεί στα ακόλουθα. Το δείγμα αποτελούνταν από περισσότερες γυναίκες παρά άνδρες (79% γυναίκες) και επομένως τα αποτελέσματα αυτά δεν θα πρέπει να εξαχθούν στους άνδρες.

Μηνύματα για το σπίτι

Η υψηλότερη πολυπλοκότητα που σχετίζεται με υψηλότερη βλάβη δεν φαίνεται πιθανή στις διαταραχές υπερκινητικότητας του ώμου. Δεν υπήρξε διαφορά στη λειτουργία και την ποιότητα ζωής, ούτε στα επίπεδα πόνου μεταξύ των ατόμων που είχαν πιο σύνθετη κλινική εικόνα (πολλαπλές διαγνώσεις ώμου) σε σύγκριση με τους λιγότερο σύνθετους ασθενείς. Δεν υπήρχε σχέση μεταξύ της ύπαρξης πολλαπλών θετικών κλινικών δοκιμασιών ώμου και της λειτουργικής ικανότητας, της ποιότητας ζωής και του πόνου.

Αναφορά

Kjærbæk F, Juul-Kristensen B, Skou ST, Søndergaard J, Boyle E, Søgaard K, Liaghat B. Η συσχέτιση μεταξύ του αριθμού των διαγνώσεων του ώμου και των θετικών κλινικών δοκιμασιών με την αυτοαναφερόμενη λειτουργία και τον πόνο: Μια διατομεακή μελέτη σε ασθενείς με υπερκινητικές αρθρώσεις και ενοχλήσεις στον ώμο. Musculoskelet Sci Pract. 2022 Jul 30;62:102624. doi: 10.1016/j.msksp.2022.102624. Epub ahead of print. PMID: 35944447.