Εισαγωγή

Η αερόβια άσκηση υψηλής έντασης αποτελεί αποδεδειγμένη μέθοδο για τη βελτίωση της αναπηρίας, αν και τα στοιχεία αφορούν την προπόνηση με χρήση ποδηλατικού εργομέτρου. Σχεδόν κάθε μελέτη σχετικά με την αερόβια άσκηση σε ασθενείς με οσφυαλγία (ΟΠΣ) έχει μια μορφή αερόβιας άσκησης όπου το βάρος του σώματος υποστηρίζεται (για παράδειγμα, σε ποδήλατο) ή εξαλείφεται εν μέρει, όπως σε υδάτινο περιβάλλον. Ακούσια αυτό μπορεί να έχει προκαλέσει στους επαγγελματίες υγείας να αποφεύγουν την προπόνηση με σωματική φόρτιση σε άτομα με ΜΣΠ και να έχει τροφοδοτήσει το στίγμα ότι το τρέξιμο δεν είναι ασφαλές για τα άτομα που πάσχουν. Πιο πρόσφατα, μάθαμε ότι οι δρομείς αναψυχής, σε σύγκριση με τον γενικό πληθυσμό, έχουν χαμηλότερα ποσοστά ΜΣΠ (Maselli et al. 2020) και υγιέστερους ιστούς της σπονδυλικής στήλης (Belavý et al. 2017), αλλά δυστυχώς, μόνο λίγες τυχαιοποιημένες μελέτες έχουν συγκρίνει παρεμβάσεις τρεξίματος για τη θεραπεία της ΜΣΠ. Η παρούσα μελέτη θέλησε να διερευνήσει κατά πόσον το τρέξιμο για την αντιμετώπιση της χρόνιας ΜΣΠ είναι μια βιώσιμη επιλογή.

Μέθοδοι

Για τη διερεύνηση της αποτελεσματικότητας του τρεξίματος για την αντιμετώπιση της χρόνιας ΜΣΠ, αυτή η παράλληλη τυχαιοποιημένη ελεγχόμενη δοκιμή (RCT) 2 βραχιόνων δημιουργήθηκε για να συγκρίνει μια ομάδα που έλαβε ένα προοδευτικό πρόγραμμα διαλειμματικής προπόνησης τρεξίματος-περιπάτου με μια ομάδα ελέγχου με λίστα αναμονής. Η RCT ονομάστηκε ASTEROID trial, η συντομογραφία για "Assessing safety and treatment efficacy of running on intervertebral discs" (Αξιολόγηση της ασφάλειας και της θεραπευτικής αποτελεσματικότητας του τρεξίματος στους μεσοσπονδύλιους δίσκους). Ως εκ τούτου, εκτός από την αξιολόγηση της αποτελεσματικότητας, η παρούσα μελέτη θα μπορούσε επίσης να εξετάσει την ασφάλεια του τρεξίματος με ΜΑΠ.

Άτομα ηλικίας μεταξύ 18 και 45 ετών που έπασχαν από χρόνια (διάρκειας τουλάχιστον 3 μηνών) μη ειδική ΜΣΠ ήταν επιλέξιμοι υποψήφιοι, εφόσον δεν ασχολούνταν με το τρέξιμο ή με αθλήματα που βασίζονται στο τρέξιμο κατά τους τελευταίους 3 μήνες και δεν είχαν τραυματιστεί στα κάτω άκρα.

Οι συμμετέχοντες στην ομάδα παρέμβασης έλαβαν οδηγίες να ακολουθήσουν τρεις εβδομαδιαίες προπονήσεις διάρκειας 30 λεπτών επί 12 εβδομάδες, οι οποίες καθορίστηκαν από φυσιολόγο άσκησης. Οι συνεδρίες αυτές ήταν προσαρμοσμένες στο άτομο, με βάση μια αρχική αξιολόγηση της φυσικής κατάστασης, όπου ο χρόνος που οι συμμετέχοντες μπορούσαν να τρέξουν για 2 λεπτά σε διάδρομο χρησιμοποιήθηκε για να καθοριστεί το αρχικό επίπεδο του προγράμματος. Κάθε συμμετέχων ξεκίνησε στο επίπεδο 1, 2 ή 3, όπου, αντίστοιχα, προβλέπονταν διαστήματα τρεξίματος 15, 30 και 45 δευτερολέπτων.

