Το πρόσθετο όφελος της αερόβιας άσκησης στην ενδυνάμωση του αυχένα για την ανακούφιση από τον πόνο στον αυχένα
Εισαγωγή
Η ενδυνάμωση των μυών του αυχένα είναι αυτό που συχνά συνταγογραφείται σε άτομα που υποφέρουν από πόνο στον αυχένα. Περισσότερα στοιχεία δείχνουν το όφελος της αερόβιας άσκησης, όπως το περπάτημα και η ποδηλασία. Ορισμένες πρόσφατες ανασκοπήσεις βρήκαν στοιχεία ότι η προσθήκη αερόβιας άσκησης σε ασκήσεις ενδυνάμωσης του αυχένα σχετίζεται με βελτιώσεις στη δύναμη, τη λειτουργία και τον πόνο σε χρόνιους πόνους του αυχένα. Για να συγκριθούν άμεσα και οι δύο, αυτή η RCT προσπάθησε να απαντήσει αν η προσθήκη αερόβιας άσκησης στην ενδυνάμωση του αυχένα οδήγησε σε καλύτερα αποτελέσματα από ό,τι η τελευταία από μόνη της.
Μέθοδοι
Σε αυτή την RCT, οι συμμετέχοντες κατανεμήθηκαν τυχαία να εκτελέσουν ασκήσεις ενδυνάμωσης του αυχένα (έλεγχος) ή στην ομάδα παρέμβασης που εκτελούσε την προσθήκη αερόβιας άσκησης στην ενδυνάμωση του αυχένα. Ήταν μια διπλά τυφλή μελέτη, καθώς τόσο οι ασθενείς όσο και οι αξιολογητές ήταν τυφλοί, αν και οι φυσικοθεραπευτές που έδιναν το πρόγραμμα άσκησης δεν ήταν.
Οι ασθενείς μπορούσαν να συμπεριληφθούν στη μελέτη όταν παρουσίαζαν μη ειδικό πόνο στον αυχένα που διαρκούσε για τουλάχιστον 4 εβδομάδες. Θα μπορούσαν να συμπεριληφθούν τόσο άτομα με πόνο στον αυχένα με όσο και χωρίς αναφερόμενο πόνο. Έπρεπε να έχουν τουλάχιστον ήπιες λειτουργικές αναπηρίες, που αντιστοιχούσαν σε ελάχιστη βαθμολογία 10/50 στο ερωτηματολόγιο του Δείκτη Αναπηρίας του Αυχένα (NDI ). Επιπλέον, ο πληθυσμός ήταν καθιστικός, καθώς μία από τις προϋποθέσεις για τη συμμετοχή ήταν να μην αναφερθεί καμία σωματική δραστηριότητα στον ελεύθερο χρόνο. Αυτό διαπιστώθηκε με την απάντηση "Όχι" στην ακόλουθη ερώτηση: "Αναλάβατε κάποια σωματική δραστηριότητα κατά τη διάρκεια του ελεύθερου χρόνου σας που σας έκανε να αναπνέετε πιο δύσκολα για τουλάχιστον ⩾2 ημέρες/εβδομάδα;"
Οι συμμετέχοντες κατανεμήθηκαν τυχαία στην ομάδα παρέμβασης όπου οι αερόβιες ασκήσεις προστέθηκαν στην άσκηση ενδυνάμωσης του αυχένα ή στην ομάδα ελέγχου που συμμετείχε μόνο στην τελευταία. Η ομάδα παρέμβασης και η ομάδα ελέγχου έκαναν και οι δύο 2 εποπτευόμενες συνεδρίες ασκήσεων διάτασης και αντίστασης την εβδομάδα για 6 εβδομάδες. Οι ασκήσεις αυτές πραγματοποιήθηκαν με τη χρήση ελαστικών ταινιών αντίστασης και απεικονίζονται παρακάτω.
Όλοι ξεκινούσαν το πρόγραμμα με το πιο εύκολο συγκρότημα αντίστασης και η εξέλιξη γινόταν μόλις ήταν δυνατές 30 διαδοχικές επαναλήψεις με κράτημα 3 δευτερολέπτων στο τελικό εύρος της κίνησης. Οι ασκήσεις αυτές συμπληρώθηκαν με 2 ημέρες την εβδομάδα ασκήσεις στο σπίτι.
Στην ομάδα παρέμβασης, ένα πρόγραμμα αερόβιας ποδηλασίας εκτελέστηκε μετά τις ασκήσεις ενδυνάμωσης. Αυτό έγινε σε μέτρια ένταση, η οποία καθορίστηκε με ποδηλασία στο 60% της μέγιστης καρδιακής συχνότητας που προβλέπεται για την ηλικία. Την πρώτη εβδομάδα, πραγματοποιήθηκαν 20 λεπτά ποδηλασίας, τα οποία αυξήθηκαν σε 30 λεπτά τη δεύτερη εβδομάδα και σε 45 λεπτά την τρίτη εβδομάδα και τις υπόλοιπες εβδομάδες. Μόνο οι συμμετέχοντες στην ομάδα παρέμβασης συμμετείχαν σε επιπλέον 2 ημέρες την εβδομάδα περπάτημα ή ποδηλασία στο σπίτι.
