Εισαγωγή

Μέχρι σήμερα δεν είναι σαφές αν οι πολλαπλές ασκήσεις υπερτερούν έναντι μιας μόνο άσκησης σε ασθενείς που πάσχουν από τενοντοπάθεια του στροφικού πετάλου. Τα αυξητικά οφέλη από την προσθήκη περισσότερων ασκήσεων που θεωρητικά καταπονούν τους ίδιους ιστούς μπορεί να μην είναι έγκυρα. Μια ενιαία άσκηση θα μπορούσε να είναι μια πιο ρεαλιστική, εξοικονόμηση χρόνου και φθηνότερη επιλογή σε σύγκριση με τη συνήθη φροντίδα.

Μέθοδοι

Αυτή η πολυκεντρική RCT συμπεριέλαβε 86 ασθενείς με κύριο παράπονο από πόνο στον ώμο για περισσότερο από τρεις μήνες, χωρίς ή με ελάχιστο πόνο ηρεμίας. Ο πόνος στον ώμο έπρεπε να προκαλείται από την αντίσταση σε πλάγια περιστροφή ή απαγωγή.

Οι ασθενείς αποκλείστηκαν εάν είχαν υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση στον ώμο εντός των τελευταίων 6 μηνών και είχαν λόγους να υποπτεύονται συστηματική παθολογία, συμπεριλαμβανομένων φλεγμονωδών διαταραχών, δοκιμασίες επαναλαμβανόμενων κινήσεων στον αυχένα που επηρέαζαν τον πόνο στον ώμο και/ή το εύρος της κίνησης.

Συμμετείχαν τριάντα ένας έμπειροι κλινικοί γιατροί, οι οποίοι εκπαιδεύτηκαν από τον επικεφαλής συγγραφέα.

Οι ασθενείς στην ομάδα παρέμβασης έλαβαν οδηγίες να ασκούνται δύο φορές την ημέρα για τρία σετ των 10-15 επαναλήψεων. Η μοναδική άσκηση καθορίστηκε έτσι ώστε ο πόνος να αναπαράγεται, αν και δεν αυξήθηκε μετά τη διακοπή. Συνήθως, το πρόγραμμα ξεκινούσε με ισομετρική απαγωγή και προχωρούσε σε ισοτονική απαγωγή. Εάν η επιδείνωση των συμπτωμάτων μετά την άσκηση ήταν εμφανής, διερευνήθηκαν άλλες κινήσεις όπως η πλάγια περιστροφή ή η κάμψη. Αν και η απαγωγή ήταν μια δημοφιλής πρώτη άσκηση, οι ασθενείς και οι φυσιοθεραπευτές ενθαρρύνονταν να πάρουν ως άσκηση την πιο επώδυνη κίνηση. Αυτό σημαίνει ότι αυτό θα μπορούσε επίσης να είναι πάτημα πάγκου, σερβίς τένις, ανέβασμα σε ένα ράφι κ.λπ.

Η συνήθης φροντίδα συνίστατο σε φυσιοθεραπευτική αγωγή με άσκηση, εκπαίδευση, συμβουλές, διατάσεις, μασάζ, βελονισμό, ηλεκτροθεραπεία, ιμάντες, χειροθεραπεία και ή ενέσεις κορτικοστεροειδών κατά την κρίση του φυσιοθεραπευτή.

Το πρωταρχικό μέτρο έκβασης ήταν το ερωτηματολόγιο SPADI για τον πόνο και τη λειτουργικότητα που μετρήθηκε κατά την έναρξη, τους τρεις, έξι και 12 μήνες.

Αποτελέσματα

Μέχρι τους έξι μήνες οι ασθενείς στην ομάδα αυτοδιαχειριζόμενης άσκησης ανέφεραν αλλαγή 29,1 μονάδων στη βαθμολογία SPADI από την αρχική τιμή και οι ασθενείς στην ομάδα της συνήθους φυσιοθεραπείας ανέφεραν αλλαγή 23,5 μονάδων. Δεν υπήρχαν διαφορές μεταξύ των ομάδων στους τρεις, έξι και 12 μήνες.

Ερωτήσεις και σκέψεις

Έτσι, η φυσιοθεραπεία δεν είναι επιστήμη πυραύλων και δεν "χρειαζόμαστε" όλα τα κουδούνια και τις σφυρίχτρες μας - σωστά; Είναι οι περισσότερες από τις μεθόδους μας περιττές; Ίσως θα έπρεπε να απευθυνθούμε στη φυσική ιστορία τότε; Όλοι οι ασθενείς εκπαιδεύτηκαν στις ασκήσεις προόδου. Οι κινήσεις έπρεπε να είναι επώδυνες, αλλά να μην επιδεινώνουν τα συμπτώματα μετά την άσκηση. Η γνώση ότι ο πόνος μπορεί να αναπαραχθεί και ότι η μετακίνηση δεν είναι εγγενώς επικίνδυνη, μπορεί να αποτελέσει τεράστια ανακούφιση για τους ασθενείς. Θα μπορούσε αυτό να περιορίσει την καταστροφολογία, την αποφυγή φόβου και τις αρνητικές πεποιθήσεις σχετικά με την πρόγνωση; Για να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς, δεν ξέρουμε αν οι ασκήσεις πρέπει να είναι επώδυνες. Στην πραγματικότητα δεν γνωρίζουμε καθόλου παραμέτρους. Ίσως η αποφυγή επώδυνων ασκήσεων μπορεί να αλλάξει τα αποτελέσματα; Πολλά ερωτήματα που πρέπει να τεθούν.