Οι εκπαιδευτικές συνεδρίες δεν επιβλέπονταν αλλά υποστηρίζονταν και καθοδηγούνταν από τους κλινικούς ιατρούς και παρείχαν εκπαιδευτικό περιεχόμενο. Σύντομες βιντεοκλήσεις διάρκειας 10 έως 15 λεπτών προγραμματίζονταν κάθε εβδομάδα (κατά τη διάρκεια των εβδομάδων 1-4) και κάθε δύο εβδομάδες (εβδομάδες 6-12) για να παρακολουθούνται οι συμμετέχοντες στο ταξίδι τους. Οι συμμετέχοντες είχαν επίσης τη δυνατότητα να επικοινωνούν με τους κλινικούς ιατρούς μέσω τηλεφώνου ή γραπτών μηνυμάτων εκτός των προβλεπόμενων βιντεοκλήσεων. Τα δεδομένα εκπαίδευσης καταγράφηκαν στην εφαρμογή Runkeeper.

Στον πίνακα 1 παρουσιάζεται ο τρόπος με τον οποίο καθορίστηκαν τα χρονικά διαστήματα των περιπάτων. Ένας συμμετέχων που ξεκινούσε στο επίπεδο 1, για παράδειγμα, έπρεπε να ολοκληρώσει 6 έως 10 επαναλήψεις που αποτελούνταν από διαστήματα τρεξίματος 15 δευτερολέπτων και διαστήματα περπατήματος 120 δευτερολέπτων. Η μετάβαση στο επόμενο επίπεδο επιτρεπόταν όταν το άτομο μπορούσε να ολοκληρώσει με επιτυχία τον ανώτερο αριθμό επαναλήψεων κατά τη διάρκεια τουλάχιστον 2 συνεδριών σε μία εβδομάδα. Επιτρεπόταν μόνο μία αύξηση του επιπέδου ανά εβδομάδα. Κατά τη διάρκεια των διαστημάτων τρεξίματος, οι συμμετέχοντες έλαβαν οδηγίες να τρέχουν με αργή προς μέτρια ταχύτητα 10 km/h. Τα διαστήματα περπατήματος ήταν σε ταχύτητα που επέλεξαν οι ίδιοι.

Από τους συμμετέχοντες στην ομάδα ελέγχου ζητήθηκε να διαχειριστούν την ΠΧΠ τους ως συνήθως και να αποφύγουν το τρέξιμο, αλλά επιτράπηκαν άλλα είδη άσκησης. Η μελέτη αυτή χρησιμοποίησε τη λεγόμενη λίστα αναμονής, που σημαίνει ότι όταν οι συμμετέχοντες που τυχαιοποιήθηκαν στην ομάδα ελέγχου ολοκλήρωσαν τις 12 εβδομάδες, τους προσφέρθηκε το ίδιο πρόγραμμα άσκησης με την ομάδα παρέμβασης.

Το πρωταρχικό αποτέλεσμα ήταν το επίπεδο του πόνου και της αναπηρίας, τα οποία μετρήθηκαν κατά την έναρξη, τις 6 και τις 12 εβδομάδες, αλλά δεν αναφέρθηκε κάποιο συγκεκριμένο χρονικό σημείο ως πρωταρχικό τελικό σημείο.

• Η ένταση του πόνου μετρήθηκε με τη χρήση μιας οπτικής αναλογικής κλίμακας 100 σημείων (VAS) κατά την τελευταία εβδομάδα. Η ελάχιστη κλινικά σημαντική διαφορά (MCID) είναι 20 μονάδες
• Η αναπηρία καταγράφηκε με τη χρήση του δείκτη αναπηρίας Oswestry (ODI). Η βαθμολογία κυμαίνεται από 0-100 μονάδες, με μειώσεις 10 μονάδων να είναι κλινικά σημαντικές (MCID).

Αποτελέσματα

Συνολικά 40 συμμετέχοντες συμπεριλήφθηκαν στην RCT και χωρίστηκαν εξίσου στις ομάδες παρέμβασης και ελέγχου. Κατά την έναρξη της μελέτης, οι συμμετέχοντες ήταν 32,8 ετών και είχαν μέσο όρο έντασης ΜΣΠ 39,7 βαθμούς και αναπηρίας 22 βαθμούς.

Σημαντικές διαφορές μεταξύ των ομάδων παρατηρήθηκαν στη μεταβολή των επιπέδων της τρέχουσας έντασης του πόνου στις 12 εβδομάδες και της μέσης έντασης του πόνου στις 6 και 12 εβδομάδες, αλλά όχι στα χειρότερα επίπεδα έντασης του πόνου στην ομάδα παρέμβασης. Η αναπηρία βελτιώθηκε σημαντικά στις 12 εβδομάδες στην ομάδα παρέμβασης.