Στο τέλος κάθε επιβλεπόμενης άσκησης, οι συμμετέχοντες έλαβαν ένα 5λεπτο μασάζ ελαφριάς πίεσης. Αυτό έγινε για να εξασφαλιστεί η συμμόρφωση και να περιοριστούν στο ελάχιστο οι πιθανές εγκαταλείψεις.
Οι μετρήσεις έγιναν στην αρχή της μελέτης και στο τέλος της περιόδου προπόνησης (6 εβδομάδες). Μια μέτρηση παρακολούθησης πραγματοποιήθηκε μετά από 6 μήνες. Το πρωταρχικό μέτρο έκβασης ήταν η Συνολική Αξιολόγηση της Αλλαγής (GROC). Η κλίμακα αυτή κυμαινόταν από -7 (που αντιπροσωπεύει "πολύ χειρότερη κατάσταση") έως 0 ("περίπου το ίδιο") έως +7 ("πολύ καλύτερη κατάσταση"). Οι βαθμολογίες +4 και +5 υποδηλώνουν μέτριες αλλαγές στην κατάσταση που αντιλαμβάνεται ο ασθενής και οι βαθμολογίες +6 και +7 υποδηλώνουν μεγαλύτερες αλλαγές στην κατάσταση του ασθενούς. Οι ελάχιστες κλινικά σημαντικές διαφορές για τη συνολική αξιολόγηση της αλλαγής αναφέρθηκαν ως αλλαγή 3 σημείων από την αρχική τιμή. Επιτυχής έκβαση της θεραπείας θεωρήθηκε όταν επιτεύχθηκε GROC τουλάχιστον +5.
Η ένταση του πόνου, μετρούμενη με την οπτική αναλογική κλίμακα (VAS), ήταν το δεύτερο μέτρο ενδιαφέροντος. Άλλες μετρήσεις ήταν το NDI, το Ερωτηματολόγιο Πεποιθήσεων Αποφυγής Φόβου (FABQ), η παρουσία αναφερόμενου πόνου στο άνω μέρος του αυχένα και/ή στο κεφάλι, η κατανάλωση φαρμάκων και κλινικά αποτελέσματα όπως η ROM, η στάση του σώματος, το Spurling, η τμηματική κινητικότητα, η εξέταση του μήκους των μυών κ.λπ.
Αποτελέσματα
139 συμμετέχοντες συμπεριλήφθηκαν στη μελέτη και επιτεύχθηκε η σύγκριση των ομάδων κατά την έναρξη της μελέτης. Είχαν κατά μέσο όρο 226 ημέρες πόνου στον αυχένα.
Η ανάλυση του πρωτογενούς αποτελέσματος αποκάλυψε ότι η προσθήκη αερόβιας άσκησης στην ενδυνάμωση του αυχένα οδήγησε στο 77% των ατόμων που ανέφεραν επιτυχία της θεραπείας έναντι 40% στην ομάδα ελέγχου στους 6 μήνες. Ωστόσο, δεν παρατηρήθηκαν σημαντικές διαφορές μεταξύ των δύο ομάδων μετά από 6 εβδομάδες.
Παρατηρήθηκε μείωση της έντασης του πόνου κατά VAS στις 6 εβδομάδες και στις δύο ομάδες, ενώ ήταν σημαντική μόνο στην ομάδα παρέμβασης. Συνέχισε, ωστόσο, να μειώνεται κατά την παρακολούθηση 3 μηνών και 6 μηνών μόνο για την ομάδα παρέμβασης.