Μίλα μου για σπασίκλες

Συνολικά, νομίζω ότι πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα μελέτη. Αποδείχθηκε ότι καμία από τις δύο θεραπείες δεν ήταν ανώτερη από την άλλη. Ωστόσο, και οι δύο βελτιώθηκαν στατιστικά και κλινικά σημαντικά.

Η μελέτη έχει ορισμένους περιορισμούς. Αν και αυτό σήμαινε ότι όλοι οι ασθενείς παρέμειναν στην ίδια ομάδα, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα κάποιοι συμμετέχοντες στην ομάδα παρέμβασης να έλαβαν πλήρη θεραπεία από τον φυσιοθεραπευτή. Στην ομάδα παρέμβασης δόθηκε μία άσκηση για να την εκτελέσει στο σπίτι. Τι γίνεται με τη συμμόρφωση; Είναι χαμηλότερα από τη στιγμή που είναι κατ' οίκον; Ή μήπως είναι υψηλότερη, αφού είναι μια απλή λιγότερο χρονοβόρα άσκηση;

Επιπλέον, η ομάδα ελέγχου έλαβε εκτεταμένες θεραπείες με μεγάλη ποικιλία μεταξύ των 31 φυσιοθεραπευτών. Ο χρόνος που επενδύεται στον ασθενή κατά τη διάρκεια της πλήρους θεραπείας μπορεί να οικοδομήσει μια θεραπευτική συμμαχία και να επηρεάσει θετικά τα αποτελέσματα. Οι φυσικοθεραπευτές και οι ασθενείς μπορούν να καθίσουν μαζί, να συζητήσουν τους στόχους και να διαμορφώσουν τι διεγείρει την προσκόλληση. Η ανατροφοδότηση και η διαβεβαίωση κατά τη διάρκεια των ασκήσεων στην κλινική μπορεί επίσης να τονώσει την προσκόλληση. Επιπλέον, άλλες συγκυριακές επιδράσεις θα μπορούσαν να ενισχύσουν τα αποτελέσματα στην ομάδα πολυτροπικής θεραπείας. Γνωρίζοντας αυτό, είναι ακόμη πιο εκπληκτικό το γεγονός ότι δεν βρέθηκαν διαφορές.

Εφόσον δεν υπάρχει διαφορά στα αποτελέσματα μεταξύ των δύο ομάδων, μπορεί κανείς να υποθέσει ότι όλα τα άλλα εκτός από τις ασκήσεις δεν είχαν καμία αξία. Θα μπορούσαμε επίσης να δηλώσουμε ότι και οι δύο παρεμβάσεις έχουν ελάχιστο αποτέλεσμα και ότι η φυσική ιστορία της παθολογίας του στροφικού πετάλου έχει προκαλέσει τη μεγαλύτερη μείωση του πόνου και αύξηση της λειτουργίας. Για να αξιολογηθεί αυτό θα χρειαστεί ένα τρίτο σκέλος δοκιμής.

Οι ασθενείς και οι θεραπευτές προφανώς δεν ήταν τυφλοί - όπως συμβαίνει με πολλές δοκιμές φυσιοθεραπείας. Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι θα μπορούσε να υπάρχει μια προκατάληψη απόδοσης για το σκέλος της παρέμβασης. Οι ασθενείς της ομάδας παρέμβασης γνώριζαν ότι ήταν η πιο "ενδιαφέρουσα" ομάδα.

Ένας από τους μεγαλύτερους περιορισμούς είναι ότι δεν ξεκίνησε κάθε ασθενής τη θεραπεία κατά τη δεύτερη μέτρηση στους τρεις μήνες στην ομάδα ελέγχου λόγω καθυστερήσεων στο σύστημα υγειονομικής περίθαλψης. Επομένως, τα αποτελέσματα αυτά μπορούν να ληφθούν με επιφύλαξη.

Για να κλείσουμε με ένα θετικό σημείωμα, η μελέτη αυτή ήταν μεθοδολογικά ορθή, είχε χαμηλό κίνδυνο μεροληψίας και παρείχε χρήσιμες πληροφορίες στον τομέα αυτό.

Μηνύματα για το σπίτι

• Η φυσικοθεραπεία για τον υποακρωμιαίο πόνο στον ώμο μπορεί να είναι πολύ απλή
• Η πρωταρχική εστίαση σε μια επώδυνη κίνηση ή δραστηριότητα και η σταδιακή αύξησή της μπορεί να είναι αποτελεσματική.
• Δεν είναι ακόμη γνωστές συγκεκριμένες παράμετροι όσον αφορά τη θεραπεία με άσκηση

Αναφορά

Littlewood, C., Bateman, M., Brown, K., Bury, J., Mawson, S., May, S., & Walters, S. J. (2016). Ένα αυτοδιαχειριζόμενο ενιαίο πρόγραμμα άσκησης σε σύγκριση με τη συνήθη φυσιοθεραπευτική αγωγή για τενοντοπάθεια του στροφικού πετάλου: μια τυχαιοποιημένη ελεγχόμενη δοκιμή (μελέτη SELF). Κλινική αποκατάσταση, 30(7), 686-696.