Ερωτήσεις και σκέψεις

Παρόλο που τα αποτελέσματα αυτά φαίνονται ελπιδοφόρα, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι οι διαφορές αυτές που παρατηρήθηκαν στην ομάδα παρέμβασης δεν είναι αρκετές για να είναι κλινικά σημαντικές, καθώς δεν ξεπέρασαν τα MCID. Δεν μπορούμε να πούμε ότι, δεδομένου ότι τα MCID δεν ξεπεράστηκαν, το τρέξιμο είναι μια αποτελεσματική θεραπεία σε σύγκριση με τον έλεγχο στη λίστα αναμονής στη χρόνια ΜΣΠ, αλλά η παρούσα δοκιμή επιβεβαιώνει την ασφάλεια της παρέμβασης. Καταγράφηκαν μόνο εννέα ήσσονος σημασίας ανεπιθύμητες ενέργειες, με μία μόνο καταγραφή αύξησης της LBP.

Οι βελτιώσεις εντός των ομάδων είναι ελπιδοφόρες και περαιτέρω μελέτες θα μπορούσαν να βασιστούν σε αυτή την RCT για να βελτιώσουν τις τρέχουσες παρεμβάσεις τρεξίματος-περιπάτου. Θα μπορούσαν οι εποπτευόμενες παρεμβάσεις τρεξίματος για την αντιμετώπιση της χρόνιας LBP να είναι καλύτερες; Επίσης, άλλες εντάσεις, όγκοι και ρυθμοί εξέλιξης θα μπορούσαν ενδεχομένως να οδηγήσουν σε μεγαλύτερες (κλινικά σημαντικές;) βελτιώσεις. Θα συνεχιστεί!

Πρέπει να επισημάνουμε ορισμένες δυνητικά σημαντικές διαφορές κατά την έναρξη μεταξύ των ομάδων παρέμβασης και ελέγχου. Παρατηρώντας τις τρέχουσες, μέσες και χειρότερες εντάσεις πόνου VAS προκύπτουν σχετικά μεγάλες διαφορές μεταξύ των ομάδων. Κατά την έναρξη καταγράφηκαν τα συνήθη επίπεδα φυσικής δραστηριότητας των συμμετεχόντων και εδώ επίσης υπήρχαν μεγάλες διαφορές μεταξύ των ατόμων και των δύο ομάδων. Όλες οι άλλες βασικές μεταβλητές ήταν συγκρίσιμες κατά την έναρξη της RCT. Τα άτομα που τυχαιοποιήθηκαν στην ομάδα ελέγχου ανέφεραν υψηλότερα επίπεδα αρχικού πόνου και στις τρεις υποκατηγορίες. Θα μπορούσε κανείς να υποθέσει ότι η οπισθοδρόμηση προς το μέσο όρο θα ήταν περισσότερο παρούσα σε αυτή την ομάδα λόγω των υψηλών αρχικών βαθμολογιών. Ωστόσο, ήταν η ομάδα παρέμβασης που παρουσίασε σημαντική μείωση του πόνου, σε σύγκριση με την ομάδα ελέγχου.

Παρά το γεγονός ότι η παρέμβαση δεν ήταν εποπτευόμενη και ο ασθενής μπορούσε να κάνει πρόοδο όταν έφτανε σε ένα συγκεκριμένο επίπεδο, οι συμμετέχοντες βελτίωσαν την απόδοσή τους στην απόσταση τρεξίματος κατά τη διάρκεια των εβδομάδων, όπως φαίνεται στο γράφημα. Οι συμμετέχοντες έδειξαν καλή προσκόλληση στο πρωτόκολλο προπόνησης και δεν παρατηρήθηκε φθορά, αλλά αυτό οφείλεται εν μέρει στη διαδικασία επιλογής που πιθανόν να προσλαμβάνει άτομα με κίνητρο να συμμετάσχουν σε ένα πρόγραμμα προπόνησης για τη βελτίωση της ΜΣΠ τους.