Ερωτήσεις και σκέψεις
Η μελέτη αυτή αποκάλυψε ότι η προσθήκη αερόβιας άσκησης στην τακτική ενδυνάμωση για τον πόνο στον αυχένα δεν οδήγησε σε σημαντικές διαφορές στο αντιλαμβανόμενο από τους ασθενείς επίπεδο επιτυχίας της θεραπείας. Ωστόσο, στους 6 μήνες, η διαφορά αυτή ήταν εμφανής. Ένα αρκετά ασυνήθιστο εύρημα ήταν να μην υπάρχει διαφορά μεταξύ των ομάδων στο τέλος μιας δοκιμής, αλλά να υπάρχει σημαντική διαφορά 6 μήνες μετά τον τερματισμό της μελέτης. Οι συμμετέχοντες και στις δύο ομάδες ενθαρρύνθηκαν να συνεχίσουν τις προπονήσεις τους 3 φορές την εβδομάδα στο σπίτι και στην ομάδα παρέμβασης τους είπαν επίσης να συνεχίσουν να συμμετέχουν σε 3 φορές την εβδομάδα 30 λεπτά αερόβιας άσκησης. Ήταν η βελτίωση της γενικής φυσικής κατάστασης που οδήγησε στη σημαντική διαφορά στην επιτυχία της θεραπείας στους 6 μήνες;
Μόνο το σαράντα τοις εκατό των συμμετεχόντων που έλαβαν ασκήσεις ενδυνάμωσης του αυχένα βελτιώθηκε. Αυτό δεν εμπνέει μεγάλη εμπιστοσύνη στην εκτέλεση ασκήσεων δύναμης. Φαίνεται ότι η προσθήκη αερόβιας άσκησης στην ενδυνάμωση του αυχένα ήταν απαραίτητη για την επίτευξη καλών αποτελεσμάτων. Επιπλέον, παρατηρήθηκε σημαντική θετική συσχέτιση μεταξύ των επιτυχημένων αποτελεσμάτων και της διάρκειας της αερόβιας άσκησης- όσο μεγαλύτερη η διάρκεια τόσο υψηλότερες οι πιθανότητες επίτευξης επιτυχημένου αποτελέσματος. Ίσως αυτό να σημαίνει ότι δεν είναι όλοι ικανοί να ανταποκριθούν στην προπόνηση δύναμης. Ή θα μπορούσε να είναι το αποτέλεσμα της αύξησης της γενικής φυσικής κατάστασης.
Επιπλέον, παρατηρήθηκε μείωση της έντασης του πόνου αμέσως μετά την ολοκλήρωση της αρχικής παρέμβασης και στις δύο ομάδες. Είναι ενδιαφέρον ότι κατά τη διάρκεια της μακροχρόνιας παρακολούθησης, η ένταση του πόνου μειώθηκε και πάλι, αλλά μόνο στην ομάδα αερόβιας άσκησης.
Τα δευτερογενή μέτρα έκβασης υποστήριξαν τα ευρήματα της πρωτογενούς ανάλυσης. Αξιοσημείωτη ήταν η μεγάλη μείωση της χρήσης φαρμάκων. Πριν από την έναρξη της δοκιμής, το ήμισυ του δείγματος χρησιμοποιούσε παυσίπονα, ενώ μόνο το 3% συνέχισε να παίρνει παυσίπονα μετά από 6 μήνες. Φυσικά, δεν μπορούμε να πούμε αν σταμάτησαν να το παίρνουν λόγω των καλών αποτελεσμάτων ή αν απλώς δεν τους το συνταγογραφούσαν πλέον. Παρ' όλα αυτά, η μελέτη αυτή φαίνεται να έχει επιτύχει ένα πολύ καλό αποτέλεσμα για μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων.
Μίλα μου για σπασίκλες
Ο υπολογισμός της ισχύος έδειξε ότι χρειάζονταν 40 άτομα ανά ομάδα. Η μελέτη περιελάμβανε 70 συμμετέχοντες ανά ομάδα. Αυτό είναι σχεδόν διπλάσιο από το απαιτούμενο μέγεθος δείγματος. Αυτό θα έχει μειώσει το περιθώριο σφάλματος. Η αύξηση του μεγέθους του δείγματος διευκολύνει επίσης την εύρεση σημαντικών ευρημάτων. Εδώ παραμένει κρίσιμο να εξετάζετε την ελάχιστη κλινικά σημαντική διαφορά, καθώς αυτό σας επιτρέπει να διακρίνετε μεταξύ σημαντικών και μη σημαντικών κλινικών αποτελεσμάτων και όχι βάσει της σημαντικότητας.
Από τη μελέτη απουσίαζε μια πραγματική ομάδα ελέγχου που εκτελούσε μόνο αερόβια άσκηση. Ωστόσο, συμπεριέλαβαν συμμετέχοντες που είχαν πόνο στον αυχένα για 222 ημέρες κατά μέσο όρο. Αυτό μπορεί να είναι σημαντικό για να διερευνηθεί αν τα άτομα με πιο μακροχρόνιο πόνο στον αυχένα θα επωφελούνταν περισσότερο από ένα πρόγραμμα αερόβιας από ό,τι τα άτομα με οξύ πόνο.
Μηνύματα για το σπίτι
Η προσθήκη αερόβιας άσκησης στην ενδυνάμωση του αυχένα φάνηκε να είναι ευεργετική για τη μείωση του επιπέδου του πόνου σε σύγκριση με την ενδυνάμωση μόνο. Ταυτόχρονα, είχε ως αποτέλεσμα να διπλασιαστεί σχεδόν ο αριθμός των συμμετεχόντων που ανέφεραν επιτυχή έκβαση της θεραπείας στους 6 μήνες, αλλά όχι στις 6 εβδομάδες. Η προσθήκη προπόνησης αερόβιας άσκησης είναι σημαντική για τα μακροπρόθεσμα αποτελέσματα σε άτομα με μη ειδικό πόνο στον αυχένα.
Αναφορά