Μίλα μου για σπασίκλες

Παρόλο που αποκτήσαμε κάποιες σημαντικές γνώσεις, ας μην παρασυρθούμε ακόμη. Πρέπει επίσης να αναγνωρίσουμε ότι τα τρέχοντα ευρήματα δεν πρέπει να υπερτονίζονται. Μια διαφορά κάτω από 20 βαθμούς σε μια κλίμακα 100 βαθμών VAS και μια μείωση κάτω από 6 βαθμούς σε μια κλίμακα 100 βαθμών φαίνονται αμελητέες. Τείνω να δίνω μεγαλύτερη σημασία στα τρέχοντα αποτελέσματα για την αλλαγή του τρόπου σκέψης σχετικά με την ΠΧΣ και ελπίζω να προωθήσω τη μετάβαση από την υπερβολική προσοχή και την προστασία της σπονδυλικής στήλης στην προοδευτική επιβάρυνση της σπονδυλικής στήλης με αυτοπεποίθηση. Η ασφάλεια της παρέμβασης και η απουσία εγκατάλειψης φαίνεται να δείχνουν ότι η παρέμβαση ήταν καλά ανεκτή από τους συμμετέχοντες. Αυτό θα πρέπει να αποτελέσει τη βάση για περαιτέρω έρευνα ώστε να δοθεί νόημα στην παρατηρούμενη μείωση του πόνου και της αναπηρίας. Εν τω μεταξύ, μπορούμε να πάρουμε την παρούσα μελέτη ως παράδειγμα για να αυξήσουμε σταδιακά τη φόρτιση σε αυτούς τους ασθενείς και να αντιμετωπίσουμε την αντίληψη ότι το τρέξιμο είναι επικίνδυνο σε άτομα που πάσχουν από χρόνια ΜΣΠ.

Οι αναλύσεις των ανταποκριτών ενδέχεται να αποκαλύψουν υποσύνολα συμμετεχόντων που ενδέχεται να ανταποκριθούν διαφορετικά, δεδομένου ότι τα διαστήματα εμπιστοσύνης έδειξαν ότι ορισμένοι συμμετέχοντες πέτυχαν τα MCID. Ωστόσο, δεδομένου ότι οι συμμετέχοντες είχαν τη δυνατότητα να διαχειρίζονται τη ΜΑΠ τους ως συνήθως, δεν μπορούσε να ελεγχθεί αν άλλες θεραπείες ή συνδυασμοί θεραπειών προκαλούσαν βελτιώσεις. Τροφή για σκέψη για μελλοντικές δοκιμές! Πρέπει επίσης να σκεφτούμε την πιθανότητα ότι τα άτομα που πάσχουν από χαμηλότερα επίπεδα έντασης πόνου είναι ενδεχομένως πιο πρόθυμα να συμμετάσχουν σε δοκιμές άσκησης, ενώ τα άτομα με υψηλότερα επίπεδα πόνου και αναπηρίας μπορεί να φοβηθούν.

Μηνύματα που πρέπει να ληφθούν υπόψη

Η παρούσα μελέτη διερεύνησε την αποτελεσματικότητα και την ασφάλεια του τρεξίματος για την αντιμετώπιση της χρόνιας ΜΣΠ σε ενήλικες ηλικίας 18-45 ετών. Παρά την απουσία κλινικά σημαντικών αποτελεσμάτων, ένα πρωτόκολλο εκπαίδευσης χωρίς επίβλεψη που επιτυγχάνει τόσο σαφείς μειώσεις του πόνου και της αναπηρίας εντός της ομάδας θα ήταν ενδιαφέρον να διερευνηθεί περαιτέρω. Η ασφάλεια επιβεβαιώθηκε και τα υψηλά επίπεδα προσκόλλησης έδειξαν τη σκοπιμότητα των εκπαιδευτικών πρωτοκόλλων. Όλα αυτά μαζί μπορεί να υποδηλώνουν ότι υπάρχει δυνατότητα παρέμβασης του τρεξίματος για την αντιμετώπιση της χρόνιας LBP. Μέχρι σήμερα, η μελέτη αυτή επιβεβαιώνει μόνο ότι η χρόνια ΠΧΣ δεν επιδεινώνεται σε άτομα που συμμετέχουν σε ένα τέτοιο πρόγραμμα τρεξίματος. Μελλοντικές μελέτες μπορούν να διερευνήσουν άλλους τρόπους παροχής της παρέμβασης.

Αναφορά

Neason C, Samanna CL, Tagliaferri SD, Belavý DL, Bowe SJ, Clarkson MJ, Craige EA, Gollan R, Main LC, Miller CT, Mitchell UH, Mundell NL, Scott D, Tait JL, Vincent GE, Owen PJ. Το τρέξιμο είναι αποδεκτό και αποτελεσματικό σε ενήλικες με μη ειδικό χρόνιο πόνο στη μέση: η τυχαιοποιημένη ελεγχόμενη δοκιμή ASTEROID. Br J Sports Med. 2024 Oct 7:bjsports-2024-108245. doi: 10.1136/bjsports-2024-108245. Epub ahead of print. PMID: 39375007.